18.01.2010 08:25

Εχει εδω και λιγες μερες, ολα μου ερχονται αναποδα.
Σαν να εχω γερασει αισθανομαι ε?
Θα μπορουσα να πω, οτι μεχρι τωρα εχω ζησει μια πολυ εντονη ζωη.
Δεν αισθανομαι πλεον νεος στα 34, και αυτο το γηρας που αισθανομαι,
εχει ερθει σχεδον αναπαντεχα.
Αρχισα να  το καταλαβαινω και ο ιδιος, πως δεν ηταν τα χρονια εκεινα,......οσο ο  τροπος
που τα ειχα ζησει, που με εχουν γερασει και πως η αιτια της ανησυχιας μου, ηταν μαλλον κατι το εσωτερικο.
Μην σας ξεγελαει που δειχνω ακομα γερός και  νεος.
Η αληθεια ειναι οτι ειμαι, αντρας ψηλος και ομορφος.
Μεχρι πριν λιγο καιρο,δεν ειχα ουτε μια ασπρη τριχα στα μαλλια μου.
Με την πρωτη ματια οταν με εβλεπες, φαινομουν λιγακι αγαρμπος και βαρυς.
Οσο ομως με παρατηρουσες, και περνουσε η ωρα, θα εβλεπες πως ειχες να κανεις, με εναν κυριο,
με κοινωνικη αγωγη, που ηξερε να φερεται.
Ακομα και τωρα εχω μια ανεση στους τροπους μου..
Αξιοπρεπεια και χαρη...
Θα μπορουσε κανεις να πει, παρα την βλοσυροτητα και την αδιαφορια που εχω στο υφος μου,
εδω και λιγα χρονια.
Αισθανομαι, ακομα και τωρα που γραφω, οτι εχω ενα θαροος ακλονητο.
Μια αυτοπεποιθηση αριστοκρατικη,που φτανει στα ορια της αναιδειας, και που την εκταση αυτης,
ουτε ο ιδιος την υποψιαζομουν.
Μολονοτι ειμαι, οχι μοναχα εξυπνος, αλλα και διορατηκοτατος πολυ συχνα.
Αρκετα μορφωμενος και αναμφισβητητα προικισμενος με πολλα χαρισματα.
Το γεματο ειλικρινια ροδαλο προσωπο μου, που στα νεανικα χρονια, ειχε μια αβροτητα που τραβουσε τις γυναικες.
Ακομα και τωρα μου το λενε ε?
Μα τι λεβεντης? Μα τι λεβεντης ειναι αυτος?
Αν πουμε και για τα ματια μου?
Που πριν δεκα χρονια, ειχαν κατι το καταπληκτικο.?
Ηταν ματια τοσο φωτεινα, τοσο ευθυμα, τοσο ξεγνοιαστα, που συναρπαζανε οποιον αντικρυζε το βλεμμα μου.
Να ας πουμε τωρα, που σε λιγα χρονια πλησιαζουν τα 40, αυτη η λαμψη και η καλοσυνη θα σβησουν,σχεδον ολοτελα.
Που μαλλον απο οτι βλεπω στον καθρεφτη,αρχισαν να σχηματιζουν ελαφρες  ρυτιδες.
Θα αρχισουν να προδιδουν κυνισμο.
Τον κυνισμο ενος ανθρωπου κουρασμενου, μα και οχι πολυ ηθικου.
Ρυτιδες...
Πανουργια και σαρκασμος, και θα εχουν και μια καινουργια εκφραση, που δεν υπηρχε εκει αλλοτε.
Μια εκφραση μελαγχολιας και πονου θα ελεγα.
Μια εκφραση βαθυτατης αφηρημενης μελαγχολιας.
Τουτη η μελαγχολια παρουσιαζεται συνηθως,οταν μενω μονος.
Και οσο παραξενο και αν σας φαινεται, αυτος ο ανθρωπος που ημουν καποτε ζωηρος, τοσο ευθυμος, τοσο  γλεντζες.
Εχει εδω και λιγο καιρο, που δεν εχω αλλη επιθυμια και γουστο.
Παρα μονο να θελω να καθομαι ολομοναχος.
Ναι ναι ολομοναχος.
Εκοψα θεληματικα ολες τις σχεσεις, με ενα σωρο γνωστους και γνωστες, σχεσεις που θα μπορουσα
θαυμασια να τις διατηρησω παρα οτι τα οικονομικα μου ηταν χαλια.
Η αληθεια ειναι οτι, πως η κενοδοξια ειχε συντελεσει σε ολο αυτο.
Μα η καχυποψια και η κενοδοξια μου, δεν με αφηναν να συναναστρεφομαι με τους παλιους γνωστους μου.
Ετσι λιγο λιγο απομονωθηκα, και η γαμημενη κενοδοξια μου αντι να εξασθενησει, πηρε απεναντιας μια μορφη καινουργια πολυ χαρακτηριστικη.
Αλλες αιτιες εντελως διαφορετικες απο εκεινες που με ενοχλουσαν ως τοτε... που με πληγωνουν και τωρα.
Αιτιες απροβλεπτες και ανωτερες, απο εκεινες που με επηρεαζαν αλλοτε.
Ναι ναι, εχω  φτασει να παραδερνω αναμεσα σε απροσδιοριστες ανωτερες αιτιες που δεν θα με απασχολουσαν, στα πιο παλια
χρονια, ουτε για μια στιγμη.
Μεσα στο μυαλο μου και στην συνειδηση μου, χαρακτηριζω αιτιες ανωτερες, ολες εκεινες που μου ηταν αδυνατον να τις δω, αδιαφορα,
με περιφρονηση που μεσα στον κοσμο το πραγμα ηταν πολυ διαφορετικο.
Ηξερα καλα πως στην πρωτη ευνοικη ευκαιρια, θα απαρνιομουν.
Ακομα και αυριο ισως ολες αυτες τις ανωτερες αιτιες ξεχνοντας ολες τις κρυφες και ευλαβικες αποφασεις της συνειδησης μου
,και θα ημουν και ο πρωτος που θα τις κοροιδευε, χωρις φυσικα να το ομολογησω στον εαυτο μου.
Αυτη ειναι η κατασταση.
Εχω πετυχει να λυτρωσω την σκεψη μου απο αυτες τις αιτιες.
Ποσες φορες αληθεια σηκωνομουν το πρωι απο το κρεβατι οταν με τυραννιζαν οι σκεψεις και τα συναισθηματα, που με ειχαν τυραννισει στις ωρες της αυπνιας. μου.
Απο καιρο ειχα προσεξει πως αφηνα τον εαυτο μου ολο και περισσοτερο, απο τους ενδοιασμους και δυσπιστια τοσο στα σοβαρα προβληματα, οσο και στα μικροπραγματα.
Και ειχα φτασει στο σημειο να φυλαγομαι και απο τον ιδιο μου τον εαυτο.
Παρουσιαζονταν ωστοσο γεγονοτα, που ηταν αδυνατο να αμφθισβητησω την υπαρξη τους.
Τον τελευταιο καιρο, τις νυχτες καμια φορα, οι λογισμοι μου, τα αισθηματα μου, επαιρναν μια αλλη μορφη, ολοτελα διαφορετικη και δεν εμοιαζαν πια καθολου
με τις σκεψεις που ειχα το πρωι της ιδιας της ημερας.
Εμαθα ομως, πως η μεταβολη και ο διχασμος των σκεψεων, και των συναισθηματων, οταν εχει κανεις αυπνιες την νυχτα,
ηταν ενα φαινομενο πολυ συνηθισμενο σε ανθρωπους που στεκονται και αισθανονται εντονα, πως οι πεποιθησεις μιας ολοκληρης ζωης μεταμορφωνονται ξαφνικα,
 κατω απο μια καταθληπτικη επιδραση της νυχτας και της αυπνιας, που συνεβαινε σαν να παιρνει κανεις ξαφνικα χωρις λογο,
τις πιο μοιραιες αποφασεις, αλλα πως υπηρχε καποιο οριο σε ολα αυτα και πως αν το υποκειμενο ενιωθε τον διχασμο τοσο εντονα, ωστε να υποφερει,αυτο θα ηταν αδιαφιλονικητο
συμπτωμα της αρρωστιας, και επρεπε να παρει καποια καταναγκαστικα μετρα.
Βεβαια το καλυτερο απο ολα ειναι, ηταν να αλλαξει ριζικα ο αρρωστος τροπο ζωης.
Αυτη ειναι η κατασταση με τις αυπνιες, και τις ανωτερες αιτιες φιλοι μου.
Και στο κατω κατω ποιος εντονος ανθρωπος δεν εχει αναμνησεις?
Και εγω εχω πολλες αναμνησεις.
Γιατι ομως απο τις αναμνησεις αυτες, τωρα μου φαινονται σαν πραγματικα εγκληματα?
Και δεν ειναι μονο θεμα δικιας μου κρισεως ε?
Εννοειται πως δεν θα ειχα εμπιστοσυνη στο σκοτεινο και αρρωστημενο μυαλο μου.
Και ας εφτανα στο σημειο να καταριεμαι τον ιδιο μου τον εαυτο.
Και ας εκλεγα, και ας μην ηταν τα δακρυα μου φανερα, αλλα λυγμοι εσωτερικη.
Ε ε ε ε  τωρα πρεπει να βαλω και μια ερωτηση ε?
Ποια ειναι η ανωτερη αιτια που εχεις αυπνια, και ποια ειναι τα καταναγκαστικα μετρα?
Προκαλουν οι αναμνησεις αυπνια, και γιατι μερικες φορες μοιαζουν σαν να εκανες καποιο εγκλημα?