Στεγνωσε, το στομα μου απο τα πολλα τσιγαρα, και διψαω.
Δεν μου λειπει ομως το νερο.
Διψα για περιπετεια ειναι.
Kαι ο ανευ ορος παραδοσης στην λαμψη της στιγμης.
Μια στιγμη που μπορει να αποφανθει τολμηρη, ισως και οδυνηρη.
Αλλα οι εμπειριες που κουβαλω στις πλατες μου, της ωριμανσης, των ενοχων, των φοβων, της λογικης, και της παρορμητικοτητας.
Δεν μου δινουν το αισθημα, που αισθανομουν, οταν ημουν σε μικροτερη ηλικια.
Η λαμψη της στιγμης ηταν παντα διαφορετικη.
Αλλοτε ηταν εκτυφλωτικη, αλλοτε ηταν θαμπη.
Η γυναικα για εμενα ειναι γνωση.Εχω μαθει πολλα απο αυτες.
Με βοηθαει να κατανοησω πραγματα, που δεν θα μπορουσα ποτε να τα καταλαβω μονος μου.
Ολοι μας εχουμε την εμπειρια, την πληροφορια στον εγκεφαλο μας, αλλα εαν δεν υπαρχει
μια γυναικα να στις ταξινομησει στην σωστη ενοτητα, θα εισαι σαν θησεας μεσα στον λαβυρινθο.
Χωρις την αριανδη να σου δωσει το κουβαρι, θα εισαι ενας περιπλανωμενος μπαγασακος, χαμενος στον λαβυρινθο των λεξεων και των εικονων του μυαλου σου.
Το ερωτημα ειναι..
Ενω εχω την εμπειρια και την πληροφορια,
πως μπορει η γυναικα να με βοηθησει να αποκωδικοποιησω την γνωση?
Μα γιατι δεν μπορω ο ιδιος, και ειμαι συνεχεια μπερδεμενος, γιατι ειμαι συνεχεια στο σκοταδι?
Καθησα και το σκεφτηκα.
Και σκεφτηκα οτι το μυστικο... ολο το μυστηριο ειναι στο σεξ.
Η γυναικα ειναι ενα παγουβουνο, το κομματι που φαινεται, να ειναι το πιο μικρο
σε συγκριση με αυτο που ειναι κατω απο νερο, μπορει και προσδιοριζει το νοημα η και την δυναμη,
σε αυτο που πλεει απο πανω.
Ειναι ναι μεν κρυα,(σαν παγουβουνο) αλλα απο το να εισαι μεσα στο παγωμενο νερο
ειναι μια οαση, να ξαποστασεις και να αναπληρωσεις τις δυναμεις σου.
Ειναι ομως και πολλες γυναικες, σαν γλυστερα παγοβουνα.
Γυναικες που δεν σε αφηνουν να πιαστεις πανω τους.
Γυναικες που οι ακρες του παγου τους, σε κοβουν σαν σκουριασμενες μεσαιωνικες λεπιδες
και σε ξαναριχνουν ξανα στο νερο.
Υπαρχουν και γυναικες που λιωνουν απο το φαινομενο του θερμοκηπιου.
Ξερεις οτι το μελλον σου ειναι περιορισμενο, και νιωθεις οτι θα ξαναμπεις στο νερο και θα κρυωσεις.
Πριν λιωσεις μαζι της, κοιτας στον οριζοντα, κοιτας το μεγαλυτερο παγοβουνο.
Ειναι ομως μακρια.
Δεν ξερεις αν μπορεις να κολυμπησεις μεχρι εκει, φοβασε μην πνιγεις στην διαδρομη.
Αλλα ακομα και αν φτασεις, δεν μπορεις ποτε να ξερεις αν ειναι φιλοξενο.
Δεν ξερεις εαν για ακομα μια φορα η λεπιδα σου κοψει την φλεβα, και τρεξει το αιμα σου στο ψυχρο
πολικο ρευμα.
Το σιγουρο ειναι ενα.
Πηδα απο παγοβουνο σε παγοβουνο και ετσι ισως να φτασεις στον αρκτικο κυκλο.
Πηδα και ας πεσεις στο νερο.
Αυτην την στιγμη ειμαι στην κορυφη ενος παγοβουνου.
Με φυσαει ενα ψυχρο αερακι, και με χτυπαει ο πολικος ηλιος στα ματια.
Βαζω το χερι μου πανω απο τα φρυδια, και βλεπω στο νερο πολλους να κολυμπανε.
Ανθρωπους πικραμενους, δυστυχισμενους, μοναχικους.
Ανθρωπους που αισθανονται εξαπατημενοι και προδωμενοι.
Κολυμπανε και βλεπω απο τα χερια τους, που τρεχει το αιμα απο τις φλεβες, βλεπω τα σημαδια απο τις λεπιδες.
Ανθρωποι που αιμοραγουν και κατηγορουν την ζωη και τις καταστασεις που εζησαν.
Κατηγορουν ολους τους αλλους που κολυμπουν διπλα τους, ενω στην πραγματικοτητα ειναι αυτοι οι δειλοι.
Κολυμπανε και βυθιζονται στην αυτολυπηση τους.
Βυθιζονται και παιρνουν μαζι τους, το μισος και το παραπονο.
Βυθιζονται γιατι νιωθουν σημαδεμενοι απο ολους τους αλλους που τους βλεπουν απο ψηλα.
Ουφφφφφ.
Αυτος ο ηλιος μου καιει πολυ το προσωπο.
Γυναικα αντεχεις?
Κρατα ακομα λιγο.
Μην μου λιωνεις. Κρατα μην βυθιστουμε.
Μα δεν υπαρχει κανενας να σωσει αυτον τον πλανητη, απο τους ευνουχισμενους ανθρωπους?
Abonați-vă la:
Postare comentarii (Atom)
Niciun comentariu:
Trimiteți un comentariu