Ειναι απιστευτο πως περναμε ολοκληρη την ζωη μας, με ματια μισοκλειστα,
αυτια βουλωμενα, και σκεψεις ναρκωμενες.
Ισως να ειναι πιο καλα ετσι.
Ισως αυτο να κανει την ζωη πιο ανεκτη και τοσο ευπροσδεκτη.
Αληθεια εχετε ποτε δει γυναικα με αυτα τα χαρακτηριστικα?
Εχετε δει ποτε την μελαγχολικη φιγουρα της?
Εχετε δει ποτε το πνευμα, μιας ανελεητης γνωσης θαμμενης σε ενα μοναχικο ταφικο προσωπειο,
με βλεμμα ολο παραπονο, και απελπισμενο, με χειλη σφραγισμενα για παντα?
Υστερα λετε οτι ξερετε απο γυναικες. Πφφφφφφφ.
Μα δεν ειναι πολυ ομορφη μια τετοια γυναικα?
Οχι πεστε μου δεν ειναι?
Δεν ξερω αν μπερδευομαι.
Ειναι ομορφη η μηπως παιζει ρολο, η δικια μου ικανοτητα να συμπασχω με εναν αλλον ανθρωπο?
Λετε να ταυτιζομαι με τις αναμνησεις και τα πιο τρυφερα συναισθηματα?
Η μηπως ειναι ομορφη, γιατι ειμαι ανθρωπος με συνειδηση και μαλιστα συνειδηση ρομαντικη?
Η μηπως ειναι ομορφη στα ματια μου, απο τα πολλα τα βασανα που εχει περασει?
Αυτη ειναι η μοιρα ολων μας.
Γιατι δεν υπαρχει ανθρωπος που να μην θυμαται, οτι στο απογειο της εκπληρωσεις των επιθυμιων του να εγκαταλειφθηκε απο καποιον η κατι, πιο ακριβο και απο την ιδια την ζωη.
Η κοινη μας μοιρα λοιπον, στρεφεται εναντια στις γυναικες με ιδιαιτερη σκληροτητα.
Δεν τις τιμωρει μια και εξω.
Αλλα τις επιβαλλει καποια βασανα μακροχρονια, θαρρεις για να ικανοποιησει εναν καταχθονιο ανικανοποιητο φθονο.
Λες και αυτη η μοιρα που κυβερναει την γη, ζηταει να παρει εκδικηση απο εκεινες τις υπαρξεις που τολμανε να υψωθουν πανω απο τα γηινα δεσμα.
Γιατι κυριες και κυριοι μοναχα οι γυναικες καταφερνουν μερικες φορες να δωσουν στην αγαπη τους ενα στοιχειο χειροπιαστο που σε γεμιζει με δεος, ενα υπεργκοσμιο αγγιγμα.
Μερικες φορες αναρωτιεμαι, πως να φαινεται ο κοσμος απο τα ματια μιας γυναικας?
Αν εχει το σχημα και την ουσια, που εχει για εμας τους ανδρες, τον ιδιο αερα οπως εμεις αναπνεουμε.
Μερικες φορες παλι σκεφτομαι πως προκειται για μια περιοχη εξω απο λογικης ευαισθησια που κοχλαζει απο την εξαψη μιας τρικυμισμενης τους ψυχης.
Ριψοκινδυνη, γεματη αυταπαρνηση ε?
Μα δεν ειναι πολυ ομορφη η γυναικα οταν εχει αυτο το μελαγχολικο βλεμμα?
Αλλα που ξερετε εσεις..
Δεν μου λετε..
Εχετε δει ποτε ομορφο σκοτεινο δωματιο?
Εχω δει εγω ομως.
Η γυναικα ειναι σαν ενα σκοτεινο δωματιο, που αν αναψεις ενα σπιρτο θα δεις μοναχα ενα κομματι του τοιχου, που αυτο σημαινει θα δεις μονο ενα κομματι της ψυχης της.
Τωρα που το σκεφτομαι πιο καλα, βλεπω πως τελικα ειχα προσεξει πολυ λιγα πραγματα για εκεινην. Αυτο που θυμαμαι πιο καλα απο ολα, ειναι η λεια της επιδερμιδα, και τα μαυρα μαλλια της. Θυμαμαι οτι οι κινησεις ηταν αβιαστες, ολο σιγουρια και οταν την επιανε το ντροπαλο κατακοκκινιζε.χαχαχα!!
Οι τροποι της ειχαν ενα περιεργο κραμα σεμνοτητας και τολμης.
Υστερα απο καθε της χαμογελο, η οψη της αλλαζε, γινοταν σιωπηλη, γεματη συγκρατημενη ανησυχια, λες και την καταδιωκε μονιμα η αισθηση ενος κινδυνου.
Μα τοσο ανασφαλεια πια?
Μα δεν ειναι πολυ ομορφη η γυναικα οταν εχει ανασφαλειες?
Αλλα που ξερετε εσεις.. πφφφφ
Ισως με ολα αυτα που γραφω να σκεφτεστε πως ειμαι ρομαντικος.ΟΧΙ.
Εγω το μονο που κανω ειναι να σας προσκομισω τις εντυπωσεις.
Ισως η ανασφαλεια της να προκυπτει απο το γεγονος οτι, ενω ηταν και ειναι ετοιμη να γινει χαλι και να την πατησεις, ισως γιατι φυλαγε το αποκτημα της με ακλονητη αποφασιστηκοτητα σαν να κινδυνευε να της φυγει.
Εχετε ακουσει γυναικα να βγαζει βογκητο λογο ανασφαλειας?
Αλλα τι ξερετε εσεις απο γυναικες....πφφφφφφφφφ
Μα δεν ξερετε ποσο ομορφη μπορει να ειναι μια γυναικα οταν βογκαει.
Αφιερωμενο.
vineri, 29 ianuarie 2010
29.01.2010 17:19
Εχτες το βραδυ ο καιρος ηταν ησυχος.
Το χιονι επεφτε πυκνο, σκεπαζοντας τα πεζοδρομια και τον ερημο δρομο, με
ενα παχυ στρωμα.
Δεν ακουγοταν κανενας ηχος, και τα φαναρια εφεγγαν θλιβερα και ανωφελα.
Στεκομουν πανω στο χιονι, προσπαθουσα να τρυπησω την σκοτεινη ομιχλη, και σκεφτομουν.
Αληθεια τι ειναι προτιμοτερο?
Η μετρια ευτυχια η ο υψηλος πονος?
Σου εχει συμβει ποτε να εισαι ξαπλωμενος στο κρεβατι, να νιωθεις σαν μισοπεθαμενος, απο
τον ηθικο πονο?
Να νιωθεις πικρια και τυψεις.
Μα μπορεις συνεχεια να εχεις την παραμικρη αμφιβολια?
Μα μπορεις συνεχεια να εχεις εναν καχυποπτο θυμο?
Δεν ξερω τι να πω...
Ειναι πολλα πραγματα που μου προξενουν ελεεινη εντυπωση.
Πιστευω το ιδιο συμβαινει και σε εσας ε?
Ναι ναι, γιατι ολοι εχουμε ξεσυνηθισει σε τετοιο βαθμο την ζωη, που μερικες
φορες αισθανομαστε καποια αηδια για την πραγματικη ζωη και για αυτο την
αποστρεφομαστε οταν μας την θυμιζουν.
Καταντησαμε να θεωρουμε την πραγματικη ζωη σαν αγγαρεια.
Σχεδον σαν επαγγελμα την καναμε, και ολοι μεσα μας ειμαστε της γνωμης,οτι ειναι προτιμοτερο
να ζει κανεις την ζωη ετσι οπως την θελει.
Και γιατι ταραζομαστε? Γιατι κανουμε τοσες ανοησιες? Τι ζηταμε?
Ουτε και εμεις οι ιδιοι ξερουμε.
Θα υποφερουμε περισσοτερο αν οι τρελοι μας ποθοι πραγματοποιουνταν?.
Σταθειτε και προσπαθηστε να δωσετε στον εαυτο σας περισσοτερη ανεξαρτησια.
Βγαλε απο την μεση τα εμποδια, και μεγαλωσε τον κυκλο δρασης σου.
Μου επιτρεπεται να δωσω ενα παραδειγμα ε?
Το εχω πει και αλλη φορα οτι ειμαι ανθρωπος των ακρων.
Εκεινο που εσεις δεν τολματε ουτε στον μισο δρομο να φερετε, απο δειλια.
Και συν αυτο, παιρνετε την δειλια σας για φρονημαδα και παρηγοριοσαστε ξεγελωντας τον εαυτο σας.Για αυτον τον λογο ισως να ειμαι πιο ζωντανος απο εσας.
Αλλα δωστε μου ακομα λιγο προσοχη.
Δεν ξερουμε ακομα που υπαρχει τωρα που εκεινο ειναι ζωντανο, απο τι ειναι και πως ονομαζεται.
Εαν σας αφησουν χωρις τηλεοραση, χωρις ιντερνετ, χωρις ραδιοφωνο, χωρις περιοδικα κλπ.
Αμεσως θα πελαγωσετε και θα τα μπερδεψετε.
Δεν θα ξερετε που να στηριχθητε και που να αφοσιωθητε, δεν θα ξερουμε τι πρεπει να αγαπησουμε, η να μισησουμε, τι πρεπει να εκτιμησουμε η να περιφρονησουμε.
Βαριομαστε ακομα και που ειμαστε ανθρωποι, ανθρωποι με σαρκα και οστα αληθινα.
Ντρεπομαστε για αυτο, και το θεωρουμε ατιμια μας.
Γυρευουμε να γινουμε ενας τυπου γενικου ανθρωπου που δεν υπηρξε ποτε.
Ειμαστε πεθαμενοι μολις γεννηθουμε και χρονια και χρονια μας γεννουν γονεις που δεν ειναι ουτε αυτοι ζωντανοι, και ειναι μια κατασταση που μας ευχαριστει ολο και πιο πολυ.
Μας αρεσει ναι.
Σε λιγο θα επινοησουμε, καποιο τροπο να γεννιομαστε απο μια ιδεα.
Πφφφφφφφφφφφφ!!!
Το χιονι επεφτε πυκνο, σκεπαζοντας τα πεζοδρομια και τον ερημο δρομο, με
ενα παχυ στρωμα.
Δεν ακουγοταν κανενας ηχος, και τα φαναρια εφεγγαν θλιβερα και ανωφελα.
Στεκομουν πανω στο χιονι, προσπαθουσα να τρυπησω την σκοτεινη ομιχλη, και σκεφτομουν.
Αληθεια τι ειναι προτιμοτερο?
Η μετρια ευτυχια η ο υψηλος πονος?
Σου εχει συμβει ποτε να εισαι ξαπλωμενος στο κρεβατι, να νιωθεις σαν μισοπεθαμενος, απο
τον ηθικο πονο?
Να νιωθεις πικρια και τυψεις.
Μα μπορεις συνεχεια να εχεις την παραμικρη αμφιβολια?
Μα μπορεις συνεχεια να εχεις εναν καχυποπτο θυμο?
Δεν ξερω τι να πω...
Ειναι πολλα πραγματα που μου προξενουν ελεεινη εντυπωση.
Πιστευω το ιδιο συμβαινει και σε εσας ε?
Ναι ναι, γιατι ολοι εχουμε ξεσυνηθισει σε τετοιο βαθμο την ζωη, που μερικες
φορες αισθανομαστε καποια αηδια για την πραγματικη ζωη και για αυτο την
αποστρεφομαστε οταν μας την θυμιζουν.
Καταντησαμε να θεωρουμε την πραγματικη ζωη σαν αγγαρεια.
Σχεδον σαν επαγγελμα την καναμε, και ολοι μεσα μας ειμαστε της γνωμης,οτι ειναι προτιμοτερο
να ζει κανεις την ζωη ετσι οπως την θελει.
Και γιατι ταραζομαστε? Γιατι κανουμε τοσες ανοησιες? Τι ζηταμε?
Ουτε και εμεις οι ιδιοι ξερουμε.
Θα υποφερουμε περισσοτερο αν οι τρελοι μας ποθοι πραγματοποιουνταν?.
Σταθειτε και προσπαθηστε να δωσετε στον εαυτο σας περισσοτερη ανεξαρτησια.
Βγαλε απο την μεση τα εμποδια, και μεγαλωσε τον κυκλο δρασης σου.
Μου επιτρεπεται να δωσω ενα παραδειγμα ε?
Το εχω πει και αλλη φορα οτι ειμαι ανθρωπος των ακρων.
Εκεινο που εσεις δεν τολματε ουτε στον μισο δρομο να φερετε, απο δειλια.
Και συν αυτο, παιρνετε την δειλια σας για φρονημαδα και παρηγοριοσαστε ξεγελωντας τον εαυτο σας.Για αυτον τον λογο ισως να ειμαι πιο ζωντανος απο εσας.
Αλλα δωστε μου ακομα λιγο προσοχη.
Δεν ξερουμε ακομα που υπαρχει τωρα που εκεινο ειναι ζωντανο, απο τι ειναι και πως ονομαζεται.
Εαν σας αφησουν χωρις τηλεοραση, χωρις ιντερνετ, χωρις ραδιοφωνο, χωρις περιοδικα κλπ.
Αμεσως θα πελαγωσετε και θα τα μπερδεψετε.
Δεν θα ξερετε που να στηριχθητε και που να αφοσιωθητε, δεν θα ξερουμε τι πρεπει να αγαπησουμε, η να μισησουμε, τι πρεπει να εκτιμησουμε η να περιφρονησουμε.
Βαριομαστε ακομα και που ειμαστε ανθρωποι, ανθρωποι με σαρκα και οστα αληθινα.
Ντρεπομαστε για αυτο, και το θεωρουμε ατιμια μας.
Γυρευουμε να γινουμε ενας τυπου γενικου ανθρωπου που δεν υπηρξε ποτε.
Ειμαστε πεθαμενοι μολις γεννηθουμε και χρονια και χρονια μας γεννουν γονεις που δεν ειναι ουτε αυτοι ζωντανοι, και ειναι μια κατασταση που μας ευχαριστει ολο και πιο πολυ.
Μας αρεσει ναι.
Σε λιγο θα επινοησουμε, καποιο τροπο να γεννιομαστε απο μια ιδεα.
Πφφφφφφφφφφφφ!!!
28.01.2010 14:19
Πολυ ανεργεια ε?
Και απο οτι φαινεται η κατασταση θα γινει χειροτερη.
Θελω να γραψω κατι για τον ανεργο αντρα.
Μετα την απολυση του, ο ανεργος αντρας και κατ επεκταση οικογενειαρχης, το μονο που του εχει μεινει να βλεπει, ειναι η ηρεμη και βαρετη καθημερινοτητα του.
Ανεργος, και να ξοδευει τον βαρετο χρονο, του φτιαχνοντας τις δουλειες του σπιτιου, να βλεπει τηλεοραση,
να σερφαρει στο ιντερνετ, να ξεσκατωνει τα παιδια, αν εχει, να μαγειρευει, να πλενει, χιλια δυο σκατα.
Και το μεγαλυτερο ξεφτυλικι απο ολα, ειναι να περιμενει την γυναικα του ποτε θα γυρισει απο την δουλεια.
Ηρθες γυναικα μου?
Πως ηταν σημερα η δουλεια?
Κουραστηκες?
Σου μαγειρεψα παστιτσιο σημερα.
Ολο αυτο το βλεπω εξευτελιστικο, και καποιοι απο εσας θα το θεωρησουν και νορμαλ.
Τα ερωτηματα που προκυπτουν ειναι πολλα.
Πως ανεχετε ενας ανδρας αυτην την κατασταση?
Να κανει την μπειμπι σιτερ η την οικιακη βοηθο.
Να βρισκετε ενας ανδρας στην κουζινα να πλενει τα πιατα, και να κοιταει απο το παραθυρο το μαυρο κορακι,
που καθετε στο κλαδι και τον κραζει.
Τον κραζει γιατι η ρυθμιζομενη ζωη που ειχε μεχρι προχτες που απολυθηκε, αρχισε σιγα σιγα να δειχνει σημαδια
απορρυθμισης.
Μοιάζει με game. Ενα game που οι κανόνες λειτουργιας του αλλάζουν συνεχώς.
Ενας αντρας σε αυτην την κατασταση, εχει την αισθηση και νομιζει, οτι αυτος ο κοσμος δεν ανηκει σε αυτον.
Δεν ξερει καν, αν ειναι πανω απο ολους, η κατω απο αυτους.
Το ερωτημα ειναι, και το κανω σε καθε αντρα ξεχωριστα, τι θεωρει οτι ειναι πιο καλο, και σημαντικο για αυτον?
Να εισαι κατω η πανω απο αυτον τον κοσμο?
Προσεξτε ομως, η ουσια δεν ειναι, αν ειναι χειροτερος η καπως καλυτερος.
Η ουσια ειναι να μπορεις να αντιληφθεις οτι ο κοσμος ειναι σαν ενα τρενο, και η ζωη ειναι ενα βουνο,
που προσπαθεις να φτασεις στην κορυφη. Ειτε στην πανω ειτε στην κατω.
Η διαδρομη εχει πολλους σταθμους.
Αραξε κανε μια σταση και πιες εναν καφε..
Σε ενα αλλο ποστ, καποιος π@π@ριδης μου ειχε πει για τα χαμενα τρενα της ζωης..
Οσο υπαρχουν ραγες θα υπαρχουν και τρενα.
Και οσο υπαρχουν τρενα θα υπαρχουν και ραγες.
Η ζωη ειναι να μαθεις και να ξερεις, ποτε πρεπει να ανεβεις, και ποτε να κατεβεις απο το τρενο.
Μονο ετσι θα φτασεις στην κορυφη του βουνου, η στην κορυφη του πατου.
Και οταν φτασεις εκει, τοτε το μονο που πρεπει να κανεις ειναι, να στρογγυλοκατσει ο κωλος σου..
Αλλα ακομα και να πεσεις απο εκει πανω.
Τι πρεπει να κανεις ξερεις?
Πως τον ειπαμε αυτον τον αρχαιο που ειπε τα παντα ρει..?
Ηρακλειτο? Νομιζω ναι.
Αυτος ο μπαρμπας ειχε μεγαλο δικιο τελικα.
Ολα ρεουν, ολα ειναι ρευστα.
Το ιδιο και η ταξη πραγματων της καθημερινοτητας.
Και επανερχομαι στο ερωτημα, τι κανεις μολις πεσεις απο την κορυφη?
Εδω θα μπορουσαμε να πουμε, οτι η κορυφη οπως την αντιλαμβανομαστε ειναι ο υπαρκτος καθημερινος υλικος κοσμος.
Η πτωση απο αυτην την κορυφη μπορει να σε οδηγησει σε εναν κοσμο πνευματικο παραλληλα.
Οποτε αν θελεις να βρεις την πνευματικοτητα σου, το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να βρεις την πιο βαθεια τρυπα
η κανενα πηγαδι και να μπεις μεσα σε αυτο.
Οσο πιο βαθεια τοσο πιο καλα.... νομιζω οτι ειναι γνωστη αυτη η φραση σε ολους.
Η κορυφη της τρυπας..
Οσο δυσκολο ειναι να κατσεις στην κορυφη, αλλο τοσο δυσκολο ειναι να κατσεις στην υγρη κορυφη της τρυπας.
Ειναι ωρα να σκεφτεις την πραγματικοτητα ανεργε αντρα. Μπορεις να την σκεφτεις ποια ειναι?
Νομιζω πως οχι. Και ξερεις γιατι δεν μπορεις να την σκεφτεις?
Γιατι εισαι πολυ κοντα σε αυτην. Απομακρυνσου... Απομακρυνσου.
Πεσε οσο πιο χαμηλα μπορεις.. Αν δεν πιασεις πατο δεν θα την σκεφτεις ποτε.
Αναμεσα στις 2 κορυφες ζει το 90% της ανθρωποτητας...
Το 90% ειναι αυτην την στιγμη πανω στο τρενο.
Αλλος εχει παρει την ανηφορα και αλλος την κατηφορα..
Μηπως.. λεω μηπως... Δεν πρεπει να ανεβω σε κανενα τρενο?
Μηπως δεν πρεπει να παω καθολου κοντρα στην ροη των πραγματων?
Και απο οτι φαινεται η κατασταση θα γινει χειροτερη.
Θελω να γραψω κατι για τον ανεργο αντρα.
Μετα την απολυση του, ο ανεργος αντρας και κατ επεκταση οικογενειαρχης, το μονο που του εχει μεινει να βλεπει, ειναι η ηρεμη και βαρετη καθημερινοτητα του.
Ανεργος, και να ξοδευει τον βαρετο χρονο, του φτιαχνοντας τις δουλειες του σπιτιου, να βλεπει τηλεοραση,
να σερφαρει στο ιντερνετ, να ξεσκατωνει τα παιδια, αν εχει, να μαγειρευει, να πλενει, χιλια δυο σκατα.
Και το μεγαλυτερο ξεφτυλικι απο ολα, ειναι να περιμενει την γυναικα του ποτε θα γυρισει απο την δουλεια.
Ηρθες γυναικα μου?
Πως ηταν σημερα η δουλεια?
Κουραστηκες?
Σου μαγειρεψα παστιτσιο σημερα.
Ολο αυτο το βλεπω εξευτελιστικο, και καποιοι απο εσας θα το θεωρησουν και νορμαλ.
Τα ερωτηματα που προκυπτουν ειναι πολλα.
Πως ανεχετε ενας ανδρας αυτην την κατασταση?
Να κανει την μπειμπι σιτερ η την οικιακη βοηθο.
Να βρισκετε ενας ανδρας στην κουζινα να πλενει τα πιατα, και να κοιταει απο το παραθυρο το μαυρο κορακι,
που καθετε στο κλαδι και τον κραζει.
Τον κραζει γιατι η ρυθμιζομενη ζωη που ειχε μεχρι προχτες που απολυθηκε, αρχισε σιγα σιγα να δειχνει σημαδια
απορρυθμισης.
Μοιάζει με game. Ενα game που οι κανόνες λειτουργιας του αλλάζουν συνεχώς.
Ενας αντρας σε αυτην την κατασταση, εχει την αισθηση και νομιζει, οτι αυτος ο κοσμος δεν ανηκει σε αυτον.
Δεν ξερει καν, αν ειναι πανω απο ολους, η κατω απο αυτους.
Το ερωτημα ειναι, και το κανω σε καθε αντρα ξεχωριστα, τι θεωρει οτι ειναι πιο καλο, και σημαντικο για αυτον?
Να εισαι κατω η πανω απο αυτον τον κοσμο?
Προσεξτε ομως, η ουσια δεν ειναι, αν ειναι χειροτερος η καπως καλυτερος.
Η ουσια ειναι να μπορεις να αντιληφθεις οτι ο κοσμος ειναι σαν ενα τρενο, και η ζωη ειναι ενα βουνο,
που προσπαθεις να φτασεις στην κορυφη. Ειτε στην πανω ειτε στην κατω.
Η διαδρομη εχει πολλους σταθμους.
Αραξε κανε μια σταση και πιες εναν καφε..
Σε ενα αλλο ποστ, καποιος π@π@ριδης μου ειχε πει για τα χαμενα τρενα της ζωης..
Οσο υπαρχουν ραγες θα υπαρχουν και τρενα.
Και οσο υπαρχουν τρενα θα υπαρχουν και ραγες.
Η ζωη ειναι να μαθεις και να ξερεις, ποτε πρεπει να ανεβεις, και ποτε να κατεβεις απο το τρενο.
Μονο ετσι θα φτασεις στην κορυφη του βουνου, η στην κορυφη του πατου.
Και οταν φτασεις εκει, τοτε το μονο που πρεπει να κανεις ειναι, να στρογγυλοκατσει ο κωλος σου..
Αλλα ακομα και να πεσεις απο εκει πανω.
Τι πρεπει να κανεις ξερεις?
Πως τον ειπαμε αυτον τον αρχαιο που ειπε τα παντα ρει..?
Ηρακλειτο? Νομιζω ναι.
Αυτος ο μπαρμπας ειχε μεγαλο δικιο τελικα.
Ολα ρεουν, ολα ειναι ρευστα.
Το ιδιο και η ταξη πραγματων της καθημερινοτητας.
Και επανερχομαι στο ερωτημα, τι κανεις μολις πεσεις απο την κορυφη?
Εδω θα μπορουσαμε να πουμε, οτι η κορυφη οπως την αντιλαμβανομαστε ειναι ο υπαρκτος καθημερινος υλικος κοσμος.
Η πτωση απο αυτην την κορυφη μπορει να σε οδηγησει σε εναν κοσμο πνευματικο παραλληλα.
Οποτε αν θελεις να βρεις την πνευματικοτητα σου, το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να βρεις την πιο βαθεια τρυπα
η κανενα πηγαδι και να μπεις μεσα σε αυτο.
Οσο πιο βαθεια τοσο πιο καλα.... νομιζω οτι ειναι γνωστη αυτη η φραση σε ολους.
Η κορυφη της τρυπας..
Οσο δυσκολο ειναι να κατσεις στην κορυφη, αλλο τοσο δυσκολο ειναι να κατσεις στην υγρη κορυφη της τρυπας.
Ειναι ωρα να σκεφτεις την πραγματικοτητα ανεργε αντρα. Μπορεις να την σκεφτεις ποια ειναι?
Νομιζω πως οχι. Και ξερεις γιατι δεν μπορεις να την σκεφτεις?
Γιατι εισαι πολυ κοντα σε αυτην. Απομακρυνσου... Απομακρυνσου.
Πεσε οσο πιο χαμηλα μπορεις.. Αν δεν πιασεις πατο δεν θα την σκεφτεις ποτε.
Αναμεσα στις 2 κορυφες ζει το 90% της ανθρωποτητας...
Το 90% ειναι αυτην την στιγμη πανω στο τρενο.
Αλλος εχει παρει την ανηφορα και αλλος την κατηφορα..
Μηπως.. λεω μηπως... Δεν πρεπει να ανεβω σε κανενα τρενο?
Μηπως δεν πρεπει να παω καθολου κοντρα στην ροη των πραγματων?
duminică, 24 ianuarie 2010
24.01.2010 10:03
Εξι ολοκληρα χρονια θεματογραφιας, απο τον καραιβικο.
Και καπου σε αυτο το σημειο ,εχω την αισθηση οτι πρεπει να κανω μια κριτικη των θεματων μου.
Νομιζω οτι 2-3 ατομα (σημερινους θεματογραφους) ειναι που τους θεωρω εξαιρετικους.
Αλλα ημουν εγω αυτος, που χειριστικα καλυτερα, θα ελεγα με εξαιρετικο σασπενς
την θεματολογικη πλοκη.
Η θεματολογια μου, με πολλους χαρακτηρες, με μεγαλη γκαμα.
Θεματα με εξαιρετικη λεπτομερεια, ευαισθητη ψυχολογια, αβιαστη γραφη, ατμοσφαιρικο σκηνικο.
Θεματα προκλητικα και αδυσωπητα, που εδωσαν την δικια τους χροια στην ενοτητα καφενειο και οχι μονο.
Θεματα γεματο απο ηθικο παθος,πνευματικα και φιλοσοφικα ερωτηματα, που αντισταθμιζουν τις προβλεψεις πολλων χρηστων.
Ο κλασικος καραιβικος με κατι παραπανω:
Ο παλιος μαιτρ που αναπτυσει συνεχως νεες τεχνικες, για μια νεα καφενιακη συλλογικη ιδεα.
Ολοι ξερετε τον τροπο γραφης μου.
Που στην αρχη μοιαζει, με πλατυ ποταμι που αλλοτε κυλαει ησυχα,
και αλλοτε μετατρεπεται ξαφνικα σε ορμητικο καταραχτη.
Θα ελεγα οτι ειμαι ο μαστορας της αφηγησης.
Οπως επισης νομιζω οτι η θεματογραφια μου υπερβαινει τις προσδοκιες σας.
Το σιγουρο ειναι οτι εχω το χαρισμα να σας κραταω καθηλωμενους και διψασμενους,
ως την επομενη πλοκη που θα αναρτησω.
Ειναι μερες που ειμαι σε πολυ μεγαλη φορμα, και αυτο ακομα δεν το εχω εκμεταλλευτει στο επαρκο..
Ισως γιατι ξερω, οτι δεν εχω να κανω με απαιτητικο κοινο.
Ισως επειδη νομιζω, οτι το κοινο στην πλειοψηφια τους ειναι αμορφωτο.
Ισως γιατι ειναι χαβαλεδες, και τους αρεσει να ασχολουνται με τα χαβαλετζιδικα.
Κατα καιρους πασχω απο αυπνιες, αυτο το εγραψα και στο προτελευταιο ποστ.
Πιστευω οτι δεν σας ξαφνιαζει αυτο ε?
Μα το ειπε και προχτες, η Ποπη Τσαπανιδου στην εκπομπη της.
Το 65% των ελληνων πασχουν απο αυπνιες.
Τα ποστ μου, μεχρι και την επικαιροτητα προλαβαινουν.λολ
Τους προλαβαινω γιατι, το notepad το εχω συνεχεια ανοιχτο, και οτι μου σκαρφιστει στο μυαλο, αρχιζω και το γραφω.
Οταν ο υπνος δεν λεει να ερθει, λεω τις ιστοριες που εγραψα στον εαυτο μου, καθως βρισκομαι ξαπλωμενος στο σκοταδι,
και τις γραφω στο μυαλο μου ,οπως θα εκανα σε ενα κομματι χαρτι η σε εναν επεξεργαστη κειμενου.
Συχνα γυριζω πισω, και αλλαζω λεξεις, προσθετω σκεψεις,διαγραφω προτασεις, και νοικοκυρευω το κειμενο.
Καθε νυχτα ξεκινω απο την αρχη, και προχωρο ολο και πιο περα πριν με παρει ο υπνος.
Μπορει ολο αυτο να φαινεται παρανοικο, αλλα πιστεψτε με ειναι καταπραυντικο.
Και οσο για σκοτωνεις την ωρα σου, μπροστα του το μετρημα προβατων, δεν πιανει μπαζα.
Κατα την κριση της αυπνιας μου, ειχαν φανερωθει, πολλες ιστοριες και εμπνευσεις, επειδη οι ωρες ηταν ξαγρυπνες και ατελιωτες.
Αν θα με ρωτουσατε ποτε, ποιο ειναι το αγαπημενο μου θεμα?
Ειλικρινα δεν θα ηξερα να σας απαντουσα.
Και αν το εκανα αυτο σιγουρα θα αδικουσα καποιο απο αυτα.
Νομιζω οτι τα περισσοτερα ειναι εξαιρετικα.
Σε αυτο το σημειο θα ηθελα να σημειωσω οτι, απο τον πρωτο κιολας χρονο, νομιζα οτι ειχε εξαντληθει η θεματολογια μου.
Αλλα ο μαεστρος της υπαινεκτικης, ο μαεστρος της ειρωνικης αποστασιοποιημενης γραφης, εμαθε να ξεχωριζει τις θετικες και τις αρνητικες σκεψεις,
και να υιοιθετει ανοιχτα και με παθος, τα ποστ που υπερασπιζεται.
Φανταζομαι οτι εχω ενα πιστο αναγνωστικο κοινο, το οποιο και εχω κερδισει σε ολα αυτα τα χρονια.
Σας διαβεβαιω οτι θα ειμαι παντα κοντα σας, με ποστ ποιοτητας και θα συνεχισω την προσπαθεια, με ευαισθησια, υπευθυνοτητα και σεβασμο προς ολους τους αναγνωστες.
Πλην τους υβριστες.
Πλην ολους αυτους τους δηθεν, που ο ιντερνετικος σκοπος τους, εχει κυριευθει απο ζηλο και εναν εθισμο.
Πλην ολους αυτους που η ανασφαλεια τους, και η προσωπικότητα τους περιοριζεται σε λιγα byte μνημης.
Πλην ολους αυτους, που σκοπος τους ειναι να με υποβαθμιζουν, φοβουμενοι μηπως τους φαω καμια γκομενα.
Ε ναι.. Γιατι οι περισσοτεροι που μου την μπαινουν, εχουν περασει απο το σταδιο της ερωτικης απογοητευσης πρωτα.
Ειμαι σιγουρος, οτι οποιαδηποτε ατομικη πεποιθηση προσλαμβανει ανυπολογιστες διαστασεις, απο την στιγμη που θα βρεθει
ενα δευτερο ανθρωπινο πλασμα να την ενστερνιστει.
ΑΑΑΑΑΑΑ...
Και κατι τελευταιο που ξεχασα να αναφερω.
Πολλοι λενε... Πολυ μεγαλο θεμα βρε αδερφε και βαριεμαι να το διαβασω ολο.
Ετσι εφτασαν στο σημειο να μου υποδεικνυουν τους περιορισμους που ισχυουν, οσο για την αφηγηση, οσο και για το μεγεθος του κειμενου.
Αυτα ειναι τα καποια δηθεν επιχειρηματα.
Καποιοι αλλοι ειπαν, οτι το κειμενο δεν ειναι πειστικο, η οτι ειναι προιον υποκλοπης, χωρις να αποδυκνυουν κατι παραπανω ομως.
Ειναι θεμα μορφωσης και ανατροφης, τοσα ξερουν τοσα λενε.
Το θεμα ομως το εψαξα.
Και καταληγω στο εξης συμπερασμα.
Τοσο στην τροπικη οσο και στην ευκρατη ζωνη του πλανητη, υπαρχουν ανθρωποι που ξαγρυπνουν την μιση νυχτα,
ανιστορωντας ο ενας στον αλλον παραμυθια της χαλιμας.
Στο κατω κατω στην δικια μου περιπτωση, προκειται μονο για μερικα ποστακια, με μερικες μερες αναπαυλα.
Οσον αφορα για την υπομονη των αναγνωστων, οτι εχει σχεση με την αφηγηση.
Θα πρεπει να θεωρηθει δεδομενο, οτι τα ποστ μου ειναι πραγματι ενδιαφερ(ω)ν.
Αυτο αποτελει αναγκαια προυποθεση.
Εαν δεν τα θεωρουσα ενδιαφερ(ω)ν δεν θα καθομουν ποτε να τα γραψω.
Μην νομιζετε οτι ο καραιβικος ειναι αποκυημα μιας διεστραμμενης φαντασιας, αλλα και ουτε γεννημα της ομιχλης του βορρα.
Ειμαι υπαρκτος-γοητευτικος-σημαινων-φευγαλεος-και μυστηριωδης μεσα σε απολυτη σιωπη.
Και ετσι πρεπει να ειναι..
Και καπου σε αυτο το σημειο ,εχω την αισθηση οτι πρεπει να κανω μια κριτικη των θεματων μου.
Νομιζω οτι 2-3 ατομα (σημερινους θεματογραφους) ειναι που τους θεωρω εξαιρετικους.
Αλλα ημουν εγω αυτος, που χειριστικα καλυτερα, θα ελεγα με εξαιρετικο σασπενς
την θεματολογικη πλοκη.
Η θεματολογια μου, με πολλους χαρακτηρες, με μεγαλη γκαμα.
Θεματα με εξαιρετικη λεπτομερεια, ευαισθητη ψυχολογια, αβιαστη γραφη, ατμοσφαιρικο σκηνικο.
Θεματα προκλητικα και αδυσωπητα, που εδωσαν την δικια τους χροια στην ενοτητα καφενειο και οχι μονο.
Θεματα γεματο απο ηθικο παθος,πνευματικα και φιλοσοφικα ερωτηματα, που αντισταθμιζουν τις προβλεψεις πολλων χρηστων.
Ο κλασικος καραιβικος με κατι παραπανω:
Ο παλιος μαιτρ που αναπτυσει συνεχως νεες τεχνικες, για μια νεα καφενιακη συλλογικη ιδεα.
Ολοι ξερετε τον τροπο γραφης μου.
Που στην αρχη μοιαζει, με πλατυ ποταμι που αλλοτε κυλαει ησυχα,
και αλλοτε μετατρεπεται ξαφνικα σε ορμητικο καταραχτη.
Θα ελεγα οτι ειμαι ο μαστορας της αφηγησης.
Οπως επισης νομιζω οτι η θεματογραφια μου υπερβαινει τις προσδοκιες σας.
Το σιγουρο ειναι οτι εχω το χαρισμα να σας κραταω καθηλωμενους και διψασμενους,
ως την επομενη πλοκη που θα αναρτησω.
Ειναι μερες που ειμαι σε πολυ μεγαλη φορμα, και αυτο ακομα δεν το εχω εκμεταλλευτει στο επαρκο..
Ισως γιατι ξερω, οτι δεν εχω να κανω με απαιτητικο κοινο.
Ισως επειδη νομιζω, οτι το κοινο στην πλειοψηφια τους ειναι αμορφωτο.
Ισως γιατι ειναι χαβαλεδες, και τους αρεσει να ασχολουνται με τα χαβαλετζιδικα.
Κατα καιρους πασχω απο αυπνιες, αυτο το εγραψα και στο προτελευταιο ποστ.
Πιστευω οτι δεν σας ξαφνιαζει αυτο ε?
Μα το ειπε και προχτες, η Ποπη Τσαπανιδου στην εκπομπη της.
Το 65% των ελληνων πασχουν απο αυπνιες.
Τα ποστ μου, μεχρι και την επικαιροτητα προλαβαινουν.λολ
Τους προλαβαινω γιατι, το notepad το εχω συνεχεια ανοιχτο, και οτι μου σκαρφιστει στο μυαλο, αρχιζω και το γραφω.
Οταν ο υπνος δεν λεει να ερθει, λεω τις ιστοριες που εγραψα στον εαυτο μου, καθως βρισκομαι ξαπλωμενος στο σκοταδι,
και τις γραφω στο μυαλο μου ,οπως θα εκανα σε ενα κομματι χαρτι η σε εναν επεξεργαστη κειμενου.
Συχνα γυριζω πισω, και αλλαζω λεξεις, προσθετω σκεψεις,διαγραφω προτασεις, και νοικοκυρευω το κειμενο.
Καθε νυχτα ξεκινω απο την αρχη, και προχωρο ολο και πιο περα πριν με παρει ο υπνος.
Μπορει ολο αυτο να φαινεται παρανοικο, αλλα πιστεψτε με ειναι καταπραυντικο.
Και οσο για σκοτωνεις την ωρα σου, μπροστα του το μετρημα προβατων, δεν πιανει μπαζα.
Κατα την κριση της αυπνιας μου, ειχαν φανερωθει, πολλες ιστοριες και εμπνευσεις, επειδη οι ωρες ηταν ξαγρυπνες και ατελιωτες.
Αν θα με ρωτουσατε ποτε, ποιο ειναι το αγαπημενο μου θεμα?
Ειλικρινα δεν θα ηξερα να σας απαντουσα.
Και αν το εκανα αυτο σιγουρα θα αδικουσα καποιο απο αυτα.
Νομιζω οτι τα περισσοτερα ειναι εξαιρετικα.
Σε αυτο το σημειο θα ηθελα να σημειωσω οτι, απο τον πρωτο κιολας χρονο, νομιζα οτι ειχε εξαντληθει η θεματολογια μου.
Αλλα ο μαεστρος της υπαινεκτικης, ο μαεστρος της ειρωνικης αποστασιοποιημενης γραφης, εμαθε να ξεχωριζει τις θετικες και τις αρνητικες σκεψεις,
και να υιοιθετει ανοιχτα και με παθος, τα ποστ που υπερασπιζεται.
Φανταζομαι οτι εχω ενα πιστο αναγνωστικο κοινο, το οποιο και εχω κερδισει σε ολα αυτα τα χρονια.
Σας διαβεβαιω οτι θα ειμαι παντα κοντα σας, με ποστ ποιοτητας και θα συνεχισω την προσπαθεια, με ευαισθησια, υπευθυνοτητα και σεβασμο προς ολους τους αναγνωστες.
Πλην τους υβριστες.
Πλην ολους αυτους τους δηθεν, που ο ιντερνετικος σκοπος τους, εχει κυριευθει απο ζηλο και εναν εθισμο.
Πλην ολους αυτους που η ανασφαλεια τους, και η προσωπικότητα τους περιοριζεται σε λιγα byte μνημης.
Πλην ολους αυτους, που σκοπος τους ειναι να με υποβαθμιζουν, φοβουμενοι μηπως τους φαω καμια γκομενα.
Ε ναι.. Γιατι οι περισσοτεροι που μου την μπαινουν, εχουν περασει απο το σταδιο της ερωτικης απογοητευσης πρωτα.
Ειμαι σιγουρος, οτι οποιαδηποτε ατομικη πεποιθηση προσλαμβανει ανυπολογιστες διαστασεις, απο την στιγμη που θα βρεθει
ενα δευτερο ανθρωπινο πλασμα να την ενστερνιστει.
ΑΑΑΑΑΑΑ...
Και κατι τελευταιο που ξεχασα να αναφερω.
Πολλοι λενε... Πολυ μεγαλο θεμα βρε αδερφε και βαριεμαι να το διαβασω ολο.
Ετσι εφτασαν στο σημειο να μου υποδεικνυουν τους περιορισμους που ισχυουν, οσο για την αφηγηση, οσο και για το μεγεθος του κειμενου.
Αυτα ειναι τα καποια δηθεν επιχειρηματα.
Καποιοι αλλοι ειπαν, οτι το κειμενο δεν ειναι πειστικο, η οτι ειναι προιον υποκλοπης, χωρις να αποδυκνυουν κατι παραπανω ομως.
Ειναι θεμα μορφωσης και ανατροφης, τοσα ξερουν τοσα λενε.
Το θεμα ομως το εψαξα.
Και καταληγω στο εξης συμπερασμα.
Τοσο στην τροπικη οσο και στην ευκρατη ζωνη του πλανητη, υπαρχουν ανθρωποι που ξαγρυπνουν την μιση νυχτα,
ανιστορωντας ο ενας στον αλλον παραμυθια της χαλιμας.
Στο κατω κατω στην δικια μου περιπτωση, προκειται μονο για μερικα ποστακια, με μερικες μερες αναπαυλα.
Οσον αφορα για την υπομονη των αναγνωστων, οτι εχει σχεση με την αφηγηση.
Θα πρεπει να θεωρηθει δεδομενο, οτι τα ποστ μου ειναι πραγματι ενδιαφερ(ω)ν.
Αυτο αποτελει αναγκαια προυποθεση.
Εαν δεν τα θεωρουσα ενδιαφερ(ω)ν δεν θα καθομουν ποτε να τα γραψω.
Μην νομιζετε οτι ο καραιβικος ειναι αποκυημα μιας διεστραμμενης φαντασιας, αλλα και ουτε γεννημα της ομιχλης του βορρα.
Ειμαι υπαρκτος-γοητευτικος-σημαινων-φευγαλεος-και μυστηριωδης μεσα σε απολυτη σιωπη.
Και ετσι πρεπει να ειναι..
sâmbătă, 23 ianuarie 2010
23.01.2010 08:53
Ο ανθρωπος κυριες και κυριοι δεν πρεπει να παραξενευται ποτε.
Στην φραση αυτη βρισκεται το ελατηριο της μηχανικης τεχνης και του μυστηριου.
Να μπορεις να καλλιεργεις το λογικο χωρις να ξεπεφτεις στο ταπεινο επιπεδο των συγκινησεων και των συναισθηματων.
Να βρισκεις τροπο να κανονιζεις το καθετι με την προσθεση, την αφαιρεση, τον πολλαπλασιασμο,
και την διαιρεση, και να μην παραξενευεσαι ποτε.
Καθε μερα μας ζαλιζουν το κεφαλι με στατιστικους πινακες, που κυλανε σαν ποταμια μεσα στον πολυταραχο ωκεανο των τηλεορασεων, των ραδιοφωνων, και διαφορων εντυπων.
Και κυλανε χωρις να μπορεσει καποιος δυτης, να κατεβει σε ιδιαιτερο βαθος, και υστερα να βγει με σωστα τα μυαλα του.
Αυτη ειναι η πραγματικοτητα.
Απογοητευτικη και μελαγχολικη.
Και μεταδοτικη................
Ο ανθρωπος παραξενευται για την ανθρωπινη φυση του.
Για τα ανθρωπινα παθη του.
Για τις ελπιδες του και τους φοβους του.
Παραξενευται για τους αγωνες του, για τους θριαμβους του, για τις ηττες του, για τις εγνοιες,
τις χαρες και τις λυπες, για την ζωη και τον θανατο.
Παραξενη πραγματικοτητα ε?
Πολλους ακουω, που λενε οτι ζουμε σε ενα κοσμο παραξενο.
Παραξενες ειδησεις, παραξενα γεγονοτα, παραξενοι ανθρωποι συνταρασουν καθε μερα την κοινη γνωμη.
Ο ανθρωπος κυριες και κυριοι δεν πρεπει να παραξενευται ποτε.
Μπορει?
Εχω σταματησει να σκεφτομαι σαν πιθηκοειδη μεταλλαγμα και σκεφτομαι θεϊκα.
Εσυ μπορεις? Πως?
Μπορεις να βγεις απο τον λαβυρινθο της συγχισης και των ψυχικων διαταραχων?
Στην φραση αυτη βρισκεται το ελατηριο της μηχανικης τεχνης και του μυστηριου.
Να μπορεις να καλλιεργεις το λογικο χωρις να ξεπεφτεις στο ταπεινο επιπεδο των συγκινησεων και των συναισθηματων.
Να βρισκεις τροπο να κανονιζεις το καθετι με την προσθεση, την αφαιρεση, τον πολλαπλασιασμο,
και την διαιρεση, και να μην παραξενευεσαι ποτε.
Καθε μερα μας ζαλιζουν το κεφαλι με στατιστικους πινακες, που κυλανε σαν ποταμια μεσα στον πολυταραχο ωκεανο των τηλεορασεων, των ραδιοφωνων, και διαφορων εντυπων.
Και κυλανε χωρις να μπορεσει καποιος δυτης, να κατεβει σε ιδιαιτερο βαθος, και υστερα να βγει με σωστα τα μυαλα του.
Αυτη ειναι η πραγματικοτητα.
Απογοητευτικη και μελαγχολικη.
Και μεταδοτικη................
Ο ανθρωπος παραξενευται για την ανθρωπινη φυση του.
Για τα ανθρωπινα παθη του.
Για τις ελπιδες του και τους φοβους του.
Παραξενευται για τους αγωνες του, για τους θριαμβους του, για τις ηττες του, για τις εγνοιες,
τις χαρες και τις λυπες, για την ζωη και τον θανατο.
Παραξενη πραγματικοτητα ε?
Πολλους ακουω, που λενε οτι ζουμε σε ενα κοσμο παραξενο.
Παραξενες ειδησεις, παραξενα γεγονοτα, παραξενοι ανθρωποι συνταρασουν καθε μερα την κοινη γνωμη.
Ο ανθρωπος κυριες και κυριοι δεν πρεπει να παραξενευται ποτε.
Μπορει?
Εχω σταματησει να σκεφτομαι σαν πιθηκοειδη μεταλλαγμα και σκεφτομαι θεϊκα.
Εσυ μπορεις? Πως?
Μπορεις να βγεις απο τον λαβυρινθο της συγχισης και των ψυχικων διαταραχων?
joi, 21 ianuarie 2010
21.01.2010 @@@ 09:47
Εχω μια γευση τρικυμιας στα χειλη.
Φιλησε με, να μου παρεις το ιωδιο και το αλατι.
Το φιλι.
Η αρχη και το τελος.
Ερεθισμος και αποχαιρετισμος.
Το φιλι ειναι τεχνη οπως και να το κανουμε..
Επειδη κατεχω καλα την τεχνη να φιλας μια γυναικα.
Εσυ νομιζεις οτι το κανεις σωστα?
Σκατααααααα, ολοι αυτο νομιζουν, νομιζουν οτι ειναι αυτοι, και κανενας αλλος.
Μπουρδες...............
Ειναι τεχνη να τα ρουφας.
Οπως ειναι τεχνη και να τα δαγκωνεις.
Οπως ειναι τεχνη να κανεις την γυναικα, να αισθανεται πολυτιμη.
Ειναι τεχνη βρε, να ξερεις να στραμπουληξεις την γλωσσα, χωρις να παθεις καταγμα.
Επειδη ξερω, οτι ολοι ειστε ψωναρες και φυσικα ΟΛΟΙ ξερετε να φιλατε.
Μπορειτε να δωσετε τις συμβουλες σας, σε καποιον που δεν ξερει, και πως μπορει να βελτιωση την τεχνικη του?
@@@12:30
Και ο αλλος ο παπαριδης οταν ζωγραφισε την τζοκοντα, ειχε μια τεχνικη.
Αυθεντικη τεχνικη.
Το υποκριτικο φιλι, μπορει να ειναι συλληψη οταν δεν ειναι αυθεντικο.
Γιατι το αισθανεσε.
Το αυθεντικο φιλι, μπορει να ειναι καλο, μπορει να ειναι και χαλια.
Αρα εφοσον ειναι χαλια, πρεπει να αλλαξεις την τεχνικη.
Και λεω στο θεμα οτι.
Ολοι νομιζουν οτι ειναι αυθεντιες στα φιλια, αλλα ειναι χαλια.
Το θεμα ειναι αν το εχουν συνειδητοποιηση και τι ειναι διατεθειμενοι να κανουν.
Φιλησε με, να μου παρεις το ιωδιο και το αλατι.
Το φιλι.
Η αρχη και το τελος.
Ερεθισμος και αποχαιρετισμος.
Το φιλι ειναι τεχνη οπως και να το κανουμε..
Επειδη κατεχω καλα την τεχνη να φιλας μια γυναικα.
Εσυ νομιζεις οτι το κανεις σωστα?
Σκατααααααα, ολοι αυτο νομιζουν, νομιζουν οτι ειναι αυτοι, και κανενας αλλος.
Μπουρδες...............
Ειναι τεχνη να τα ρουφας.
Οπως ειναι τεχνη και να τα δαγκωνεις.
Οπως ειναι τεχνη να κανεις την γυναικα, να αισθανεται πολυτιμη.
Ειναι τεχνη βρε, να ξερεις να στραμπουληξεις την γλωσσα, χωρις να παθεις καταγμα.
Επειδη ξερω, οτι ολοι ειστε ψωναρες και φυσικα ΟΛΟΙ ξερετε να φιλατε.
Μπορειτε να δωσετε τις συμβουλες σας, σε καποιον που δεν ξερει, και πως μπορει να βελτιωση την τεχνικη του?
@@@12:30
Και ο αλλος ο παπαριδης οταν ζωγραφισε την τζοκοντα, ειχε μια τεχνικη.
Αυθεντικη τεχνικη.
Το υποκριτικο φιλι, μπορει να ειναι συλληψη οταν δεν ειναι αυθεντικο.
Γιατι το αισθανεσε.
Το αυθεντικο φιλι, μπορει να ειναι καλο, μπορει να ειναι και χαλια.
Αρα εφοσον ειναι χαλια, πρεπει να αλλαξεις την τεχνικη.
Και λεω στο θεμα οτι.
Ολοι νομιζουν οτι ειναι αυθεντιες στα φιλια, αλλα ειναι χαλια.
Το θεμα ειναι αν το εχουν συνειδητοποιηση και τι ειναι διατεθειμενοι να κανουν.
luni, 18 ianuarie 2010
18.01.2010 08:25
Εχει εδω και λιγες μερες, ολα μου ερχονται αναποδα.
Σαν να εχω γερασει αισθανομαι ε?
Θα μπορουσα να πω, οτι μεχρι τωρα εχω ζησει μια πολυ εντονη ζωη.
Δεν αισθανομαι πλεον νεος στα 34, και αυτο το γηρας που αισθανομαι,
εχει ερθει σχεδον αναπαντεχα.
Αρχισα να το καταλαβαινω και ο ιδιος, πως δεν ηταν τα χρονια εκεινα,......οσο ο τροπος
που τα ειχα ζησει, που με εχουν γερασει και πως η αιτια της ανησυχιας μου, ηταν μαλλον κατι το εσωτερικο.
Μην σας ξεγελαει που δειχνω ακομα γερός και νεος.
Η αληθεια ειναι οτι ειμαι, αντρας ψηλος και ομορφος.
Μεχρι πριν λιγο καιρο,δεν ειχα ουτε μια ασπρη τριχα στα μαλλια μου.
Με την πρωτη ματια οταν με εβλεπες, φαινομουν λιγακι αγαρμπος και βαρυς.
Οσο ομως με παρατηρουσες, και περνουσε η ωρα, θα εβλεπες πως ειχες να κανεις, με εναν κυριο,
με κοινωνικη αγωγη, που ηξερε να φερεται.
Ακομα και τωρα εχω μια ανεση στους τροπους μου..
Αξιοπρεπεια και χαρη...
Θα μπορουσε κανεις να πει, παρα την βλοσυροτητα και την αδιαφορια που εχω στο υφος μου,
εδω και λιγα χρονια.
Αισθανομαι, ακομα και τωρα που γραφω, οτι εχω ενα θαροος ακλονητο.
Μια αυτοπεποιθηση αριστοκρατικη,που φτανει στα ορια της αναιδειας, και που την εκταση αυτης,
ουτε ο ιδιος την υποψιαζομουν.
Μολονοτι ειμαι, οχι μοναχα εξυπνος, αλλα και διορατηκοτατος πολυ συχνα.
Αρκετα μορφωμενος και αναμφισβητητα προικισμενος με πολλα χαρισματα.
Το γεματο ειλικρινια ροδαλο προσωπο μου, που στα νεανικα χρονια, ειχε μια αβροτητα που τραβουσε τις γυναικες.
Ακομα και τωρα μου το λενε ε?
Μα τι λεβεντης? Μα τι λεβεντης ειναι αυτος?
Αν πουμε και για τα ματια μου?
Που πριν δεκα χρονια, ειχαν κατι το καταπληκτικο.?
Ηταν ματια τοσο φωτεινα, τοσο ευθυμα, τοσο ξεγνοιαστα, που συναρπαζανε οποιον αντικρυζε το βλεμμα μου.
Να ας πουμε τωρα, που σε λιγα χρονια πλησιαζουν τα 40, αυτη η λαμψη και η καλοσυνη θα σβησουν,σχεδον ολοτελα.
Που μαλλον απο οτι βλεπω στον καθρεφτη,αρχισαν να σχηματιζουν ελαφρες ρυτιδες.
Θα αρχισουν να προδιδουν κυνισμο.
Τον κυνισμο ενος ανθρωπου κουρασμενου, μα και οχι πολυ ηθικου.
Ρυτιδες...
Πανουργια και σαρκασμος, και θα εχουν και μια καινουργια εκφραση, που δεν υπηρχε εκει αλλοτε.
Μια εκφραση μελαγχολιας και πονου θα ελεγα.
Μια εκφραση βαθυτατης αφηρημενης μελαγχολιας.
Τουτη η μελαγχολια παρουσιαζεται συνηθως,οταν μενω μονος.
Και οσο παραξενο και αν σας φαινεται, αυτος ο ανθρωπος που ημουν καποτε ζωηρος, τοσο ευθυμος, τοσο γλεντζες.
Εχει εδω και λιγο καιρο, που δεν εχω αλλη επιθυμια και γουστο.
Παρα μονο να θελω να καθομαι ολομοναχος.
Ναι ναι ολομοναχος.
Εκοψα θεληματικα ολες τις σχεσεις, με ενα σωρο γνωστους και γνωστες, σχεσεις που θα μπορουσα
θαυμασια να τις διατηρησω παρα οτι τα οικονομικα μου ηταν χαλια.
Η αληθεια ειναι οτι, πως η κενοδοξια ειχε συντελεσει σε ολο αυτο.
Μα η καχυποψια και η κενοδοξια μου, δεν με αφηναν να συναναστρεφομαι με τους παλιους γνωστους μου.
Ετσι λιγο λιγο απομονωθηκα, και η γαμημενη κενοδοξια μου αντι να εξασθενησει, πηρε απεναντιας μια μορφη καινουργια πολυ χαρακτηριστικη.
Αλλες αιτιες εντελως διαφορετικες απο εκεινες που με ενοχλουσαν ως τοτε... που με πληγωνουν και τωρα.
Αιτιες απροβλεπτες και ανωτερες, απο εκεινες που με επηρεαζαν αλλοτε.
Ναι ναι, εχω φτασει να παραδερνω αναμεσα σε απροσδιοριστες ανωτερες αιτιες που δεν θα με απασχολουσαν, στα πιο παλια
χρονια, ουτε για μια στιγμη.
Μεσα στο μυαλο μου και στην συνειδηση μου, χαρακτηριζω αιτιες ανωτερες, ολες εκεινες που μου ηταν αδυνατον να τις δω, αδιαφορα,
με περιφρονηση που μεσα στον κοσμο το πραγμα ηταν πολυ διαφορετικο.
Ηξερα καλα πως στην πρωτη ευνοικη ευκαιρια, θα απαρνιομουν.
Ακομα και αυριο ισως ολες αυτες τις ανωτερες αιτιες ξεχνοντας ολες τις κρυφες και ευλαβικες αποφασεις της συνειδησης μου
,και θα ημουν και ο πρωτος που θα τις κοροιδευε, χωρις φυσικα να το ομολογησω στον εαυτο μου.
Αυτη ειναι η κατασταση.
Εχω πετυχει να λυτρωσω την σκεψη μου απο αυτες τις αιτιες.
Ποσες φορες αληθεια σηκωνομουν το πρωι απο το κρεβατι οταν με τυραννιζαν οι σκεψεις και τα συναισθηματα, που με ειχαν τυραννισει στις ωρες της αυπνιας. μου.
Απο καιρο ειχα προσεξει πως αφηνα τον εαυτο μου ολο και περισσοτερο, απο τους ενδοιασμους και δυσπιστια τοσο στα σοβαρα προβληματα, οσο και στα μικροπραγματα.
Και ειχα φτασει στο σημειο να φυλαγομαι και απο τον ιδιο μου τον εαυτο.
Παρουσιαζονταν ωστοσο γεγονοτα, που ηταν αδυνατο να αμφθισβητησω την υπαρξη τους.
Τον τελευταιο καιρο, τις νυχτες καμια φορα, οι λογισμοι μου, τα αισθηματα μου, επαιρναν μια αλλη μορφη, ολοτελα διαφορετικη και δεν εμοιαζαν πια καθολου
με τις σκεψεις που ειχα το πρωι της ιδιας της ημερας.
Εμαθα ομως, πως η μεταβολη και ο διχασμος των σκεψεων, και των συναισθηματων, οταν εχει κανεις αυπνιες την νυχτα,
ηταν ενα φαινομενο πολυ συνηθισμενο σε ανθρωπους που στεκονται και αισθανονται εντονα, πως οι πεποιθησεις μιας ολοκληρης ζωης μεταμορφωνονται ξαφνικα,
κατω απο μια καταθληπτικη επιδραση της νυχτας και της αυπνιας, που συνεβαινε σαν να παιρνει κανεις ξαφνικα χωρις λογο,
τις πιο μοιραιες αποφασεις, αλλα πως υπηρχε καποιο οριο σε ολα αυτα και πως αν το υποκειμενο ενιωθε τον διχασμο τοσο εντονα, ωστε να υποφερει,αυτο θα ηταν αδιαφιλονικητο
συμπτωμα της αρρωστιας, και επρεπε να παρει καποια καταναγκαστικα μετρα.
Βεβαια το καλυτερο απο ολα ειναι, ηταν να αλλαξει ριζικα ο αρρωστος τροπο ζωης.
Αυτη ειναι η κατασταση με τις αυπνιες, και τις ανωτερες αιτιες φιλοι μου.
Και στο κατω κατω ποιος εντονος ανθρωπος δεν εχει αναμνησεις?
Και εγω εχω πολλες αναμνησεις.
Γιατι ομως απο τις αναμνησεις αυτες, τωρα μου φαινονται σαν πραγματικα εγκληματα?
Και δεν ειναι μονο θεμα δικιας μου κρισεως ε?
Εννοειται πως δεν θα ειχα εμπιστοσυνη στο σκοτεινο και αρρωστημενο μυαλο μου.
Και ας εφτανα στο σημειο να καταριεμαι τον ιδιο μου τον εαυτο.
Και ας εκλεγα, και ας μην ηταν τα δακρυα μου φανερα, αλλα λυγμοι εσωτερικη.
Ε ε ε ε τωρα πρεπει να βαλω και μια ερωτηση ε?
Ποια ειναι η ανωτερη αιτια που εχεις αυπνια, και ποια ειναι τα καταναγκαστικα μετρα?
Προκαλουν οι αναμνησεις αυπνια, και γιατι μερικες φορες μοιαζουν σαν να εκανες καποιο εγκλημα?
Σαν να εχω γερασει αισθανομαι ε?
Θα μπορουσα να πω, οτι μεχρι τωρα εχω ζησει μια πολυ εντονη ζωη.
Δεν αισθανομαι πλεον νεος στα 34, και αυτο το γηρας που αισθανομαι,
εχει ερθει σχεδον αναπαντεχα.
Αρχισα να το καταλαβαινω και ο ιδιος, πως δεν ηταν τα χρονια εκεινα,......οσο ο τροπος
που τα ειχα ζησει, που με εχουν γερασει και πως η αιτια της ανησυχιας μου, ηταν μαλλον κατι το εσωτερικο.
Μην σας ξεγελαει που δειχνω ακομα γερός και νεος.
Η αληθεια ειναι οτι ειμαι, αντρας ψηλος και ομορφος.
Μεχρι πριν λιγο καιρο,δεν ειχα ουτε μια ασπρη τριχα στα μαλλια μου.
Με την πρωτη ματια οταν με εβλεπες, φαινομουν λιγακι αγαρμπος και βαρυς.
Οσο ομως με παρατηρουσες, και περνουσε η ωρα, θα εβλεπες πως ειχες να κανεις, με εναν κυριο,
με κοινωνικη αγωγη, που ηξερε να φερεται.
Ακομα και τωρα εχω μια ανεση στους τροπους μου..
Αξιοπρεπεια και χαρη...
Θα μπορουσε κανεις να πει, παρα την βλοσυροτητα και την αδιαφορια που εχω στο υφος μου,
εδω και λιγα χρονια.
Αισθανομαι, ακομα και τωρα που γραφω, οτι εχω ενα θαροος ακλονητο.
Μια αυτοπεποιθηση αριστοκρατικη,που φτανει στα ορια της αναιδειας, και που την εκταση αυτης,
ουτε ο ιδιος την υποψιαζομουν.
Μολονοτι ειμαι, οχι μοναχα εξυπνος, αλλα και διορατηκοτατος πολυ συχνα.
Αρκετα μορφωμενος και αναμφισβητητα προικισμενος με πολλα χαρισματα.
Το γεματο ειλικρινια ροδαλο προσωπο μου, που στα νεανικα χρονια, ειχε μια αβροτητα που τραβουσε τις γυναικες.
Ακομα και τωρα μου το λενε ε?
Μα τι λεβεντης? Μα τι λεβεντης ειναι αυτος?
Αν πουμε και για τα ματια μου?
Που πριν δεκα χρονια, ειχαν κατι το καταπληκτικο.?
Ηταν ματια τοσο φωτεινα, τοσο ευθυμα, τοσο ξεγνοιαστα, που συναρπαζανε οποιον αντικρυζε το βλεμμα μου.
Να ας πουμε τωρα, που σε λιγα χρονια πλησιαζουν τα 40, αυτη η λαμψη και η καλοσυνη θα σβησουν,σχεδον ολοτελα.
Που μαλλον απο οτι βλεπω στον καθρεφτη,αρχισαν να σχηματιζουν ελαφρες ρυτιδες.
Θα αρχισουν να προδιδουν κυνισμο.
Τον κυνισμο ενος ανθρωπου κουρασμενου, μα και οχι πολυ ηθικου.
Ρυτιδες...
Πανουργια και σαρκασμος, και θα εχουν και μια καινουργια εκφραση, που δεν υπηρχε εκει αλλοτε.
Μια εκφραση μελαγχολιας και πονου θα ελεγα.
Μια εκφραση βαθυτατης αφηρημενης μελαγχολιας.
Τουτη η μελαγχολια παρουσιαζεται συνηθως,οταν μενω μονος.
Και οσο παραξενο και αν σας φαινεται, αυτος ο ανθρωπος που ημουν καποτε ζωηρος, τοσο ευθυμος, τοσο γλεντζες.
Εχει εδω και λιγο καιρο, που δεν εχω αλλη επιθυμια και γουστο.
Παρα μονο να θελω να καθομαι ολομοναχος.
Ναι ναι ολομοναχος.
Εκοψα θεληματικα ολες τις σχεσεις, με ενα σωρο γνωστους και γνωστες, σχεσεις που θα μπορουσα
θαυμασια να τις διατηρησω παρα οτι τα οικονομικα μου ηταν χαλια.
Η αληθεια ειναι οτι, πως η κενοδοξια ειχε συντελεσει σε ολο αυτο.
Μα η καχυποψια και η κενοδοξια μου, δεν με αφηναν να συναναστρεφομαι με τους παλιους γνωστους μου.
Ετσι λιγο λιγο απομονωθηκα, και η γαμημενη κενοδοξια μου αντι να εξασθενησει, πηρε απεναντιας μια μορφη καινουργια πολυ χαρακτηριστικη.
Αλλες αιτιες εντελως διαφορετικες απο εκεινες που με ενοχλουσαν ως τοτε... που με πληγωνουν και τωρα.
Αιτιες απροβλεπτες και ανωτερες, απο εκεινες που με επηρεαζαν αλλοτε.
Ναι ναι, εχω φτασει να παραδερνω αναμεσα σε απροσδιοριστες ανωτερες αιτιες που δεν θα με απασχολουσαν, στα πιο παλια
χρονια, ουτε για μια στιγμη.
Μεσα στο μυαλο μου και στην συνειδηση μου, χαρακτηριζω αιτιες ανωτερες, ολες εκεινες που μου ηταν αδυνατον να τις δω, αδιαφορα,
με περιφρονηση που μεσα στον κοσμο το πραγμα ηταν πολυ διαφορετικο.
Ηξερα καλα πως στην πρωτη ευνοικη ευκαιρια, θα απαρνιομουν.
Ακομα και αυριο ισως ολες αυτες τις ανωτερες αιτιες ξεχνοντας ολες τις κρυφες και ευλαβικες αποφασεις της συνειδησης μου
,και θα ημουν και ο πρωτος που θα τις κοροιδευε, χωρις φυσικα να το ομολογησω στον εαυτο μου.
Αυτη ειναι η κατασταση.
Εχω πετυχει να λυτρωσω την σκεψη μου απο αυτες τις αιτιες.
Ποσες φορες αληθεια σηκωνομουν το πρωι απο το κρεβατι οταν με τυραννιζαν οι σκεψεις και τα συναισθηματα, που με ειχαν τυραννισει στις ωρες της αυπνιας. μου.
Απο καιρο ειχα προσεξει πως αφηνα τον εαυτο μου ολο και περισσοτερο, απο τους ενδοιασμους και δυσπιστια τοσο στα σοβαρα προβληματα, οσο και στα μικροπραγματα.
Και ειχα φτασει στο σημειο να φυλαγομαι και απο τον ιδιο μου τον εαυτο.
Παρουσιαζονταν ωστοσο γεγονοτα, που ηταν αδυνατο να αμφθισβητησω την υπαρξη τους.
Τον τελευταιο καιρο, τις νυχτες καμια φορα, οι λογισμοι μου, τα αισθηματα μου, επαιρναν μια αλλη μορφη, ολοτελα διαφορετικη και δεν εμοιαζαν πια καθολου
με τις σκεψεις που ειχα το πρωι της ιδιας της ημερας.
Εμαθα ομως, πως η μεταβολη και ο διχασμος των σκεψεων, και των συναισθηματων, οταν εχει κανεις αυπνιες την νυχτα,
ηταν ενα φαινομενο πολυ συνηθισμενο σε ανθρωπους που στεκονται και αισθανονται εντονα, πως οι πεποιθησεις μιας ολοκληρης ζωης μεταμορφωνονται ξαφνικα,
κατω απο μια καταθληπτικη επιδραση της νυχτας και της αυπνιας, που συνεβαινε σαν να παιρνει κανεις ξαφνικα χωρις λογο,
τις πιο μοιραιες αποφασεις, αλλα πως υπηρχε καποιο οριο σε ολα αυτα και πως αν το υποκειμενο ενιωθε τον διχασμο τοσο εντονα, ωστε να υποφερει,αυτο θα ηταν αδιαφιλονικητο
συμπτωμα της αρρωστιας, και επρεπε να παρει καποια καταναγκαστικα μετρα.
Βεβαια το καλυτερο απο ολα ειναι, ηταν να αλλαξει ριζικα ο αρρωστος τροπο ζωης.
Αυτη ειναι η κατασταση με τις αυπνιες, και τις ανωτερες αιτιες φιλοι μου.
Και στο κατω κατω ποιος εντονος ανθρωπος δεν εχει αναμνησεις?
Και εγω εχω πολλες αναμνησεις.
Γιατι ομως απο τις αναμνησεις αυτες, τωρα μου φαινονται σαν πραγματικα εγκληματα?
Και δεν ειναι μονο θεμα δικιας μου κρισεως ε?
Εννοειται πως δεν θα ειχα εμπιστοσυνη στο σκοτεινο και αρρωστημενο μυαλο μου.
Και ας εφτανα στο σημειο να καταριεμαι τον ιδιο μου τον εαυτο.
Και ας εκλεγα, και ας μην ηταν τα δακρυα μου φανερα, αλλα λυγμοι εσωτερικη.
Ε ε ε ε τωρα πρεπει να βαλω και μια ερωτηση ε?
Ποια ειναι η ανωτερη αιτια που εχεις αυπνια, και ποια ειναι τα καταναγκαστικα μετρα?
Προκαλουν οι αναμνησεις αυπνια, και γιατι μερικες φορες μοιαζουν σαν να εκανες καποιο εγκλημα?
sâmbătă, 16 ianuarie 2010
16.01.2010 @@@ 08:53
Σημερα εχω λιγο πονοδοντο και αισθανομαι και λιγο αρρωστος.
Με γυροφερνει μαλλον η γριπη.
Νομιζω οτι αν κατσω και γραψω θα ξεχαστω.
Μα δεν καταλαβαινω τιποτα, και δεν ξερω που ακριβως ειναι ο πονος και υποφερω.
Λες να παω στον γιατρο?
Αν και εκτιμω πολυ τους γιατρους και γενικα την ιατρικη, δεν παω να με κοιταξουν
και δεν εχω παει και ποτε, γιατι ειμαι φοβερα προληπτικος.
Η μορφωση μου δεν θα επρεπε να επιτρεπει να ειμαι.. ωστοσο ειμαι.
Οχι οτι δεν φροντιζω τον εαυτο μου, το κανω απο πεισμα και μονο.
Οπως δεν θα μπορουσα να σας εξηγησω, και απο που προερχεται αυτο το πεισμα.
Το σιγουρο ειναι οτι βλαπτω τον εαυτο μου.
Σημερα δεν εχω και πολυ διαθεση, και ο λογος ειναι πολυ σιχαμερος.
Ακομα και τωρα αν μαζευα τα πραγματα μου και εφευγα οπουδηποτε, για να ξεχαστω καπως,
και ομολογουσα στον εαυτο μου καποιο πραγμα που θα μου εκανε να ντρεπομαι για αυτο,
οτι οχι μονο δεν ημουν τοσο κακος, αλλα δεν το αισθανομουν και μεσα μου.
Εκανα τον μπαμπουλα στους αλλους, για να διασκεδασω.
Η σκεψη αυτη παντα με συγκινουσε.
Τετοιος ημουν.
Αλλα ποτε δεν ημουν πραγματικα μοχθηρος.
Ανακαλυπτα μεσα μου ενα σωρο αντιφατικα στοιχεια, και τα ενιωθα να βραζουν και ηξερα πως
ηθελαν να μεινουν εκει, σε ολη τους την ζωη.
Μα δεν το επετρεπα αυτο, δεν αφηνα να το κανουν, δεν ηθελα να φανερωθουν.
Με βασανιζαν τοσο που με εκαναν να ντρεπομαι.
Θα μπορουσαν και σπασμους να μου φερουν, και ελεγα φτανει πια.
Μα φτανει πια.
Ισως να φανταζεστε κυριες και κυριοι,οτι νιωθω καποια μετανοια,
και οτι κατα καποιο τροπο θελω να δικαιολογηθω.
Ειμαι σιγουρος οτι το νομιζετε.
Σας διαβεβαιωνω οτι δεν δινω δεκαρα τσακιστη αν το νομιζετε η οχι.
Οχι μονο δεν μπορεσα να γινω κακος, μα δεν μπορεσα να γινω τιποτα.
Τουλαχιστον ετσι οπως θα ηθελα να ειμαι.
Ουτε κακος, ουτε τιποτενιος, ουτε ηρωας, ουτε τιμιος,
ουτε ενα τοσο δα ζωυφιο.
Στα 34 μου χρονια εξοργισμενος απο την σαρκαστικη και τιποτενια αυτη παρηγορια,
πως ενας εξυπνος ανθρωπος δεν κατορθωνει ποτε να πετυχει στον προορισμο του,
μονο ενας ηλιθιος το καταφερνει τοσο καλα.
Εχω την αισθηση οτι ο ανθρωπος στις μερες μας, εχει την ηθικη υποχρεωση, να γινει ενα τιποτα.
Γιατι ο ανθρωπος της δρασης ειναι ενα περιορισμενο πνευμα.
Θα νομιζετε ισως, οτι θελω να σας κανω να γελασετε. Κανετε λαθος.
Δεν ειμαι τοσο ευθυμος, οσο φανταζεστε η ισως φανταστηκατε.
Αλλωστε αν ολη αυτη η φλυαρια μου, σας πειραζει στα νευρα, ( και το νιωθω πως σας πειραζει)
και με ρωτησετε ποιος ειμαι, θα σας απαντησω πως ειμαι ο καραιβικος της δευτερας ταξεως λυκειου.
Εγινα αυτο που ειμαι, για να κερδιζω το ψωμι μου, και μονο αυτο.
Το κλιμα της ζωης που ζω, δεν αξιζει τιποτα, και πως η ζωη ειναι πολυ ακριβη για τα ισχνα εισοδηματα που εχω.
Τωρα λοιπον θα ηθελα να σας πω, ειτε σας αρεσει ειτε οχι, το γιατι δεν εγινα ουτε καν ενα ζωυφιο.
Στην πραγματικοτητα πολλες φορες θελησα να γινω ζωυφιο.
Μα ουτε καν για αυτο δεν ημουν αξιος να γινω.
Να μα τον θεο και την παναγια.
Το να σκεφτεσαι υπερβολικα πολυ, ειναι αρρωστια.
Στην καθημερινη ζωη, αρκει και με το παραπανο, μια συνηθισμενη πνευματικη δραστηριοτητα θα εφτανε.
Δηλαδη και το μισο η το ενα τεταρτο απο αυτην, που εχει συνηθως ενας εξυπνος ανθρωπος στην δυστυχη εποχη μας.
Μα περιφανευεται κανεις για τις αδυναμιες του?
Και μαλιστα με τοση αναιδεια?
Μα τι λεω?
Ολοι το ιδιο δεν κανουν? Για τις αδυναμιες τους δεν ειναι περηφανοι?
Και ισως πιο πολυ και απο ολους να το κανω εγω?
Καλα ας μην το συζηταμε, ο συλλογισμος μου ειναι απιθανος.
Ωστοσο εχω την ακραδαντη πεποιθηση, οτι οχι μονο η υπερβολικη δραστηριοτητα ειναι αρρωστια,
αλλα καθε ειδους πνευματικη δραστηριοτητα ειναι αρρωστια.
Για παραδειγμα ειμαι φοβερα φιλοτιμος.
Ειμαι και μιγιαγγιχτος, που μερικες φορες προσβαλλομαι τοσο ευκολα οσο ενας καμπουρης η ενας κοντοπουτανος.
Ωστοσο ειναι στιγμες που θα ενθουσιαζομουν αν ετρωγα και κανενα χαστουκι.
Μιλαω σοβαρα ε?
Θα μπορουσα διχως αλλιως, να βρω εναν τροπο να απολαμβανω την απελπισια.
Ειναι αναμφισβητητο οτι η απελπισια, μας προσφερει τις πιο δυνατες ηδονες, προπαντων οταν δεν ξερει κανεις, τι να κανει υστερα απο μια προσβολη.
Αυτη ειναι η περιπτωση που δεχεται καποιος την σφαλιαρα.
Τον συντριβει η ιδεα του απολυτου εξευτελισμου.
Και πρωτα πρωτα ειμαι ενοχος εγω, γιατι ειμαι πιο εξυπνος, απο ολους εκεινους που με περιτριγυριζουν.
Φανταζομουν τον εαυτο μου, παντα εξυπνοτερο απο τους αλλους, και μερικες φορες κοκκινιζα για αυτο.
Περασα το μισο της ζωης μου, στραβοκοιταζοντας τους ανθρωπους, αλλα ποτε δεν κατορθωσα να τους κοιταξω καταματα.
Και τελικα ειμαι ενοχος, γιατι αν ειχα καποια μεγαλοψυχια μεσα μου, με την σκεψη πως ειναι τελειως ανωφελη δεν θα υπεφερα τοσο.
Ειμαι απολυτα βεβαιος πως δεν θα μπορουσα να κανω τιποτα.
Ουτε να συγχωρησω εκεινον που με προσβαλε, γιατι θα το εκανε με τους φυσικους νομους, και σε αυτους δεν υπαρχει συγνωμη.
Ουτε και να λησμονησω, γιατι παρα σαν θυμα των φυσικων νομων, η προσβολη παραμενει προσβολη.
Τελος αν ηθελα να παω κοντρα στον υβριστη μου, θα ηταν τελειως αδυνατο, γιατι δεν θα μπορουσα να το παρω αποφαση, ακομα και αν το ηθελα.
Για πιο λογο δεν θα μπορουσα να το αποφασισω?
Ερωτηση.....
Πως φερονται εκεινοι που ξερουν να εκδικουνται?
Πως ξερουν να υπερασπιζουν τον εαυτο τους?
Ενας πρακτικος ανθρωπος της δρασης, μονο μπροστα σε ενα τοιχο θα μπορουσε να σταματησει.
Για αυτους ο τοιχος δεν ειμαι προκληση,σαν εμας τους διανοουμενους που σκεφτομαστε αλλα δεν δρουμε.
Αυτον τον πρακτικο ανθρωπο εγω τον θεωρω αληθινο και ισορροπημενο.
Αλλα ειναι κουτος.
Μα που ξερετε?ισως ετσι πρεπει να ειναι ενας ισορροπημενος ανθρωπος.
Να επιβιωνει μεσα απο την κουταμαρα του.
Εγω τον κακο τον ανθρωπο τον λεω ποντικι.
Ας υποθεσουμε οτι ενα ποντικι θελει να εκδικηθει επειδη τον προσβαλαν.
Θα μαζεψει περισσοτερη κακια απο τον ισορροπημενο ανθρωπο.
Βραζει η κακια μεσα του, απο τον αλλον που εχει μεσα τους την εμφυτη κουταμαρα και θεωρει απλουστατα,
την εκδικηση σαν εκδηλωση δικαιωσυνης, ενω ο ποντικος λογο της υπερτροφικης συνειδησης, δεν το παραδεχεται.
Πηρα φορα και γραφω ε? χεχεχεχε!!
Να δειτε που στο τελος ο πονοδοντος που εχω, θα εχει γινει απολαυση. τς τς τς..
Δεν το πιστευετε ε? Το ειχα παθει και πιο παλια αυτο το πραμα.
Πριν εξι μηνες περιπου, με ειχε πιασει παλι και ο πονος ειχε κρατησει κατι μερες.
Με πεθανε λεμε.
Και να ξερετε κατι.
Ο πονος δεν ειναι σιωπηλος, αλλα βογκας και ουρλιαζεις.
Αλλα ομως κυριες και κυριοι, υπαρχουν και τα αλλα βογκητα.
Τα υποκριτικα..
Και σε αυτα τα βογκητα, υπαρχει η απολαυση σε αυτον που υποφερει, και αν δεν υπηρχε η απολαυση δεν θα βογκουσε.
Αυτα τα βογκητα εκφραζουν ανωφελο πονο, που ειναι εξευτελιστικος για το ατομο σας.
Μηπως ειστε σκλαβος των δοντιων σας?
Μηπως μεσα απο τις βρισιες των βογκητων, που το αιμα φτανει στα χειλη, και στους σαρκασμους που ακουτε,
γεννιεται σιγα σιγα μια ευχαριστηση, που μπορει να φτασει στην πιο μεγαλη ηδονη?
Να το πω αλλιως?
Ας ακουσουμε λιγο τα βογκητα των πολιτικων που μας κυβερνουν, οταν τους πονανε τα δοντια.
Λετε να βογκανε επειδη τους πονανε?
Η μηπως επωφεληθηκαν απο την διανοητικη αναπτυξη του πολιτισμου?
Μηπως ειναι σκετη κωμωδια?
Αυτα τα ξεφωνητα και τα βογκητα της δειλιας, να ξερετε κρυβουν απολαυση.
Σας τυραννω την ψυχη λεει απο μεσα του.
Θα νιωθετε συνεχεια οτι πονανε τα δοντια μου..
Ετσι ειμαι και εγω παλικαρια. Σας λεω οτι εχω πονοδοντο, αλλα για εμενα ειναι σκετη απολαυση αυτο.
Ξερω οτι σας αηδιαζει να ακουτε τα βογκητα μου. Αλλα ειναι το χειροτερο για εσας αυτο.
Μην βιαζεστε ομως, θα ακουσετε πολλα ακομη.
Δεν τα καταλαβατε αυτα που λεω ε?
Οχι... γιατι φαινεται πως πρεπει να ειναι κανεις πολυ εξελιγμενος, και ευσυνειδητος για να περασει μεσα,
στα λεπτα σημεια αυτης της απολαυσης.
Ισως να σας φαινεται αστειο ολο αυτο.
Και ισως τα αστεια μου να μην ειναι του γουστου σας, γιατι ειναι χονδροειδη, σκοτεινα, δυσνοητα, και ακαθοριστα.
Και αυτο το κανω γιατι δεν σεβομαι τον εαυτο μου ξερετε ε?
Αλλα πειτε μου...
Μπορει ενας ανθρωπος, που εχει νιωσει βαθια τον εαυτο του, να τον σεβεται?
Μπορει λοιπον καποιος που σεβεται τον εαυτο του, ενω ειναι αποφασισμενος να βρει την απολαυση,
εχοντας συνειδηση του ξεπεσμου του?
Δεν τα ρωταω αυτα επειδη με αναγκαζει, να τα πω καποια ανανδρη μετανοια.
Γενικα ποτε δεν μου αρεσε να τραυλιζω.
Αλλοτε μου αρεσε να ζηταω συγνωμη, οταν ακριβως δεν ειχα κανει τιποτα, και αυτο ηταν το χειροτερο.
Μα να ζητας συγνωμη για κατι που δεν εκανες?
Με λιγα λογια, εγω ξεγελουσα τον εαυτο μου, αν και δεν υποκρινομουν καθολου.
Και αν το εκανα αυτο, ηταν γιατι ημουν τζαναμπετης.
Σιγουρα θα με ρωτησετε γιατι το εκανα αυτο ε?
Στεναχωριομουν να καθομαι, χωρις να κανω τιποτα.
Μηχανευομουν διαφορα ψεμματακια. Σας εβαλα σε σκεψεις ε? χεχεχεχε!!
Για εξεταστε τον εαυτο σας λιγο καλυτερα να δουμε.
Φανταζομουν περιπετειες, δημιουργουσα καποια ζωη, για να ζησω μεσα σε αυτην.
Και ποσες φορες μου ετυχε να προσβληθω χωρις λογο, μονο και μονο για ευχαριστηση, αν και ηξερα οτι
δεν υπηρχε καμια αφορμη για να θυμωσω.
Η πλακα ειναι οτι θυμωνα σαν να υπηρχει κατι.λολ
Ξερεις ποσοι με ρωτησαν, μα εσυ δεν θυμωνεις ποτε?
Παντα μου αρεσε στην ζωη ,να κανω τετοιους ακροβατισμους, τοσο, που στο τελος δεν μπορουσα να κυβερνησω
τον εαυτο μου.
Δηλαδη ελεος.
Πεινασα βρε γαμωτο τωρα.
Τι σκατα να φαω τωρα πρωι πρωι? Πω πω πολυ εγραψα βρε.
Για μισο να κανω ενα τσιγαρο.
I am back..λοιπον τι λεγαμε για να δω..
Α ναι, δεν μπορουσα να κυβερνησω τον εαυτο μου, και αλλες φορες παλι επιθυμουσα να ερωτευτω.
Υπεφερα πολυ σας διαβεβαιωνω.
Στο βαθος της καρδιας μου δεν πιστευα στον πονο. Τον κοροιδευα...
Μαλιστα ημουν και ζηλιαρης.
Και παντα απο πληξη κυριες και κυριοι.
Η απραξια δεν ξερω, αλλα με βαραινε πολυ μεσα μου.
Γιατι ο μονος και ταιριαστος καρπος της συνειδησης ειναι η αδρανια, μαλλον πιο καλα η συνειδητη αδρανια.
Το ειπα πριν, και το λεω και τωρα, ολοι οι πρακτικοι ανθρωποι της δρασης, ειναι ανοητοι και στενομυαλοι.
Αχ τι καλα θα ηταν, να εμενα τουλαχιστον απραγος απο τεμπελια..
Χαχαχα ξερετε ποσο πολυ θα εκτιμουσα τον εαυτο μου ετσι αν ημουν ενας τεμπελης?
Μαλλον θα το επαιρνα στα σοβαρα ε?
Δεν ξερω μου βγαζει κατι πολυ θετικο.
Και οποιος με ρωτουσε τι ειμαι, θα του ελεγα ειμαι ενας τεμπελης..
Μα δεν ειναι σκετη καυλα αυτο?
Μα δεν ειναι ευχαριστο να ακους τους αλλους να μιλουν για εσενα ετσι?
Δεν ξερω εγω την βρισκω παντος.
Τεμπελης ειναι ενα επαγγελμα, και ενας προορισμος.
Ειναι μια σταδιοδρομια βρε.
Βρε μην γελατε ετσι ειναι.
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ..
Βρε ειναι ευχαριστο να ακουμε τετοια πραγματα, στην αρνητικη εποχη που ζουμε..
Τι να πω αλλο? Τα ειπα ολα, και βαρεθηκα να γραφω ,και δεν ηπια ακομα και καφε ε?
ελεος..
Και για να κανουμε και λιγο τζερτζελε, να βαλω καμια ερωτησουλα στο κοινο μου.
Εσυ ξερεις πως μπορεις να κανεις τον πονοδοντο να ειναι σκετη απολαυση?ε?ε?ε?ε?ε?ε?
Με γυροφερνει μαλλον η γριπη.
Νομιζω οτι αν κατσω και γραψω θα ξεχαστω.
Μα δεν καταλαβαινω τιποτα, και δεν ξερω που ακριβως ειναι ο πονος και υποφερω.
Λες να παω στον γιατρο?
Αν και εκτιμω πολυ τους γιατρους και γενικα την ιατρικη, δεν παω να με κοιταξουν
και δεν εχω παει και ποτε, γιατι ειμαι φοβερα προληπτικος.
Η μορφωση μου δεν θα επρεπε να επιτρεπει να ειμαι.. ωστοσο ειμαι.
Οχι οτι δεν φροντιζω τον εαυτο μου, το κανω απο πεισμα και μονο.
Οπως δεν θα μπορουσα να σας εξηγησω, και απο που προερχεται αυτο το πεισμα.
Το σιγουρο ειναι οτι βλαπτω τον εαυτο μου.
Σημερα δεν εχω και πολυ διαθεση, και ο λογος ειναι πολυ σιχαμερος.
Ακομα και τωρα αν μαζευα τα πραγματα μου και εφευγα οπουδηποτε, για να ξεχαστω καπως,
και ομολογουσα στον εαυτο μου καποιο πραγμα που θα μου εκανε να ντρεπομαι για αυτο,
οτι οχι μονο δεν ημουν τοσο κακος, αλλα δεν το αισθανομουν και μεσα μου.
Εκανα τον μπαμπουλα στους αλλους, για να διασκεδασω.
Η σκεψη αυτη παντα με συγκινουσε.
Τετοιος ημουν.
Αλλα ποτε δεν ημουν πραγματικα μοχθηρος.
Ανακαλυπτα μεσα μου ενα σωρο αντιφατικα στοιχεια, και τα ενιωθα να βραζουν και ηξερα πως
ηθελαν να μεινουν εκει, σε ολη τους την ζωη.
Μα δεν το επετρεπα αυτο, δεν αφηνα να το κανουν, δεν ηθελα να φανερωθουν.
Με βασανιζαν τοσο που με εκαναν να ντρεπομαι.
Θα μπορουσαν και σπασμους να μου φερουν, και ελεγα φτανει πια.
Μα φτανει πια.
Ισως να φανταζεστε κυριες και κυριοι,οτι νιωθω καποια μετανοια,
και οτι κατα καποιο τροπο θελω να δικαιολογηθω.
Ειμαι σιγουρος οτι το νομιζετε.
Σας διαβεβαιωνω οτι δεν δινω δεκαρα τσακιστη αν το νομιζετε η οχι.
Οχι μονο δεν μπορεσα να γινω κακος, μα δεν μπορεσα να γινω τιποτα.
Τουλαχιστον ετσι οπως θα ηθελα να ειμαι.
Ουτε κακος, ουτε τιποτενιος, ουτε ηρωας, ουτε τιμιος,
ουτε ενα τοσο δα ζωυφιο.
Στα 34 μου χρονια εξοργισμενος απο την σαρκαστικη και τιποτενια αυτη παρηγορια,
πως ενας εξυπνος ανθρωπος δεν κατορθωνει ποτε να πετυχει στον προορισμο του,
μονο ενας ηλιθιος το καταφερνει τοσο καλα.
Εχω την αισθηση οτι ο ανθρωπος στις μερες μας, εχει την ηθικη υποχρεωση, να γινει ενα τιποτα.
Γιατι ο ανθρωπος της δρασης ειναι ενα περιορισμενο πνευμα.
Θα νομιζετε ισως, οτι θελω να σας κανω να γελασετε. Κανετε λαθος.
Δεν ειμαι τοσο ευθυμος, οσο φανταζεστε η ισως φανταστηκατε.
Αλλωστε αν ολη αυτη η φλυαρια μου, σας πειραζει στα νευρα, ( και το νιωθω πως σας πειραζει)
και με ρωτησετε ποιος ειμαι, θα σας απαντησω πως ειμαι ο καραιβικος της δευτερας ταξεως λυκειου.
Εγινα αυτο που ειμαι, για να κερδιζω το ψωμι μου, και μονο αυτο.
Το κλιμα της ζωης που ζω, δεν αξιζει τιποτα, και πως η ζωη ειναι πολυ ακριβη για τα ισχνα εισοδηματα που εχω.
Τωρα λοιπον θα ηθελα να σας πω, ειτε σας αρεσει ειτε οχι, το γιατι δεν εγινα ουτε καν ενα ζωυφιο.
Στην πραγματικοτητα πολλες φορες θελησα να γινω ζωυφιο.
Μα ουτε καν για αυτο δεν ημουν αξιος να γινω.
Να μα τον θεο και την παναγια.
Το να σκεφτεσαι υπερβολικα πολυ, ειναι αρρωστια.
Στην καθημερινη ζωη, αρκει και με το παραπανο, μια συνηθισμενη πνευματικη δραστηριοτητα θα εφτανε.
Δηλαδη και το μισο η το ενα τεταρτο απο αυτην, που εχει συνηθως ενας εξυπνος ανθρωπος στην δυστυχη εποχη μας.
Μα περιφανευεται κανεις για τις αδυναμιες του?
Και μαλιστα με τοση αναιδεια?
Μα τι λεω?
Ολοι το ιδιο δεν κανουν? Για τις αδυναμιες τους δεν ειναι περηφανοι?
Και ισως πιο πολυ και απο ολους να το κανω εγω?
Καλα ας μην το συζηταμε, ο συλλογισμος μου ειναι απιθανος.
Ωστοσο εχω την ακραδαντη πεποιθηση, οτι οχι μονο η υπερβολικη δραστηριοτητα ειναι αρρωστια,
αλλα καθε ειδους πνευματικη δραστηριοτητα ειναι αρρωστια.
Για παραδειγμα ειμαι φοβερα φιλοτιμος.
Ειμαι και μιγιαγγιχτος, που μερικες φορες προσβαλλομαι τοσο ευκολα οσο ενας καμπουρης η ενας κοντοπουτανος.
Ωστοσο ειναι στιγμες που θα ενθουσιαζομουν αν ετρωγα και κανενα χαστουκι.
Μιλαω σοβαρα ε?
Θα μπορουσα διχως αλλιως, να βρω εναν τροπο να απολαμβανω την απελπισια.
Ειναι αναμφισβητητο οτι η απελπισια, μας προσφερει τις πιο δυνατες ηδονες, προπαντων οταν δεν ξερει κανεις, τι να κανει υστερα απο μια προσβολη.
Αυτη ειναι η περιπτωση που δεχεται καποιος την σφαλιαρα.
Τον συντριβει η ιδεα του απολυτου εξευτελισμου.
Και πρωτα πρωτα ειμαι ενοχος εγω, γιατι ειμαι πιο εξυπνος, απο ολους εκεινους που με περιτριγυριζουν.
Φανταζομουν τον εαυτο μου, παντα εξυπνοτερο απο τους αλλους, και μερικες φορες κοκκινιζα για αυτο.
Περασα το μισο της ζωης μου, στραβοκοιταζοντας τους ανθρωπους, αλλα ποτε δεν κατορθωσα να τους κοιταξω καταματα.
Και τελικα ειμαι ενοχος, γιατι αν ειχα καποια μεγαλοψυχια μεσα μου, με την σκεψη πως ειναι τελειως ανωφελη δεν θα υπεφερα τοσο.
Ειμαι απολυτα βεβαιος πως δεν θα μπορουσα να κανω τιποτα.
Ουτε να συγχωρησω εκεινον που με προσβαλε, γιατι θα το εκανε με τους φυσικους νομους, και σε αυτους δεν υπαρχει συγνωμη.
Ουτε και να λησμονησω, γιατι παρα σαν θυμα των φυσικων νομων, η προσβολη παραμενει προσβολη.
Τελος αν ηθελα να παω κοντρα στον υβριστη μου, θα ηταν τελειως αδυνατο, γιατι δεν θα μπορουσα να το παρω αποφαση, ακομα και αν το ηθελα.
Για πιο λογο δεν θα μπορουσα να το αποφασισω?
Ερωτηση.....
Πως φερονται εκεινοι που ξερουν να εκδικουνται?
Πως ξερουν να υπερασπιζουν τον εαυτο τους?
Ενας πρακτικος ανθρωπος της δρασης, μονο μπροστα σε ενα τοιχο θα μπορουσε να σταματησει.
Για αυτους ο τοιχος δεν ειμαι προκληση,σαν εμας τους διανοουμενους που σκεφτομαστε αλλα δεν δρουμε.
Αυτον τον πρακτικο ανθρωπο εγω τον θεωρω αληθινο και ισορροπημενο.
Αλλα ειναι κουτος.
Μα που ξερετε?ισως ετσι πρεπει να ειναι ενας ισορροπημενος ανθρωπος.
Να επιβιωνει μεσα απο την κουταμαρα του.
Εγω τον κακο τον ανθρωπο τον λεω ποντικι.
Ας υποθεσουμε οτι ενα ποντικι θελει να εκδικηθει επειδη τον προσβαλαν.
Θα μαζεψει περισσοτερη κακια απο τον ισορροπημενο ανθρωπο.
Βραζει η κακια μεσα του, απο τον αλλον που εχει μεσα τους την εμφυτη κουταμαρα και θεωρει απλουστατα,
την εκδικηση σαν εκδηλωση δικαιωσυνης, ενω ο ποντικος λογο της υπερτροφικης συνειδησης, δεν το παραδεχεται.
Πηρα φορα και γραφω ε? χεχεχεχε!!
Να δειτε που στο τελος ο πονοδοντος που εχω, θα εχει γινει απολαυση. τς τς τς..
Δεν το πιστευετε ε? Το ειχα παθει και πιο παλια αυτο το πραμα.
Πριν εξι μηνες περιπου, με ειχε πιασει παλι και ο πονος ειχε κρατησει κατι μερες.
Με πεθανε λεμε.
Και να ξερετε κατι.
Ο πονος δεν ειναι σιωπηλος, αλλα βογκας και ουρλιαζεις.
Αλλα ομως κυριες και κυριοι, υπαρχουν και τα αλλα βογκητα.
Τα υποκριτικα..
Και σε αυτα τα βογκητα, υπαρχει η απολαυση σε αυτον που υποφερει, και αν δεν υπηρχε η απολαυση δεν θα βογκουσε.
Αυτα τα βογκητα εκφραζουν ανωφελο πονο, που ειναι εξευτελιστικος για το ατομο σας.
Μηπως ειστε σκλαβος των δοντιων σας?
Μηπως μεσα απο τις βρισιες των βογκητων, που το αιμα φτανει στα χειλη, και στους σαρκασμους που ακουτε,
γεννιεται σιγα σιγα μια ευχαριστηση, που μπορει να φτασει στην πιο μεγαλη ηδονη?
Να το πω αλλιως?
Ας ακουσουμε λιγο τα βογκητα των πολιτικων που μας κυβερνουν, οταν τους πονανε τα δοντια.
Λετε να βογκανε επειδη τους πονανε?
Η μηπως επωφεληθηκαν απο την διανοητικη αναπτυξη του πολιτισμου?
Μηπως ειναι σκετη κωμωδια?
Αυτα τα ξεφωνητα και τα βογκητα της δειλιας, να ξερετε κρυβουν απολαυση.
Σας τυραννω την ψυχη λεει απο μεσα του.
Θα νιωθετε συνεχεια οτι πονανε τα δοντια μου..
Ετσι ειμαι και εγω παλικαρια. Σας λεω οτι εχω πονοδοντο, αλλα για εμενα ειναι σκετη απολαυση αυτο.
Ξερω οτι σας αηδιαζει να ακουτε τα βογκητα μου. Αλλα ειναι το χειροτερο για εσας αυτο.
Μην βιαζεστε ομως, θα ακουσετε πολλα ακομη.
Δεν τα καταλαβατε αυτα που λεω ε?
Οχι... γιατι φαινεται πως πρεπει να ειναι κανεις πολυ εξελιγμενος, και ευσυνειδητος για να περασει μεσα,
στα λεπτα σημεια αυτης της απολαυσης.
Ισως να σας φαινεται αστειο ολο αυτο.
Και ισως τα αστεια μου να μην ειναι του γουστου σας, γιατι ειναι χονδροειδη, σκοτεινα, δυσνοητα, και ακαθοριστα.
Και αυτο το κανω γιατι δεν σεβομαι τον εαυτο μου ξερετε ε?
Αλλα πειτε μου...
Μπορει ενας ανθρωπος, που εχει νιωσει βαθια τον εαυτο του, να τον σεβεται?
Μπορει λοιπον καποιος που σεβεται τον εαυτο του, ενω ειναι αποφασισμενος να βρει την απολαυση,
εχοντας συνειδηση του ξεπεσμου του?
Δεν τα ρωταω αυτα επειδη με αναγκαζει, να τα πω καποια ανανδρη μετανοια.
Γενικα ποτε δεν μου αρεσε να τραυλιζω.
Αλλοτε μου αρεσε να ζηταω συγνωμη, οταν ακριβως δεν ειχα κανει τιποτα, και αυτο ηταν το χειροτερο.
Μα να ζητας συγνωμη για κατι που δεν εκανες?
Με λιγα λογια, εγω ξεγελουσα τον εαυτο μου, αν και δεν υποκρινομουν καθολου.
Και αν το εκανα αυτο, ηταν γιατι ημουν τζαναμπετης.
Σιγουρα θα με ρωτησετε γιατι το εκανα αυτο ε?
Στεναχωριομουν να καθομαι, χωρις να κανω τιποτα.
Μηχανευομουν διαφορα ψεμματακια. Σας εβαλα σε σκεψεις ε? χεχεχεχε!!
Για εξεταστε τον εαυτο σας λιγο καλυτερα να δουμε.
Φανταζομουν περιπετειες, δημιουργουσα καποια ζωη, για να ζησω μεσα σε αυτην.
Και ποσες φορες μου ετυχε να προσβληθω χωρις λογο, μονο και μονο για ευχαριστηση, αν και ηξερα οτι
δεν υπηρχε καμια αφορμη για να θυμωσω.
Η πλακα ειναι οτι θυμωνα σαν να υπηρχει κατι.λολ
Ξερεις ποσοι με ρωτησαν, μα εσυ δεν θυμωνεις ποτε?
Παντα μου αρεσε στην ζωη ,να κανω τετοιους ακροβατισμους, τοσο, που στο τελος δεν μπορουσα να κυβερνησω
τον εαυτο μου.
Δηλαδη ελεος.
Πεινασα βρε γαμωτο τωρα.
Τι σκατα να φαω τωρα πρωι πρωι? Πω πω πολυ εγραψα βρε.
Για μισο να κανω ενα τσιγαρο.
I am back..λοιπον τι λεγαμε για να δω..
Α ναι, δεν μπορουσα να κυβερνησω τον εαυτο μου, και αλλες φορες παλι επιθυμουσα να ερωτευτω.
Υπεφερα πολυ σας διαβεβαιωνω.
Στο βαθος της καρδιας μου δεν πιστευα στον πονο. Τον κοροιδευα...
Μαλιστα ημουν και ζηλιαρης.
Και παντα απο πληξη κυριες και κυριοι.
Η απραξια δεν ξερω, αλλα με βαραινε πολυ μεσα μου.
Γιατι ο μονος και ταιριαστος καρπος της συνειδησης ειναι η αδρανια, μαλλον πιο καλα η συνειδητη αδρανια.
Το ειπα πριν, και το λεω και τωρα, ολοι οι πρακτικοι ανθρωποι της δρασης, ειναι ανοητοι και στενομυαλοι.
Αχ τι καλα θα ηταν, να εμενα τουλαχιστον απραγος απο τεμπελια..
Χαχαχα ξερετε ποσο πολυ θα εκτιμουσα τον εαυτο μου ετσι αν ημουν ενας τεμπελης?
Μαλλον θα το επαιρνα στα σοβαρα ε?
Δεν ξερω μου βγαζει κατι πολυ θετικο.
Και οποιος με ρωτουσε τι ειμαι, θα του ελεγα ειμαι ενας τεμπελης..
Μα δεν ειναι σκετη καυλα αυτο?
Μα δεν ειναι ευχαριστο να ακους τους αλλους να μιλουν για εσενα ετσι?
Δεν ξερω εγω την βρισκω παντος.
Τεμπελης ειναι ενα επαγγελμα, και ενας προορισμος.
Ειναι μια σταδιοδρομια βρε.
Βρε μην γελατε ετσι ειναι.
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ..
Βρε ειναι ευχαριστο να ακουμε τετοια πραγματα, στην αρνητικη εποχη που ζουμε..
Τι να πω αλλο? Τα ειπα ολα, και βαρεθηκα να γραφω ,και δεν ηπια ακομα και καφε ε?
ελεος..
Και για να κανουμε και λιγο τζερτζελε, να βαλω καμια ερωτησουλα στο κοινο μου.
Εσυ ξερεις πως μπορεις να κανεις τον πονοδοντο να ειναι σκετη απολαυση?ε?ε?ε?ε?ε?ε?
marți, 12 ianuarie 2010
11.01.2010 19:48
Ολοι ξερετε οτι εγω πολυ σπανια μιλαω για σχεσεις εδω μεσα, αλλα
που και που, νομιζω οτι εχω καπως υποχρεωση να τα πω.
Βλεπω πολλες αποτυχημενες σχεσεις, και αποτυχημενες προσπαθειες
διαχειρισης συναισθηματων, προβληματα και χωρισμους.
Ενα αορατο τειχος υψωμενο, στον καθε υποψηφιο γκομενο η γκομενα και μαθαινουμε
να ζουμε με την παρτη μας.
Χωρις φλερτ, χωρις σεξ, χωρις τρυφεροτητα.
Γινομαστε σκληρα οντα, και αγριμια που τριγυρναμε στο κλουβι μας.
Αλλα παρα οτι η πορτα ειναι μισανοιχτη, δεν κανουν καν την κινηση να βρουν
τον δρομο της ελευθεριας.Μενουν εκει στα σιγουρα.
Ειμαι σιγουρος οτι πολλοι απο εσας, καποια βραδια σας πιανουν οι αδυναμιες
και τα ζορια, και σαν ογκοληθοι σφηνωνουν στο στηθος σας.
Αρχιζουν οι σκεψεις, τι ωραια που θα ηταν να υπαρχει καποιος
να μας χαιδεψει τα μαλλια, η να μας εχει αγκαλια, και ξαφνικα παλι αυτο το τειχος
ερχεται στο μυαλο μας, και μας φερνει στα ισια μας.
Τελικα η ζωη ειναι μια γραμμη.
Διοτι καλυτερα μια ευθεια γραμμη ερωτικης μοναξιας, παρα αυτο το καρδιογραφημα
συναισθηματων πανω κατω ε?
Αλλα τωρα τι να κανουμε?
Να παμε κοντρα στην φυση?
Ε εχουμε και αναγκες βρε αδερφε πως να το κανουμε?
Αρχιζουμε και βαριομαστε αυτην την ευθεια γραμμη, και αναρωτιομαστε αν ειναι οντως
καλυτερα αν δεν εχουμε καθολου συναισθηματα.
Τοτε αποφασιζουμε να δοκιμασουμε ξανα λιγο την τυχη μας ε?χχααχα!!
Ακουστε τωρα το κελεπουρι...
Ναι μεν δοκιμαζουμε την τυχη ξανα, αλλα πως?
Με προυποθεσεις.. Ναι ναι με προυποθεσεις.
Ας παρουμε παραδειγμα τις γυναικες.
Τι σκεφτεται?
Εστω να κανω λιγο σεξ μωρε.
Το σκεφτεται πιο καλα, και βλεπει μια συνευρεση με αλλον πιο θετικα.
Αλλα και πιο μηχανικα ε?
Τεσπα το δοκιμαζει καλως η κακως.
Η διαπιστωση ομως που κανει ειναι, οτι οχι απλως δεν την πατησε, αλλα οτι ειναι ανικανη να ερωτευθει.
Ε ναι βρε. Βρισκουν συνεχεια ψεγαδια, οπως δεν μου αρεσουν τα χερια του, τα ποδια του, τα δαχτυλα του, τα μαλλια τους
κλπ/..
Τα οποια ειναι μονο στην φαντασια των γυναικων ε?
Ε ναι. Ε πως αλλιως θα παραμενουν σιγουρες και αδεσμευτες?
Ωσπου ερχεται η στιγμη, που αρχιζουν να αναζητουν λιγο παθος, λιγο χτυποκαρδι, λιγη γλυκια προσμονη
βρε αδερφακι μου.
Και αφου ερωτευθουν βρε τσακαλια, τι λετε οτι σκεφτονται μετα?
Δεν θα ξανακανω τα ιδια λαθη οπως παλια.
Αυτη την φορα θα ειναι διαφορετικα.χεχεχεχεχε!!!
Εχω την εντυπωση ρε παιδια, οταν μια γυναικα φτασει στο σημειο αυτο οτι καθε βημα που κανει
ειναι φοβισμενο.
Κανω λαθος?
Νομιζω οτι καθε ερωτευμενη γυναικα, πρεπει να εχει μεσα της και λιγο τον φοβο.
Αυτη δεν ειναι η ουσια της ζωης?
Αυτα τα σκερτσα δεν ξυπνανε την φυση μας?
Και στο κατω κατω ας χωρισεις και πληγωθεις βρε.
Αμαν βρε και τι εγινε? Σιγα τωρααααααααααααα...
Εσεις τι λετε?
που και που, νομιζω οτι εχω καπως υποχρεωση να τα πω.
Βλεπω πολλες αποτυχημενες σχεσεις, και αποτυχημενες προσπαθειες
διαχειρισης συναισθηματων, προβληματα και χωρισμους.
Ενα αορατο τειχος υψωμενο, στον καθε υποψηφιο γκομενο η γκομενα και μαθαινουμε
να ζουμε με την παρτη μας.
Χωρις φλερτ, χωρις σεξ, χωρις τρυφεροτητα.
Γινομαστε σκληρα οντα, και αγριμια που τριγυρναμε στο κλουβι μας.
Αλλα παρα οτι η πορτα ειναι μισανοιχτη, δεν κανουν καν την κινηση να βρουν
τον δρομο της ελευθεριας.Μενουν εκει στα σιγουρα.
Ειμαι σιγουρος οτι πολλοι απο εσας, καποια βραδια σας πιανουν οι αδυναμιες
και τα ζορια, και σαν ογκοληθοι σφηνωνουν στο στηθος σας.
Αρχιζουν οι σκεψεις, τι ωραια που θα ηταν να υπαρχει καποιος
να μας χαιδεψει τα μαλλια, η να μας εχει αγκαλια, και ξαφνικα παλι αυτο το τειχος
ερχεται στο μυαλο μας, και μας φερνει στα ισια μας.
Τελικα η ζωη ειναι μια γραμμη.
Διοτι καλυτερα μια ευθεια γραμμη ερωτικης μοναξιας, παρα αυτο το καρδιογραφημα
συναισθηματων πανω κατω ε?
Αλλα τωρα τι να κανουμε?
Να παμε κοντρα στην φυση?
Ε εχουμε και αναγκες βρε αδερφε πως να το κανουμε?
Αρχιζουμε και βαριομαστε αυτην την ευθεια γραμμη, και αναρωτιομαστε αν ειναι οντως
καλυτερα αν δεν εχουμε καθολου συναισθηματα.
Τοτε αποφασιζουμε να δοκιμασουμε ξανα λιγο την τυχη μας ε?χχααχα!!
Ακουστε τωρα το κελεπουρι...
Ναι μεν δοκιμαζουμε την τυχη ξανα, αλλα πως?
Με προυποθεσεις.. Ναι ναι με προυποθεσεις.
Ας παρουμε παραδειγμα τις γυναικες.
Τι σκεφτεται?
Εστω να κανω λιγο σεξ μωρε.
Το σκεφτεται πιο καλα, και βλεπει μια συνευρεση με αλλον πιο θετικα.
Αλλα και πιο μηχανικα ε?
Τεσπα το δοκιμαζει καλως η κακως.
Η διαπιστωση ομως που κανει ειναι, οτι οχι απλως δεν την πατησε, αλλα οτι ειναι ανικανη να ερωτευθει.
Ε ναι βρε. Βρισκουν συνεχεια ψεγαδια, οπως δεν μου αρεσουν τα χερια του, τα ποδια του, τα δαχτυλα του, τα μαλλια τους
κλπ/..
Τα οποια ειναι μονο στην φαντασια των γυναικων ε?
Ε ναι. Ε πως αλλιως θα παραμενουν σιγουρες και αδεσμευτες?
Ωσπου ερχεται η στιγμη, που αρχιζουν να αναζητουν λιγο παθος, λιγο χτυποκαρδι, λιγη γλυκια προσμονη
βρε αδερφακι μου.
Και αφου ερωτευθουν βρε τσακαλια, τι λετε οτι σκεφτονται μετα?
Δεν θα ξανακανω τα ιδια λαθη οπως παλια.
Αυτη την φορα θα ειναι διαφορετικα.χεχεχεχεχε!!!
Εχω την εντυπωση ρε παιδια, οταν μια γυναικα φτασει στο σημειο αυτο οτι καθε βημα που κανει
ειναι φοβισμενο.
Κανω λαθος?
Νομιζω οτι καθε ερωτευμενη γυναικα, πρεπει να εχει μεσα της και λιγο τον φοβο.
Αυτη δεν ειναι η ουσια της ζωης?
Αυτα τα σκερτσα δεν ξυπνανε την φυση μας?
Και στο κατω κατω ας χωρισεις και πληγωθεις βρε.
Αμαν βρε και τι εγινε? Σιγα τωρααααααααααααα...
Εσεις τι λετε?
12.01.2010 @@@12:00
ο σημερινο τοπικ στην ουσια ειναι η προεκταση του προηγουμενου θεματος, που αναρτηθηκε στην ενοτητα καφενειο.
Το ερωτημα αν πρεπει να κοιταμε τα αστρα, αν ειναι η πραγματικοτητα αν ειναι η αληθεια η οχι.
Η απαντηση ειναι οχι.
Μην κοιτας τα αστρα.
Ο σωτηρας του κοσμου, και ο σωτηρας του ιδιου σου του εαυτου, εισαι εσυ.
Τα αστρα δεν ειναι θεραπευτες.
Αυτο που χρειαζομαστε ειναι να θεραπευτουμε απο το παρελθον.
Και η καλυτερη θεραπεια ειναι η συγχωρεση.
Το ερωτημα αν μπορουμε να αλλαξουμε, η να σωσουμε τον κοσμο, οσο ηχηρο και αν ακουγεται
οσο μαγικη σκεψη και αν μοιαζει, προκειται για μια πραγματικοτητα που ξεπερνα κατα πολυ αυτο που εχουμε μαθει ολοι να πιστευουμε.
Ας φερω ενα παραδειγμα.
Η σημερινη κριση που ακουμε, δεν ειναι κατι το καινουργιο, ουτε ακουγεται για πρωτη φορα.
Τα δυσοιωνα οικονομικα συννεφα αρχισαν να βαραινουν τον κοσμο, πολυ πριν.
Ο λαζλο ας πουμε, που ειναι ο θεμελιωτης της θεωριας, γενικης εξελιξης συστηματων, ειχε δημοσιευσει πολλες προφητικες θεσεις, πανω σε αυτο το θεμα..
Λεει οτι η ανθρωποτητα στο θεμα κριση, ειναι αντιμετωπη με δυο επιλογες.
1ον η παγκοσμια καταρρευση εξαιτιας της κορυφωσης της οικονομικης ανισοτητας και του ανταγωνισμου των εξοπλισμων.
2ον η μορφη ενος πρωτοφανους παγκοσμιου επιτευγματος, στηριγμενου στην δραση μη κυβερνητικων οργανωσεων και αφυπνισμενων ατομων.
Εγω απο την μερια μου, μπορω να πω με βεβαιοτητα.
Οτι αν θελησουμε πραγματικα, μπορουμε να μεταμορφωσουμε συλλογικα την σκεψη και την σταση μας, για να παραχθει μια βιωσιμη δημιουργικη λυση στους κινδυνους.
Αν περιμενουμε λυσεις απο τα αστρα, αστα και βραστα.
Η αληθεια ειναι οτι χρειαζεται οραμα, αξιες, και πραξεις, ευαισθητοποιημενων ανθρωπων.
Χρειαζεται μια πρωτοφανη αλλαγη στην κρισιμη περιοδο.
Το γεωπολιτικο τοπιο πρεπει να αλλαξει.
Εχω διαβασει πολλα βιβλια, και θεωριες, που ακομα και σημερα, υποστηριζουν πως
οι σκεψεις μας και μονο, δημιουργουν τον κοσμο. Ε ναι..
Αλλα τα εξωτερικα γεγονοτα, δεν ειναι αυτα που διαμορφωνουν την ψυχικη μας κατασταση,
αλλα η ψυχικη μας κατασταση, που διαμορφωνει τα γεγονοτα.
Εχω μια θεωρια που λεει οτι..
Ο εξωτερικος κοσμος, δεν υπαρχει παρα μονο σαν μια προβολη του νου μας και των σκεψεων μας.
Γινομαι δυσνοητος ε? χμμμμμ!!
Για παραδειγμα..
Η εκβαση μιας μαχης..
Ειναι νικη η ηττα?
Ποια ειναι η απαντηση ξερει κανενας?
Η απαντηση εξαρταται απο εκεινον που την δινει.
Και ετσι διαμορφωνεται αναλογα, αν ειναι η δεν ειναι ο νικητης.
Κατα συνεπεια, η πραγματικοτητα εξαρταται απο την οπτικη γωνια, εκεινου που την παρατηρει.
Απο μονη της δεν υπαρχει.
Απο οποια και οπτικη γωνια και αν δεις τα αστρα, συμπερασμα δεν θα μπορεσεις να βγαλεις..
Και αν μπορεσεις και βγαλεις το σιγουρο ειναι, οτι εισαι φαντασιοπληκτος.
Οποτε η μονη σου καταληξη, θα ειναι η στο δαφνι, η στην σταυρουπολη.
Εαν νομιζεις οτι οι τρελοι μπορουν να σωσουν τον κοσμο, τοτε τι να πω?
Εδω ο τρελος δεν μπορει να σωσει τον εαυτο του.
Οπα μισο λεπτο.
Εδω νομιζω οτι εχω πεσει σε μια αντιφαση ε?
Μηπως ο τρελος που νομιζουμε, ειναι τρελος μονο απο την δικια μας οπτικη γωνια?
Μηπως δεν χρειαζεται θεραπεια ο τρελος, αλλα ενα κομματι του εαυτου μας?
Μηπως ετσι τους δουμε διαφορετικα?
Μηπως το καθετι στην ζωη μας, ειναι δικια μας ευθυνη απλως επειδη βρισκεται στην ζωη μας?
Μηπως ολοκληρος ο κοσμος, ειναι δικια μας δημιουργια?
Το να ειμαι υπευθυνος για τον δικο μου εαυτο το καταλαβαινω, αλλα να ειμαι υπευθυνος
για οτι κανει ο καθενας στην ζωη μου, δεν ειναι πολυ διαφορετικο?
Και στο κατω κατω,ασε τον τρελο και τον χαζο, να βλεπουν τα αστρα μηπως και αλλαξει κατι.
Ετσι δεν ειναι? Εαν σου πει, μην μου στερεις αυτο που δεν μπορεις να μου δωσεις, τι θα του πεις?
Ασε εχουμε ακουσει πολλους να ταζουν τα αστρα. Η πλακα ειναι οτι οι γνωστικοι τα ταζουν.
Ο τρελος ειναι επιφυλακτικος.χεχεχε!! Με ειδατε εμενα να ταζω κατι? ε? ε? ε? ε? ε? ε?
Το ερωτημα αν πρεπει να κοιταμε τα αστρα, αν ειναι η πραγματικοτητα αν ειναι η αληθεια η οχι.
Η απαντηση ειναι οχι.
Μην κοιτας τα αστρα.
Ο σωτηρας του κοσμου, και ο σωτηρας του ιδιου σου του εαυτου, εισαι εσυ.
Τα αστρα δεν ειναι θεραπευτες.
Αυτο που χρειαζομαστε ειναι να θεραπευτουμε απο το παρελθον.
Και η καλυτερη θεραπεια ειναι η συγχωρεση.
Το ερωτημα αν μπορουμε να αλλαξουμε, η να σωσουμε τον κοσμο, οσο ηχηρο και αν ακουγεται
οσο μαγικη σκεψη και αν μοιαζει, προκειται για μια πραγματικοτητα που ξεπερνα κατα πολυ αυτο που εχουμε μαθει ολοι να πιστευουμε.
Ας φερω ενα παραδειγμα.
Η σημερινη κριση που ακουμε, δεν ειναι κατι το καινουργιο, ουτε ακουγεται για πρωτη φορα.
Τα δυσοιωνα οικονομικα συννεφα αρχισαν να βαραινουν τον κοσμο, πολυ πριν.
Ο λαζλο ας πουμε, που ειναι ο θεμελιωτης της θεωριας, γενικης εξελιξης συστηματων, ειχε δημοσιευσει πολλες προφητικες θεσεις, πανω σε αυτο το θεμα..
Λεει οτι η ανθρωποτητα στο θεμα κριση, ειναι αντιμετωπη με δυο επιλογες.
1ον η παγκοσμια καταρρευση εξαιτιας της κορυφωσης της οικονομικης ανισοτητας και του ανταγωνισμου των εξοπλισμων.
2ον η μορφη ενος πρωτοφανους παγκοσμιου επιτευγματος, στηριγμενου στην δραση μη κυβερνητικων οργανωσεων και αφυπνισμενων ατομων.
Εγω απο την μερια μου, μπορω να πω με βεβαιοτητα.
Οτι αν θελησουμε πραγματικα, μπορουμε να μεταμορφωσουμε συλλογικα την σκεψη και την σταση μας, για να παραχθει μια βιωσιμη δημιουργικη λυση στους κινδυνους.
Αν περιμενουμε λυσεις απο τα αστρα, αστα και βραστα.
Η αληθεια ειναι οτι χρειαζεται οραμα, αξιες, και πραξεις, ευαισθητοποιημενων ανθρωπων.
Χρειαζεται μια πρωτοφανη αλλαγη στην κρισιμη περιοδο.
Το γεωπολιτικο τοπιο πρεπει να αλλαξει.
Εχω διαβασει πολλα βιβλια, και θεωριες, που ακομα και σημερα, υποστηριζουν πως
οι σκεψεις μας και μονο, δημιουργουν τον κοσμο. Ε ναι..
Αλλα τα εξωτερικα γεγονοτα, δεν ειναι αυτα που διαμορφωνουν την ψυχικη μας κατασταση,
αλλα η ψυχικη μας κατασταση, που διαμορφωνει τα γεγονοτα.
Εχω μια θεωρια που λεει οτι..
Ο εξωτερικος κοσμος, δεν υπαρχει παρα μονο σαν μια προβολη του νου μας και των σκεψεων μας.
Γινομαι δυσνοητος ε? χμμμμμ!!
Για παραδειγμα..
Η εκβαση μιας μαχης..
Ειναι νικη η ηττα?
Ποια ειναι η απαντηση ξερει κανενας?
Η απαντηση εξαρταται απο εκεινον που την δινει.
Και ετσι διαμορφωνεται αναλογα, αν ειναι η δεν ειναι ο νικητης.
Κατα συνεπεια, η πραγματικοτητα εξαρταται απο την οπτικη γωνια, εκεινου που την παρατηρει.
Απο μονη της δεν υπαρχει.
Απο οποια και οπτικη γωνια και αν δεις τα αστρα, συμπερασμα δεν θα μπορεσεις να βγαλεις..
Και αν μπορεσεις και βγαλεις το σιγουρο ειναι, οτι εισαι φαντασιοπληκτος.
Οποτε η μονη σου καταληξη, θα ειναι η στο δαφνι, η στην σταυρουπολη.
Εαν νομιζεις οτι οι τρελοι μπορουν να σωσουν τον κοσμο, τοτε τι να πω?
Εδω ο τρελος δεν μπορει να σωσει τον εαυτο του.
Οπα μισο λεπτο.
Εδω νομιζω οτι εχω πεσει σε μια αντιφαση ε?
Μηπως ο τρελος που νομιζουμε, ειναι τρελος μονο απο την δικια μας οπτικη γωνια?
Μηπως δεν χρειαζεται θεραπεια ο τρελος, αλλα ενα κομματι του εαυτου μας?
Μηπως ετσι τους δουμε διαφορετικα?
Μηπως το καθετι στην ζωη μας, ειναι δικια μας ευθυνη απλως επειδη βρισκεται στην ζωη μας?
Μηπως ολοκληρος ο κοσμος, ειναι δικια μας δημιουργια?
Το να ειμαι υπευθυνος για τον δικο μου εαυτο το καταλαβαινω, αλλα να ειμαι υπευθυνος
για οτι κανει ο καθενας στην ζωη μου, δεν ειναι πολυ διαφορετικο?
Και στο κατω κατω,ασε τον τρελο και τον χαζο, να βλεπουν τα αστρα μηπως και αλλαξει κατι.
Ετσι δεν ειναι? Εαν σου πει, μην μου στερεις αυτο που δεν μπορεις να μου δωσεις, τι θα του πεις?
Ασε εχουμε ακουσει πολλους να ταζουν τα αστρα. Η πλακα ειναι οτι οι γνωστικοι τα ταζουν.
Ο τρελος ειναι επιφυλακτικος.χεχεχε!! Με ειδατε εμενα να ταζω κατι? ε? ε? ε? ε? ε? ε?
luni, 11 ianuarie 2010
11.01.2010 18:41
Εχω δει ανθρωπους σε δυσκολες στιγμες και πολυπλοκες
να στρεφουν το βλεμμα τους ψηλα στα αστρα.
Δεν μπορεσα ποτε να καταλαβω την λυση που θα δωσει ενα αστρο η αστρα,
οταν βρισκονται τοσα πολλα χιλιομετρα μακρια, η μερικα ετη φωτος.
Τις περισσοτερες φορες τους περνουσα για χαζους.
-Τι κοιτας και ξανακοιτας μωρε?
Θα πιαστει κανενας αυχενας σου και θα σε τρεχουμε στα νοσοκομεια βραδιατικα.
-Δεν μπορω να μην τα κοιταω, μου ειχε πει καποτε μια κοπελιτσα οταν την ρωτησα.
Με κανουν να ξεχνιεμαι, να ταξιδευω, να σκεφτομαι,και να ελπιζω.
Προσπαθω να το απολαμβανω.
-Μωρε τι μας λες?
Και ολα αυτα το κανουν τα αστρα,χωρις να ζητησουν κανενα ανταλλαγμα?
Αν ειναι τζαμπα βρε παιδι μου να το κανω και εγω.
-Δοκιμασε τι εχεις να χασεις?
-Μωρε λες?
Γαμωτο ειμαι και ντροπαλος, θα με δει κανενας να κοιταω τα αστρα και το πρωτο
πραγμα που θα σκεφτει ειναι... η κανενα πρεζονι ειμαι που απολαμβανω την μαστουρα
περιμενοντας τον ηλιο να ξημερωσει, να φεξει, απο την δυση, η κανενας απογοητευμενος
που τον εστειλε η γκομενα πακετο, η κανενας μαλακας που το παιζει δηθεν
αστρονομος, κανοντας αστρονομικες παρατηρησεις...
Εγω ομως δεν ειμαι τιποτα απο ολα αυτα.
Εγω ειμαι ενας χρεωμενος, που εχω να δινω μερικα χιλιαρικα στην κωλοτραπεζα,
και εφτασα στο σημειο να κοιταω τα αστρα, μηπως και πεσει καμια επιταγη να ξελασπωσω.
Ετσι και εκανα...
Ηταν παραμονη χριστουγεννων, οταν μακρια απο τα αδιακριτα βλεμματα ολων
πηρα την αγαπημενη μου καρεκλα και ανεβηκα στην ταρατσα.
Ευτυχως ειχε ξαστερια και τα εβλεπα ολα μια χαρα.
Το ματι μου επεσε στο πιο φωτεινο αστερι τον σειριο.
Οσο πιο φωτεινο τοσο πιο κοντινο σκεφτηκα.
Αρα... πιο γρηγορα θα ερθει και η επιταγη.
Εφτιαξα και χαμομηλι, ειχα και τα τσιγαρακια μου και καθησα στην καρεκλα.
Σηκωνω το κεφαλι μηπως και δω καμια αστρικη επιταγη, και ακουστηκαν δυο διαδοχικοι ηχοι,
κρακ κρακ απο τον σβερκο.
Πω πω αλατα? Πω πω αγυμνασια?.
Εχω παραμελησει τον εαυτο μου τελειος.
Μετα τις γιορτες αρχιζω γυμναστηριο.
Ας επικεντρωσω το βλεμμα και την σκεψη στα αστρα.
Αφηνω τις αισθησεις μου να πλανηθουν μαζι τους σε μια εντελως φανταστικη, προσωπικη εκδοχη,
για τον λογο της υπαρξης, και της χρησιμοτητας τους.
Οτι ισως να ειναι οι ορατοι εκπροσωποι, αυτης της γνωστης/αγνωστης αορατης ενεργειας, που κατοικοεδρευει εκει ψηλα.
Η ολοκληρωμενη μου εκδοχη λεει, οτι τις μερες των γιορτων τα αστρα μεταμφιεζονται, χρησιμοποιωντας τα πιο απιθανα χρωματα, και υλικα, και κατεβαινουν στην γη.
Και που και που φερνουν και καμια επιταγη.χεχεχε!!!
Και τοτε τα συνανταμε παντου..Πανω σε δεντρα σε δωρα, στους δρομους.
Γινονται γλυκα, αξεσουαρ, κοσμηματα, ευραααα. χχχχαχαχα!! και μελλοντικες προβλεψεις...
Το πιο πιθανον ειναι στο τελος να μεταμορφωνονται σε εκατομμυρια, ευχες, ονειρα, και επιθυμιες, και επιστρεφουν πισω στην θεση τους, μολις ο κακλαμανης πει 2,1 μπηκε ο καινουργιος χρονος.
Ελεος.
Στην συνεχεια αυτες οι ευχες που πηραν μαζι τους,τιθενται στο αστρικο τραπεζι προς διερευνηση
και επεξεργασια.
Αν καποιες ειναι συμβατες με την συμπαντικη ταξη πραγματων, υλοποιουνται και τοτε νιωθουμε μια ευγνωμοσυνη.
Οι υπολοιπες συνηθως απορριπτονται για λογους που μαλλον δεν θα μαθουμε ποτε.
Στην περιπτωση αυτη, επιστρατευουμε τις δυναμεις της αποδοχης, και της εμπιστοσυνης που διαθετουμε, σχετικα με το οτι οι αποφασεις που παρθηκαν, ηταν οι σωστες και αρχιζουμε και δημιουργουμε το επομενο ονειρο μας, με την ελπιδα οτι μπορει την αλλη φορα να εγκριθει προς υλοποιηση απο το συμπαντικο συμβουλιο.
Βεβαια εχω και μια αλλη, πιο πεζη και σκεπτικιστικη εκδοχη για τα αστρα.
Αυτη που λεει.Οτι απεχθανονται τα πολυ μακρινα ταξιδια και τις μεταμφιεσεις και για αυτο δεν πατανε το ποδι τους στην γη.
Οσο για τις ευχες και τα ονειρα των ανθρωπων, προτιμουν να μην επεμβαινουν καθολου δινοντας τους την δυνατοτητα με αυτον τον τροπο, να γευτουν την ελευθερια και την χαρα της αποκλειστικης ευθυνης για την πραγματοποιηση τους.
Αυτο ηταν το συμπερασμα που εβγαλα κοιτωντας τα αστρα.
Δυο ηταν οι εκδοχες.
Η πρωτη με κανει να ονειρευομαι, και η δευτερη με κανει να παταω γερα πανω στην γη.
Ποια αραγε απο τις δυο εκδοχες να ειναι πιο κοντα στην αληθεια?
Ο λαχειοπωλης στην πλατεια συνταγματος η στην αριστοτελους που ειχε την επιταγη?
Η η γευση της χαρας, της αποκλειστικης ευθυνης για την πραγματοποιηση αγορας, ενος πλυντηριου πιατων?
Εγω εκανα δυο ερωτησεις, και αν θελει ας απαντησει το συμπαντικο συμβουλιο, η ακομα και εσεις οι χρηστες του zoo.gr.
Πραγματοποιηθηκε βρε καμια ευχη σας τωρα στις γιορτες
Η παπαλλα μαεστρο?
να στρεφουν το βλεμμα τους ψηλα στα αστρα.
Δεν μπορεσα ποτε να καταλαβω την λυση που θα δωσει ενα αστρο η αστρα,
οταν βρισκονται τοσα πολλα χιλιομετρα μακρια, η μερικα ετη φωτος.
Τις περισσοτερες φορες τους περνουσα για χαζους.
-Τι κοιτας και ξανακοιτας μωρε?
Θα πιαστει κανενας αυχενας σου και θα σε τρεχουμε στα νοσοκομεια βραδιατικα.
-Δεν μπορω να μην τα κοιταω, μου ειχε πει καποτε μια κοπελιτσα οταν την ρωτησα.
Με κανουν να ξεχνιεμαι, να ταξιδευω, να σκεφτομαι,και να ελπιζω.
Προσπαθω να το απολαμβανω.
-Μωρε τι μας λες?
Και ολα αυτα το κανουν τα αστρα,χωρις να ζητησουν κανενα ανταλλαγμα?
Αν ειναι τζαμπα βρε παιδι μου να το κανω και εγω.
-Δοκιμασε τι εχεις να χασεις?
-Μωρε λες?
Γαμωτο ειμαι και ντροπαλος, θα με δει κανενας να κοιταω τα αστρα και το πρωτο
πραγμα που θα σκεφτει ειναι... η κανενα πρεζονι ειμαι που απολαμβανω την μαστουρα
περιμενοντας τον ηλιο να ξημερωσει, να φεξει, απο την δυση, η κανενας απογοητευμενος
που τον εστειλε η γκομενα πακετο, η κανενας μαλακας που το παιζει δηθεν
αστρονομος, κανοντας αστρονομικες παρατηρησεις...
Εγω ομως δεν ειμαι τιποτα απο ολα αυτα.
Εγω ειμαι ενας χρεωμενος, που εχω να δινω μερικα χιλιαρικα στην κωλοτραπεζα,
και εφτασα στο σημειο να κοιταω τα αστρα, μηπως και πεσει καμια επιταγη να ξελασπωσω.
Ετσι και εκανα...
Ηταν παραμονη χριστουγεννων, οταν μακρια απο τα αδιακριτα βλεμματα ολων
πηρα την αγαπημενη μου καρεκλα και ανεβηκα στην ταρατσα.
Ευτυχως ειχε ξαστερια και τα εβλεπα ολα μια χαρα.
Το ματι μου επεσε στο πιο φωτεινο αστερι τον σειριο.
Οσο πιο φωτεινο τοσο πιο κοντινο σκεφτηκα.
Αρα... πιο γρηγορα θα ερθει και η επιταγη.
Εφτιαξα και χαμομηλι, ειχα και τα τσιγαρακια μου και καθησα στην καρεκλα.
Σηκωνω το κεφαλι μηπως και δω καμια αστρικη επιταγη, και ακουστηκαν δυο διαδοχικοι ηχοι,
κρακ κρακ απο τον σβερκο.
Πω πω αλατα? Πω πω αγυμνασια?.
Εχω παραμελησει τον εαυτο μου τελειος.
Μετα τις γιορτες αρχιζω γυμναστηριο.
Ας επικεντρωσω το βλεμμα και την σκεψη στα αστρα.
Αφηνω τις αισθησεις μου να πλανηθουν μαζι τους σε μια εντελως φανταστικη, προσωπικη εκδοχη,
για τον λογο της υπαρξης, και της χρησιμοτητας τους.
Οτι ισως να ειναι οι ορατοι εκπροσωποι, αυτης της γνωστης/αγνωστης αορατης ενεργειας, που κατοικοεδρευει εκει ψηλα.
Η ολοκληρωμενη μου εκδοχη λεει, οτι τις μερες των γιορτων τα αστρα μεταμφιεζονται, χρησιμοποιωντας τα πιο απιθανα χρωματα, και υλικα, και κατεβαινουν στην γη.
Και που και που φερνουν και καμια επιταγη.χεχεχε!!!
Και τοτε τα συνανταμε παντου..Πανω σε δεντρα σε δωρα, στους δρομους.
Γινονται γλυκα, αξεσουαρ, κοσμηματα, ευραααα. χχχχαχαχα!! και μελλοντικες προβλεψεις...
Το πιο πιθανον ειναι στο τελος να μεταμορφωνονται σε εκατομμυρια, ευχες, ονειρα, και επιθυμιες, και επιστρεφουν πισω στην θεση τους, μολις ο κακλαμανης πει 2,1 μπηκε ο καινουργιος χρονος.
Ελεος.
Στην συνεχεια αυτες οι ευχες που πηραν μαζι τους,τιθενται στο αστρικο τραπεζι προς διερευνηση
και επεξεργασια.
Αν καποιες ειναι συμβατες με την συμπαντικη ταξη πραγματων, υλοποιουνται και τοτε νιωθουμε μια ευγνωμοσυνη.
Οι υπολοιπες συνηθως απορριπτονται για λογους που μαλλον δεν θα μαθουμε ποτε.
Στην περιπτωση αυτη, επιστρατευουμε τις δυναμεις της αποδοχης, και της εμπιστοσυνης που διαθετουμε, σχετικα με το οτι οι αποφασεις που παρθηκαν, ηταν οι σωστες και αρχιζουμε και δημιουργουμε το επομενο ονειρο μας, με την ελπιδα οτι μπορει την αλλη φορα να εγκριθει προς υλοποιηση απο το συμπαντικο συμβουλιο.
Βεβαια εχω και μια αλλη, πιο πεζη και σκεπτικιστικη εκδοχη για τα αστρα.
Αυτη που λεει.Οτι απεχθανονται τα πολυ μακρινα ταξιδια και τις μεταμφιεσεις και για αυτο δεν πατανε το ποδι τους στην γη.
Οσο για τις ευχες και τα ονειρα των ανθρωπων, προτιμουν να μην επεμβαινουν καθολου δινοντας τους την δυνατοτητα με αυτον τον τροπο, να γευτουν την ελευθερια και την χαρα της αποκλειστικης ευθυνης για την πραγματοποιηση τους.
Αυτο ηταν το συμπερασμα που εβγαλα κοιτωντας τα αστρα.
Δυο ηταν οι εκδοχες.
Η πρωτη με κανει να ονειρευομαι, και η δευτερη με κανει να παταω γερα πανω στην γη.
Ποια αραγε απο τις δυο εκδοχες να ειναι πιο κοντα στην αληθεια?
Ο λαχειοπωλης στην πλατεια συνταγματος η στην αριστοτελους που ειχε την επιταγη?
Η η γευση της χαρας, της αποκλειστικης ευθυνης για την πραγματοποιηση αγορας, ενος πλυντηριου πιατων?
Εγω εκανα δυο ερωτησεις, και αν θελει ας απαντησει το συμπαντικο συμβουλιο, η ακομα και εσεις οι χρηστες του zoo.gr.
Πραγματοποιηθηκε βρε καμια ευχη σας τωρα στις γιορτες
Η παπαλλα μαεστρο?
sâmbătă, 9 ianuarie 2010
09.01.2010 17:49
Ακομη δεν μπορω να συμφιλιωθω με την εικονα των ανθρωπων,
που περπατουν στον δρομο, η οδηγουν μονοι τους
στο αυτοκινητο τους, και μιλουν σαν τους χαζους στο πουθενα.
Βεβαια δεν μιλουν στο πουθενα.
Στο κινητο μιλουν.
Αλλα αν μπορουσαν να δουν την φατσα τους σε εναν καθρεφτη, ιδιαιτερα
οταν χρησιμοποιουν handsfree, bluetooth, και δεν φαινεται η συσκευη
θα καταλαβαιναν την γελοια εικονα που βγαζουν προς τα εξω.
Ας πουμε προχθες, που περπατουσα στην τσιμισκη και ελυνα ταυτοχρονα
επαγγελματικα προβληματα στο κινητο, οταν ειδα τον εαυτο μου στον καθρεφτη μιας βιτρινας....
Μια μονη της να περπαταει και να μιλαει εντονα στο πουθενα. Ασε το σκεφτομαι και νευριαζω με το ψωνισμα της....
Απο τοτε οταν χτυπαει το τηλεφωνο στο δρομο, σταματαω στην ακρη για λιγα δευτερολεπτα μεχρι να πω σε αυτον που ειναι στην αλλη ακρη της
γραμμης, σε ποση ωρα μπορει να με ξανακαλεσει η να τον ξανακαλεσω για να μιλησουμε σαν ανθρωποι.
Στο κατω κατω η κινητη τηλεφωνια σαν συλληψη αυτο το νοημα δεν εχει?
Να δωσει λυσεις σε επειγουσες καταστασεις?..
Ε μην τρελαθουμε τωρα..
Μη μου πειτε οτι ολοι αυτοι που μιλανε στα κινητα τους στον δρομο, στο αυτοκινητο,
στα καφε ,στα εστιατορια, εχουν τοσο επειγοντα θεματα να λυσουν ε? Σκατααααααα και εφελικια ειναι.!!
Μια αλλη φορα ημουν σε ενα εστιατοριο, και μου σκαει sms.
Απαντω με ενα λακωνικο ΄΄αργοτερα΄΄ και αυτο εγινε αιτια παρεξηγησης... Αν ειναι δυνατον.
Γιατι ο παραληπτης θεωρησε οτι πολυ απλα τον αγνοω.
Το εχουν απαιτηση να ασχοληθω μαζι τους εκεινη την στιγμη επειδη το θελουν αυτοι.
Τελικα ποιος ειναι ο αγενης σε αυτην την περιπτωση? Ε μην τρελαθουμε κιολας.
Μια αλλη φορα παλι μεσα σε ενα κλαμπ, (περιπτωση με μια γκομενα)....
Ημουν με μια παρεα, ερχεται με το κινητο και τραβαει βιντεο.
Ελα εδω μωρη την λεω.
Με πιο δικαιωμα με τραβας βιντεο?
Μα δεν κανω κατι κακο μου λεει, απλως τραβηξα ενα βιντεακι για να το βαλω
στο facebook. Τι δουλεια βρε εχει η δικια μου φατσα στο δικο σου κωλοfacebook?
Ακουστε αγενεια.
Το ζωο, γιατι για εμενα αυτη ηταν ενα ζωο, νομιζει οτι με το βιντεο κανει κατι εξυπνο
η κατι χαριτωμενο με τετιου ειδους ενεργειες.
Νομιζω οτι λογω καταγωγης, ανατροφης η παιδειας, δεν αντιλαμβανονται οτι γινονται
θρασυτατα αγενεις.
Ας σκεφτουν τουλαχιστον οτι γινονται παρανομοι.
Εσυ τι λες ρε μπαρμπα εχω δικιο ναι η οοοου?
που περπατουν στον δρομο, η οδηγουν μονοι τους
στο αυτοκινητο τους, και μιλουν σαν τους χαζους στο πουθενα.
Βεβαια δεν μιλουν στο πουθενα.
Στο κινητο μιλουν.
Αλλα αν μπορουσαν να δουν την φατσα τους σε εναν καθρεφτη, ιδιαιτερα
οταν χρησιμοποιουν handsfree, bluetooth, και δεν φαινεται η συσκευη
θα καταλαβαιναν την γελοια εικονα που βγαζουν προς τα εξω.
Ας πουμε προχθες, που περπατουσα στην τσιμισκη και ελυνα ταυτοχρονα
επαγγελματικα προβληματα στο κινητο, οταν ειδα τον εαυτο μου στον καθρεφτη μιας βιτρινας....
Μια μονη της να περπαταει και να μιλαει εντονα στο πουθενα. Ασε το σκεφτομαι και νευριαζω με το ψωνισμα της....
Απο τοτε οταν χτυπαει το τηλεφωνο στο δρομο, σταματαω στην ακρη για λιγα δευτερολεπτα μεχρι να πω σε αυτον που ειναι στην αλλη ακρη της
γραμμης, σε ποση ωρα μπορει να με ξανακαλεσει η να τον ξανακαλεσω για να μιλησουμε σαν ανθρωποι.
Στο κατω κατω η κινητη τηλεφωνια σαν συλληψη αυτο το νοημα δεν εχει?
Να δωσει λυσεις σε επειγουσες καταστασεις?..
Ε μην τρελαθουμε τωρα..
Μη μου πειτε οτι ολοι αυτοι που μιλανε στα κινητα τους στον δρομο, στο αυτοκινητο,
στα καφε ,στα εστιατορια, εχουν τοσο επειγοντα θεματα να λυσουν ε? Σκατααααααα και εφελικια ειναι.!!
Μια αλλη φορα ημουν σε ενα εστιατοριο, και μου σκαει sms.
Απαντω με ενα λακωνικο ΄΄αργοτερα΄΄ και αυτο εγινε αιτια παρεξηγησης... Αν ειναι δυνατον.
Γιατι ο παραληπτης θεωρησε οτι πολυ απλα τον αγνοω.
Το εχουν απαιτηση να ασχοληθω μαζι τους εκεινη την στιγμη επειδη το θελουν αυτοι.
Τελικα ποιος ειναι ο αγενης σε αυτην την περιπτωση? Ε μην τρελαθουμε κιολας.
Μια αλλη φορα παλι μεσα σε ενα κλαμπ, (περιπτωση με μια γκομενα)....
Ημουν με μια παρεα, ερχεται με το κινητο και τραβαει βιντεο.
Ελα εδω μωρη την λεω.
Με πιο δικαιωμα με τραβας βιντεο?
Μα δεν κανω κατι κακο μου λεει, απλως τραβηξα ενα βιντεακι για να το βαλω
στο facebook. Τι δουλεια βρε εχει η δικια μου φατσα στο δικο σου κωλοfacebook?
Ακουστε αγενεια.
Το ζωο, γιατι για εμενα αυτη ηταν ενα ζωο, νομιζει οτι με το βιντεο κανει κατι εξυπνο
η κατι χαριτωμενο με τετιου ειδους ενεργειες.
Νομιζω οτι λογω καταγωγης, ανατροφης η παιδειας, δεν αντιλαμβανονται οτι γινονται
θρασυτατα αγενεις.
Ας σκεφτουν τουλαχιστον οτι γινονται παρανομοι.
Εσυ τι λες ρε μπαρμπα εχω δικιο ναι η οοοου?
joi, 7 ianuarie 2010
07.01.2010 18:20
Νομιζεις οτι εχεις δικιο, και το ιδιο πιστευω εγω για εμενα.
Το να εχεις παντα δικιο ειναι τεχνη, κυριες και κυριοι.
Και εγω αυτην την τεχνη την ξερω πολυ καλα.
Τα βλεπουμε εξω στην καθημερινοτητα.
Βλεπουμε ανθρωπους να φιλονικουν στις συναναστροφες τους, και αυτο προφανος οφειλετε
σε οτι αφορα την φυση μας.
Βλεπω οτι προσπαθουν, να αποδειξουν και αναπτυξουν καποιες τεχνικες που θα τους
βοηθησουν να υπερισχυσουν σε καθε αντιπαραθεση.
Ολο αυτο που συμβαινει, μου θυμιζει το βιβλιο του ντοστογιεφσκι Εγκλημα και Tιμωρια και τον ρασκολνικοφ.
Νομιζω οτι ο ανθρωπος ειναι εριστικος απο την μερα που γεννιεται.
Λιγο πολιτικη βρε παιδι μου.
Μα τι γκρινια ειναι αυτη? Τι υβρη?
Μα τι αυστηρες κριτικες? Μα τι καταγγελιες?
Μα τι αερολογιες? Μα τι ψεμα επικρατει στην κοινωνια?
Βλεπω ατομα που δεν γουσταρουν ο ενας τον αλλον, και ο διαλογος τους δεν εχει κανενα
ιχνος πολιτικης η πολιτισμου.
Μια συνεχομενη αρνηση και απορριψη βλεπω, και ενα μπερδεμα λογικης και συναισθηματων.
Μα ελεος..
Η αρνητικοτητα να παρεις καποιον στα σοβαρα ανθιζει ε?
Τσιγκλανε με ψευτικα υποννοουμενα, κρυβοντας την αποψη τους και ισοπεδωνουν τις ιδεες του αλλου μονο και μονο για να κανουν πλακα ε?
Προσπαθουν να κανουν φασαρια, να διαφωνησουν και να αποχωρησουν τσακωμενοι.
Μα που ειναι οι σεβαστοι ανθρωποι και οι νοικοκυραιοι?
Που ειναι οι μορφωμενοι να μορφωσουν και τους αλλους?
Ποια ειναι η ουσια? Ποια ειναι η ελευθερη σκεψη? Και που ειναι χαμενη?
Που ειναι το οργανο συσπειρωσης να μας προτρεψει να ζυμωσουμε τις ιδεολογιες μας?
Και μην μου πειτε δεν χρειαζομαστε συσπειρωση ε?
Και εδω μεσα, και εξω..
Εγω βλεπω πολλους δηλωμενους παντος.
Απο κομμουνιστες, αθεους, ασεβεις, ιαχωβαδες, αντιχριστους, βλασθημους, μεχρι και ανατροπεις
του οικογενειακου θεσμου.
Ολοι αυτοι πιστευουν οτι εχουν καποιο δικιο, και προσπαθουν να μας μορφωσουν..
Ε οχι κυριες και κυριοι..
Το να εχεις παντα δικιο, ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ. και εγω την ξερω.
Το να εχεις παντα δικιο ειναι τεχνη, κυριες και κυριοι.
Και εγω αυτην την τεχνη την ξερω πολυ καλα.
Τα βλεπουμε εξω στην καθημερινοτητα.
Βλεπουμε ανθρωπους να φιλονικουν στις συναναστροφες τους, και αυτο προφανος οφειλετε
σε οτι αφορα την φυση μας.
Βλεπω οτι προσπαθουν, να αποδειξουν και αναπτυξουν καποιες τεχνικες που θα τους
βοηθησουν να υπερισχυσουν σε καθε αντιπαραθεση.
Ολο αυτο που συμβαινει, μου θυμιζει το βιβλιο του ντοστογιεφσκι Εγκλημα και Tιμωρια και τον ρασκολνικοφ.
Νομιζω οτι ο ανθρωπος ειναι εριστικος απο την μερα που γεννιεται.
Λιγο πολιτικη βρε παιδι μου.
Μα τι γκρινια ειναι αυτη? Τι υβρη?
Μα τι αυστηρες κριτικες? Μα τι καταγγελιες?
Μα τι αερολογιες? Μα τι ψεμα επικρατει στην κοινωνια?
Βλεπω ατομα που δεν γουσταρουν ο ενας τον αλλον, και ο διαλογος τους δεν εχει κανενα
ιχνος πολιτικης η πολιτισμου.
Μια συνεχομενη αρνηση και απορριψη βλεπω, και ενα μπερδεμα λογικης και συναισθηματων.
Μα ελεος..
Η αρνητικοτητα να παρεις καποιον στα σοβαρα ανθιζει ε?
Τσιγκλανε με ψευτικα υποννοουμενα, κρυβοντας την αποψη τους και ισοπεδωνουν τις ιδεες του αλλου μονο και μονο για να κανουν πλακα ε?
Προσπαθουν να κανουν φασαρια, να διαφωνησουν και να αποχωρησουν τσακωμενοι.
Μα που ειναι οι σεβαστοι ανθρωποι και οι νοικοκυραιοι?
Που ειναι οι μορφωμενοι να μορφωσουν και τους αλλους?
Ποια ειναι η ουσια? Ποια ειναι η ελευθερη σκεψη? Και που ειναι χαμενη?
Που ειναι το οργανο συσπειρωσης να μας προτρεψει να ζυμωσουμε τις ιδεολογιες μας?
Και μην μου πειτε δεν χρειαζομαστε συσπειρωση ε?
Και εδω μεσα, και εξω..
Εγω βλεπω πολλους δηλωμενους παντος.
Απο κομμουνιστες, αθεους, ασεβεις, ιαχωβαδες, αντιχριστους, βλασθημους, μεχρι και ανατροπεις
του οικογενειακου θεσμου.
Ολοι αυτοι πιστευουν οτι εχουν καποιο δικιο, και προσπαθουν να μας μορφωσουν..
Ε οχι κυριες και κυριοι..
Το να εχεις παντα δικιο, ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ. και εγω την ξερω.
miercuri, 6 ianuarie 2010
06.01.2010 08:55
Γεια σου Καραιβικε μισογυνη και τσαχπινομπιρμπιλογαργαλιαρη.χεχεχεχε!!!
Η αληθεια ειναι οτι ριχνω τρελο γελιο με τις μισογυνιστικες ατακες.
Ηθελα να κατσω και να τα γραψω ολα αυτα,... που εγραψα κατα καιρους.
Και καταλαβα οτι σε καθε ποστ, ερχεσαι σε επαφη με περισσοτερες πτυχες του χαρακτηρα σου.
Συνειδητοποιεις οτι εισαι εξοργιστικος, και διασκεδαστικος ταυτοχρονα.
Συνειδητοποιεις οτι εισαι ανθρωπος των ακρων, ομως κατα βαθος εχεις καλη ψυχη.
Για να ειμαι ομως ειλικρινεις, οταν ειδα απαντησεις ανδρων να συμπεριφερομαι απαξιωτικα στις γυναικες, καταλαβα οτι εχουν κανει και ιδιοι παρομοιες σκεψεις.
Ωστοσο πολλοι απο εμας, ειναι εξοργιστικοι και εξωθουν τα ορια σε νεα επιπεδα.
Εχω την αισθηση οτι πρεπει να προσεχουμε τι γραφουμε, γιατι μπορει να μας γυρισουν μπουμερανγκ.
Ειναι πολλες που εχουν σκεφτει και πει... Πως τολμας και τα λες αυτα ρε μπασταρδε?????
Φυσικα απο την φυση μου σαν ανδρας, δεν μπορω να αρνηθω οτι ειμαστε οπτικοι τυποι.
Αν πουμε οτι τον μισο χρονο της ημερας, δεν εχεις την ευκαιρια να μιλησεις με μια γυναικα..
Και αυτο συμβαινει, γιατι απλως περνας απο διπλα της στον δρομο, η την βλεπεις μεσα
στο αυτοκινητο, και ετσι δεν γνωριζεις την προσωπικοτητα της... Τα συμπερασματα θα τα βγαλεις
μολις δεις τα ματια της.
Επισης οταν βλεπω μια γυναικα με κοντη φουστα, αναρωτιεμαι γιατι σκατα την φοραει?
Μα μοιαζει τοσο χαζο και ηλιθιο..
Αλλες φορες θα πω, τι ωραια και ομορφα ποδια που εχει??
Εξαρταται ομως, απο το πως η καθε γυναικα χειριζεται τον εαυτο της.
Τελικα νομιζω, το σεξαπιλ κραταει 3 με 4 δευτερολεπτα ε?
Μια γυναικα μπορει να γινει σεξυ, με πολλους και διαφορους τροπους.
Καποιες φορες, ειναι σεξυ με τον τροπο που κινειται.
Αλλες φορες, ειναι σεξυ οι αποψεις της η ο τροπος που σκεφτεται.
Καποτε μπορει να με εκπληξει, οντας τρυφερη.
Και υπαρχουν και φορες, που δεν συμβαινει τιποτα απο ολα αυτα.
Εκτιμω αφανταστα, οταν μια γυναικα ξερει ποτε να το βουλωνει.λολ.
Και αφου το ειπα τωρα αυτο, μαλλον θα πρεπει να το βουλωσω και εγω ε?. χεχεχε!!!
Νομιζω οτι ειμαι καλος στο να δινω συμβουλες..
Κοιταξτε...
Εχω ερθει αντιμετωπος με πολλες δυσκολιες της ζωης ε?
Και προφανος να αναζητησω συμβουλες απο αλλους ανθρωπους,ειναι πραγμα που με διδαξε πολλα για τις συμβουλες.
Οταν αρχιζω να δινω συμβουλες παθιαζομαι.
Καθομαι και ρωταω, γιατι κανουν το ενα? Γιατι κανουν το αλλο?
Και πολλοι εκπλησσονται οταν με βλεπουν ετσι.
Δεν περιμεναν οτι θα ημουν τοσο παθιασμενος η οτι θα ειχα αποψη.
Αυτο γενικα με βοηθαει, επειδη εχω μια ευαλωτη και παθιασμενη πλευρα..
Επισης μια πλευρα μου, ειναι πολυ εσωστρεφης και ανεκφραστη..
Ναι ναι, μπορω να τα εχω ολα αυτα..
Εξαρταται ποιος διακοπτης ανοιγει εκεινη την στιγμη.
Ειμαι πεποισμενος οτι οι γυναικες ειναι πιο ειλικρινεις.
Οι αντρες ειμαστε περισσοτερο, απλοι και στεγνοι και σε αυτο υπαρχει και μια ειλικρινεια.
Οι ανδρες μπορουν να γινουν, τοσο ψευτες καμια φορα,χωρις ομως να τους καταλαβαινουν οι γυναικες.
Εαν... λεω.. εαν..
Εαν οι γυναικες γνωριζαν, τα μισα απο οσα συμβαινουν στο μυαλο ενος ανδρα,
ολες θα γινονταν λεσβιες χεεχεχεχ!!!
Τωρα για να μην λεω και μαλακιες, βωμολοχω συχνα.
Και μερικες απο τις αποψεις που γραφω εδω μεσα, τις λεω και εξω σε παρεα,
και κοιτουν ο ενας τον αλλον και χαμογελουν.
Μαλλον ειχαν πιστεψει, οτι ειμαι απο τους σοβαρους..χοχοχο!!!Τεσπα.
Δεν ξερω εαν εχω την φημη του πλακατζη η του μισογυνη..
Δεν σκεφτομαι ετσι..
Οι γυναικες παντως, γελουν με τα αστεια μου επειδη αντικατοπτριζουν τους ανδρες.
Επισης πιστευω οτι εχω πολυ χιουμορ..ε? ε?
Εσεις τι λετε?
Η αληθεια ειναι οτι ριχνω τρελο γελιο με τις μισογυνιστικες ατακες.
Ηθελα να κατσω και να τα γραψω ολα αυτα,... που εγραψα κατα καιρους.
Και καταλαβα οτι σε καθε ποστ, ερχεσαι σε επαφη με περισσοτερες πτυχες του χαρακτηρα σου.
Συνειδητοποιεις οτι εισαι εξοργιστικος, και διασκεδαστικος ταυτοχρονα.
Συνειδητοποιεις οτι εισαι ανθρωπος των ακρων, ομως κατα βαθος εχεις καλη ψυχη.
Για να ειμαι ομως ειλικρινεις, οταν ειδα απαντησεις ανδρων να συμπεριφερομαι απαξιωτικα στις γυναικες, καταλαβα οτι εχουν κανει και ιδιοι παρομοιες σκεψεις.
Ωστοσο πολλοι απο εμας, ειναι εξοργιστικοι και εξωθουν τα ορια σε νεα επιπεδα.
Εχω την αισθηση οτι πρεπει να προσεχουμε τι γραφουμε, γιατι μπορει να μας γυρισουν μπουμερανγκ.
Ειναι πολλες που εχουν σκεφτει και πει... Πως τολμας και τα λες αυτα ρε μπασταρδε?????
Φυσικα απο την φυση μου σαν ανδρας, δεν μπορω να αρνηθω οτι ειμαστε οπτικοι τυποι.
Αν πουμε οτι τον μισο χρονο της ημερας, δεν εχεις την ευκαιρια να μιλησεις με μια γυναικα..
Και αυτο συμβαινει, γιατι απλως περνας απο διπλα της στον δρομο, η την βλεπεις μεσα
στο αυτοκινητο, και ετσι δεν γνωριζεις την προσωπικοτητα της... Τα συμπερασματα θα τα βγαλεις
μολις δεις τα ματια της.
Επισης οταν βλεπω μια γυναικα με κοντη φουστα, αναρωτιεμαι γιατι σκατα την φοραει?
Μα μοιαζει τοσο χαζο και ηλιθιο..
Αλλες φορες θα πω, τι ωραια και ομορφα ποδια που εχει??
Εξαρταται ομως, απο το πως η καθε γυναικα χειριζεται τον εαυτο της.
Τελικα νομιζω, το σεξαπιλ κραταει 3 με 4 δευτερολεπτα ε?
Μια γυναικα μπορει να γινει σεξυ, με πολλους και διαφορους τροπους.
Καποιες φορες, ειναι σεξυ με τον τροπο που κινειται.
Αλλες φορες, ειναι σεξυ οι αποψεις της η ο τροπος που σκεφτεται.
Καποτε μπορει να με εκπληξει, οντας τρυφερη.
Και υπαρχουν και φορες, που δεν συμβαινει τιποτα απο ολα αυτα.
Εκτιμω αφανταστα, οταν μια γυναικα ξερει ποτε να το βουλωνει.λολ.
Και αφου το ειπα τωρα αυτο, μαλλον θα πρεπει να το βουλωσω και εγω ε?. χεχεχε!!!
Νομιζω οτι ειμαι καλος στο να δινω συμβουλες..
Κοιταξτε...
Εχω ερθει αντιμετωπος με πολλες δυσκολιες της ζωης ε?
Και προφανος να αναζητησω συμβουλες απο αλλους ανθρωπους,ειναι πραγμα που με διδαξε πολλα για τις συμβουλες.
Οταν αρχιζω να δινω συμβουλες παθιαζομαι.
Καθομαι και ρωταω, γιατι κανουν το ενα? Γιατι κανουν το αλλο?
Και πολλοι εκπλησσονται οταν με βλεπουν ετσι.
Δεν περιμεναν οτι θα ημουν τοσο παθιασμενος η οτι θα ειχα αποψη.
Αυτο γενικα με βοηθαει, επειδη εχω μια ευαλωτη και παθιασμενη πλευρα..
Επισης μια πλευρα μου, ειναι πολυ εσωστρεφης και ανεκφραστη..
Ναι ναι, μπορω να τα εχω ολα αυτα..
Εξαρταται ποιος διακοπτης ανοιγει εκεινη την στιγμη.
Ειμαι πεποισμενος οτι οι γυναικες ειναι πιο ειλικρινεις.
Οι αντρες ειμαστε περισσοτερο, απλοι και στεγνοι και σε αυτο υπαρχει και μια ειλικρινεια.
Οι ανδρες μπορουν να γινουν, τοσο ψευτες καμια φορα,χωρις ομως να τους καταλαβαινουν οι γυναικες.
Εαν... λεω.. εαν..
Εαν οι γυναικες γνωριζαν, τα μισα απο οσα συμβαινουν στο μυαλο ενος ανδρα,
ολες θα γινονταν λεσβιες χεεχεχεχ!!!
Τωρα για να μην λεω και μαλακιες, βωμολοχω συχνα.
Και μερικες απο τις αποψεις που γραφω εδω μεσα, τις λεω και εξω σε παρεα,
και κοιτουν ο ενας τον αλλον και χαμογελουν.
Μαλλον ειχαν πιστεψει, οτι ειμαι απο τους σοβαρους..χοχοχο!!!Τεσπα.
Δεν ξερω εαν εχω την φημη του πλακατζη η του μισογυνη..
Δεν σκεφτομαι ετσι..
Οι γυναικες παντως, γελουν με τα αστεια μου επειδη αντικατοπτριζουν τους ανδρες.
Επισης πιστευω οτι εχω πολυ χιουμορ..ε? ε?
Εσεις τι λετε?
marți, 5 ianuarie 2010
05.01.2010 18:39
Εχω μια γευση τρικυμιας στα χειλη.
Αλλα αυτο δεν με εμποδιζει, να περιγραψω την ζωη μου, οσο ευκολη η δυσκολη θα μπορουσε να ειναι.
Αληθειες και ψεματα μιας αλλης εποχης μιας αλλης ζωης ειναι τα μοναδικα χαρακτηριστικα.
Παλευεις με την υπαρξη σου?
Πως?
Παλευεις να φτασεις στα ορια του κυνισμου και της αγαπης?
Πως?
Παλευεις με την πραγματικοτητα και τον ορθολογισμο?
Πως?
Μπορεις να περιπλανιεσαι σαν ξωτικο και να αποζητας τα μανταρινια και τα μουσμουλα?
Πως?
Μπορεις να βρεις τα μετρα και τα σταθμα που θα σε γαληνεψουν και θα σε ξεκουρασουν?
Πως?
Μπορεις να ονειρευτεις,οραματιστεις την πραγματικοτητα που δεν εζησες ακομα και δεν θα ομολογησεις ποτε?
Πως?
Οι πιο πολλοι λενε οτι καθε πραγμα ερχεται στην ωρα του.
Πλεονεκτες?
Η ζωη ξεκινα ανα-ποφευκτα απο τους γονεις μας.
Και απο τις αγριες σκιες των γεροντων και γριων.
Των γεροντων αυτων, που προκλητικα μισουν οτι γυρω τους δειχνει πως ειναι νεοτερο.
Μισουν και θετουν σε λειτουργια, κληροδοτουμενα ζητηματα απο μια απανθρωπη αλαζονια,
επειδη το επιταση η σκατοπαραδοση μας.
Συγνωμη αλλα δεν μπορω να αφησω ασχολιαστες τις ανθρωπινες αδυναμιες, οτι αφορα υποκρισια
και βαναυση συμπεριφορα.
Ειδικα οταν εχει επιπτωσεις δυσαρεστες ως προς την ανθρωπινη υπαρξη.
Νομιζω οτι η φυση του ανθρωπου, στο περασμα των αιωνων παραμενει πεισματικα αμεταβλητη
και ακινητη. Γιατι?
Οταν λεω στον αλλον απο που το βρηκες το τσιγαρο?
Και μου λεει....
Μου το εδωσε ο Σταλιν.
Υπαρχει γιατρικο φαρμακο η θεραπεια για αυτον τον ανθρωπο?
Τρελοι και γνωστικοι, γνωστικοι και τρελοι, ενα σωμα μια ψυχη, για εναν κοσμο καλυτερο?
Γινονται αυτα?
Οχι πεστε μου γινονται? Ε πως γινεται βρε γαμωτο και δεν το ξερω εγω?
για πε για πε.....
Αλλα αυτο δεν με εμποδιζει, να περιγραψω την ζωη μου, οσο ευκολη η δυσκολη θα μπορουσε να ειναι.
Αληθειες και ψεματα μιας αλλης εποχης μιας αλλης ζωης ειναι τα μοναδικα χαρακτηριστικα.
Παλευεις με την υπαρξη σου?
Πως?
Παλευεις να φτασεις στα ορια του κυνισμου και της αγαπης?
Πως?
Παλευεις με την πραγματικοτητα και τον ορθολογισμο?
Πως?
Μπορεις να περιπλανιεσαι σαν ξωτικο και να αποζητας τα μανταρινια και τα μουσμουλα?
Πως?
Μπορεις να βρεις τα μετρα και τα σταθμα που θα σε γαληνεψουν και θα σε ξεκουρασουν?
Πως?
Μπορεις να ονειρευτεις,οραματιστεις την πραγματικοτητα που δεν εζησες ακομα και δεν θα ομολογησεις ποτε?
Πως?
Οι πιο πολλοι λενε οτι καθε πραγμα ερχεται στην ωρα του.
Πλεονεκτες?
Η ζωη ξεκινα ανα-ποφευκτα απο τους γονεις μας.
Και απο τις αγριες σκιες των γεροντων και γριων.
Των γεροντων αυτων, που προκλητικα μισουν οτι γυρω τους δειχνει πως ειναι νεοτερο.
Μισουν και θετουν σε λειτουργια, κληροδοτουμενα ζητηματα απο μια απανθρωπη αλαζονια,
επειδη το επιταση η σκατοπαραδοση μας.
Συγνωμη αλλα δεν μπορω να αφησω ασχολιαστες τις ανθρωπινες αδυναμιες, οτι αφορα υποκρισια
και βαναυση συμπεριφορα.
Ειδικα οταν εχει επιπτωσεις δυσαρεστες ως προς την ανθρωπινη υπαρξη.
Νομιζω οτι η φυση του ανθρωπου, στο περασμα των αιωνων παραμενει πεισματικα αμεταβλητη
και ακινητη. Γιατι?
Οταν λεω στον αλλον απο που το βρηκες το τσιγαρο?
Και μου λεει....
Μου το εδωσε ο Σταλιν.
Υπαρχει γιατρικο φαρμακο η θεραπεια για αυτον τον ανθρωπο?
Τρελοι και γνωστικοι, γνωστικοι και τρελοι, ενα σωμα μια ψυχη, για εναν κοσμο καλυτερο?
Γινονται αυτα?
Οχι πεστε μου γινονται? Ε πως γινεται βρε γαμωτο και δεν το ξερω εγω?
για πε για πε.....
duminică, 3 ianuarie 2010
@@@ 4.01.2010 00:57
Οσοι... και καλα με "ξερουν" με θεωρουν, κωλοπαιδο, αλητη, διεστραμμενο,και ενα σωρο αλλα επιθετα.
Ειναι πολλες φορες που εχω γραψει κατι θεματακια, οχι μονο σε αυτο το site, αλλα και σε αλλα,
στις 2 το πρωι, η και στις 5 το πρωι, παρεα με ενα μπουκαλι λαγκαβουλιν 16αρι.
Ετυχε μερικες φορες, ηπια και λιγο παραπανω, και στις πλεον ακαταλληλες στιγμες, περιφρονω τις
ακαταλληλες νορμες, η ενδιδω σχεδον σε καθε γυναικειο καπριτσιο, και φυσικα αγνοω τις συνεπειες των πραξεων μου.
Το σιγουρο ειναι οτι ειρωνευομαι τους βλακες και τους δηθεν.
Προσπαθω να πλαγιαζω με περισσοτερες γυναικες, απο οτι ειναι ασφαλες, η λογικο.
Kαι γενικα συμπεριφερομαι, λες και εχω πεντε κιλα τεστοστερονη στο κεφαλι μου.
Θα μπορουσα να πω οτι συνεισφερω εδω στον συγκεκριμενο χωρο, με εναν πολυ σημαντικο τροπο.
Μοιραζομαι σχεδον, ολες μου τις σκεψεις με τον κοσμο.
Μου ειναι ομως εντελως ακατονοητο, πως γινεται να συγχαιρεις τον εαυτο σου, επειδη εισαι ενας γυναικας.
Kαι ακομα.... πως καποιες μπορει να ενδιαφερονται για εναν ΤΥΠΟ σαν και εμενα?.
Ειμαι ενα αηδιαστικο, προστυχο, πορνοδιαστροφικο και απεχθες βρωμερο πλασμα.
Και....
Εξαιτιας μου, εχω σταματησει να πιστευω και στον θεο.
Αλλα κανενας θεος, δεν θα μπορουσε να επιτρεψει σε καποιον σαν και εμενα να υπαρχει.
Πω πω... Αυτο θα πει αυτοκριτικη ε?
Ενας αλλος θα μπορουσε να πει, οτι ειμαι ο πιο κουλ ανθρωπος, που θα μπορουσε να φανταστει οτι υπαρχει.
Θα μπορουσε ακομα να πει... αν πλαγιαζες με την κοπελα μου θα την αγαπουσα ακομα πιο πολυ.
χεχεχεχε!!!!
Η αληθεια ειναι οτι πολλες γυναικες με μισουν, και ειναι και καποιες αλλες που τις πιανει τρελα, και με ερωτευονται, με αυτον τον ποζατο κωλοπαιδισμο που βγαζω.
Ισως τις αρεσω γιατι, βγαζω μια αφοπλιστικη ειλικρινεια, που τις πιο πολλες φορες εξοργιζει κιολας.
Μερικες φορες ισως να ειμαι και σοκαριστικος.
Το γιατι εχω σοκαρει, αλλα και ελκυσει τοσο κοσμο, φαινεται ισως και απο μερικα θεματα.
Το παραξεχειλωνω?
Δεν νομιζω.
Ευτυχως οι χορευτες του πουθενα παρεμειναν γυμνοι.
Και το λεω αυτο, γιατι νομιζω οτι ειμαι ενας γυμνος χορευτης στην μεση του πουθενα, να εχω λογο ιερο.
Ακριβως εκει ειμαι.
Στην μεση του πουθενα, με μυτη κοκερ, με σκυλισια ματια αγιου βερναρδου, και διαθεση ντοπερμαν.
Αδεσποτος και ετοιμος..... να ορμησω στο πρωτο διαθεσιμο θηλυκο που θα δεχτει να με υιοθετησει.
Να σερνομαι διπλα της σαν τιγρης, και να την βλεπω προσηλωμενη, γοητευμενη και απολυτα απορροφημενη απο το νεο της αποκτημα.
Ετσι ειναι σημερα οι γυναικες..
Μια γυναικα δεν λεει ποτε, ειναι αργα για κατι.
Το μονο που μπορουν να κανουν, ειναι να δειχνουν νεες.
Εν αναγκη, θα παρουν το λιπος απο τον κ*λο και θα το βαλουν στο στηθος.
Ε μα....
Abonați-vă la:
Postări (Atom)
