Εχτες το βραδυ ο καιρος ηταν ησυχος.
Το χιονι επεφτε πυκνο, σκεπαζοντας τα πεζοδρομια και τον ερημο δρομο, με
ενα παχυ στρωμα.
Δεν ακουγοταν κανενας ηχος, και τα φαναρια εφεγγαν θλιβερα και ανωφελα.
Στεκομουν πανω στο χιονι, προσπαθουσα να τρυπησω την σκοτεινη ομιχλη, και σκεφτομουν.
Αληθεια τι ειναι προτιμοτερο?
Η μετρια ευτυχια η ο υψηλος πονος?
Σου εχει συμβει ποτε να εισαι ξαπλωμενος στο κρεβατι, να νιωθεις σαν μισοπεθαμενος, απο
τον ηθικο πονο?
Να νιωθεις πικρια και τυψεις.
Μα μπορεις συνεχεια να εχεις την παραμικρη αμφιβολια?
Μα μπορεις συνεχεια να εχεις εναν καχυποπτο θυμο?
Δεν ξερω τι να πω...
Ειναι πολλα πραγματα που μου προξενουν ελεεινη εντυπωση.
Πιστευω το ιδιο συμβαινει και σε εσας ε?
Ναι ναι, γιατι ολοι εχουμε ξεσυνηθισει σε τετοιο βαθμο την ζωη, που μερικες
φορες αισθανομαστε καποια αηδια για την πραγματικη ζωη και για αυτο την
αποστρεφομαστε οταν μας την θυμιζουν.
Καταντησαμε να θεωρουμε την πραγματικη ζωη σαν αγγαρεια.
Σχεδον σαν επαγγελμα την καναμε, και ολοι μεσα μας ειμαστε της γνωμης,οτι ειναι προτιμοτερο
να ζει κανεις την ζωη ετσι οπως την θελει.
Και γιατι ταραζομαστε? Γιατι κανουμε τοσες ανοησιες? Τι ζηταμε?
Ουτε και εμεις οι ιδιοι ξερουμε.
Θα υποφερουμε περισσοτερο αν οι τρελοι μας ποθοι πραγματοποιουνταν?.
Σταθειτε και προσπαθηστε να δωσετε στον εαυτο σας περισσοτερη ανεξαρτησια.
Βγαλε απο την μεση τα εμποδια, και μεγαλωσε τον κυκλο δρασης σου.
Μου επιτρεπεται να δωσω ενα παραδειγμα ε?
Το εχω πει και αλλη φορα οτι ειμαι ανθρωπος των ακρων.
Εκεινο που εσεις δεν τολματε ουτε στον μισο δρομο να φερετε, απο δειλια.
Και συν αυτο, παιρνετε την δειλια σας για φρονημαδα και παρηγοριοσαστε ξεγελωντας τον εαυτο σας.Για αυτον τον λογο ισως να ειμαι πιο ζωντανος απο εσας.
Αλλα δωστε μου ακομα λιγο προσοχη.
Δεν ξερουμε ακομα που υπαρχει τωρα που εκεινο ειναι ζωντανο, απο τι ειναι και πως ονομαζεται.
Εαν σας αφησουν χωρις τηλεοραση, χωρις ιντερνετ, χωρις ραδιοφωνο, χωρις περιοδικα κλπ.
Αμεσως θα πελαγωσετε και θα τα μπερδεψετε.
Δεν θα ξερετε που να στηριχθητε και που να αφοσιωθητε, δεν θα ξερουμε τι πρεπει να αγαπησουμε, η να μισησουμε, τι πρεπει να εκτιμησουμε η να περιφρονησουμε.
Βαριομαστε ακομα και που ειμαστε ανθρωποι, ανθρωποι με σαρκα και οστα αληθινα.
Ντρεπομαστε για αυτο, και το θεωρουμε ατιμια μας.
Γυρευουμε να γινουμε ενας τυπου γενικου ανθρωπου που δεν υπηρξε ποτε.
Ειμαστε πεθαμενοι μολις γεννηθουμε και χρονια και χρονια μας γεννουν γονεις που δεν ειναι ουτε αυτοι ζωντανοι, και ειναι μια κατασταση που μας ευχαριστει ολο και πιο πολυ.
Μας αρεσει ναι.
Σε λιγο θα επινοησουμε, καποιο τροπο να γεννιομαστε απο μια ιδεα.
Πφφφφφφφφφφφφ!!!
Abonați-vă la:
Postare comentarii (Atom)
Niciun comentariu:
Trimiteți un comentariu