16.01.2010 @@@ 08:53

Σημερα εχω λιγο πονοδοντο και αισθανομαι και λιγο αρρωστος.
Με  γυροφερνει μαλλον η γριπη.
Νομιζω οτι αν κατσω και γραψω θα ξεχαστω.
Μα δεν καταλαβαινω τιποτα, και δεν ξερω που ακριβως ειναι ο πονος και υποφερω.
Λες να παω στον γιατρο?
Αν και εκτιμω πολυ τους γιατρους και γενικα την ιατρικη, δεν παω να με κοιταξουν
 και δεν εχω παει και ποτε, γιατι ειμαι φοβερα προληπτικος.
Η μορφωση μου δεν θα επρεπε να επιτρεπει να ειμαι.. ωστοσο ειμαι.
Οχι οτι δεν φροντιζω τον εαυτο μου, το κανω απο πεισμα και μονο.
Οπως δεν θα μπορουσα να σας εξηγησω, και απο που προερχεται αυτο το πεισμα.
Το σιγουρο ειναι οτι βλαπτω τον εαυτο μου.
Σημερα δεν εχω και πολυ διαθεση, και ο λογος ειναι πολυ σιχαμερος.
Ακομα και τωρα αν μαζευα τα πραγματα μου και εφευγα οπουδηποτε, για να ξεχαστω καπως,
και ομολογουσα στον εαυτο μου  καποιο πραγμα που θα μου εκανε να ντρεπομαι για αυτο,
οτι οχι μονο δεν ημουν τοσο κακος, αλλα δεν το αισθανομουν και μεσα μου.
Εκανα τον μπαμπουλα στους αλλους, για να διασκεδασω.
Η σκεψη αυτη παντα με συγκινουσε.
Τετοιος ημουν.
Αλλα ποτε δεν ημουν πραγματικα μοχθηρος.
Ανακαλυπτα μεσα μου ενα σωρο αντιφατικα στοιχεια, και τα ενιωθα να βραζουν και ηξερα πως
ηθελαν να μεινουν εκει, σε ολη τους την ζωη.
Μα δεν το επετρεπα αυτο, δεν αφηνα να το κανουν, δεν ηθελα να φανερωθουν.
Με βασανιζαν τοσο που με εκαναν να ντρεπομαι.
Θα μπορουσαν και σπασμους να μου φερουν, και ελεγα φτανει πια.
Μα φτανει πια.
Ισως να φανταζεστε κυριες και κυριοι,οτι νιωθω καποια μετανοια,
και οτι κατα καποιο τροπο θελω να δικαιολογηθω.
Ειμαι σιγουρος οτι το νομιζετε.
Σας διαβεβαιωνω οτι δεν δινω δεκαρα τσακιστη αν το νομιζετε η οχι.
Οχι μονο δεν μπορεσα να γινω κακος, μα δεν μπορεσα να γινω τιποτα.
Τουλαχιστον ετσι οπως θα ηθελα να ειμαι.
Ουτε κακος, ουτε τιποτενιος, ουτε ηρωας, ουτε τιμιος,
ουτε ενα τοσο δα ζωυφιο.
Στα 34 μου χρονια εξοργισμενος απο την σαρκαστικη και τιποτενια αυτη παρηγορια,
πως ενας εξυπνος ανθρωπος δεν κατορθωνει ποτε να πετυχει στον προορισμο του,
μονο ενας ηλιθιος το καταφερνει τοσο καλα.
Εχω  την αισθηση οτι ο ανθρωπος στις μερες μας, εχει την ηθικη υποχρεωση, να γινει ενα τιποτα.
Γιατι ο ανθρωπος της δρασης ειναι ενα περιορισμενο πνευμα.
Θα νομιζετε ισως, οτι θελω να σας κανω να γελασετε. Κανετε λαθος.
Δεν ειμαι τοσο ευθυμος, οσο φανταζεστε η ισως φανταστηκατε.
Αλλωστε αν ολη αυτη η φλυαρια μου, σας πειραζει στα νευρα, ( και το νιωθω πως σας πειραζει)
και με ρωτησετε ποιος ειμαι, θα σας απαντησω πως ειμαι ο καραιβικος της δευτερας ταξεως λυκειου.
Εγινα αυτο που ειμαι, για να κερδιζω το ψωμι μου, και μονο αυτο.
Το κλιμα της ζωης που ζω, δεν αξιζει τιποτα, και πως η ζωη ειναι πολυ ακριβη για τα ισχνα εισοδηματα που εχω.
Τωρα λοιπον θα ηθελα να σας πω, ειτε σας αρεσει ειτε οχι, το γιατι δεν εγινα ουτε καν ενα ζωυφιο.
Στην πραγματικοτητα πολλες φορες θελησα να γινω ζωυφιο.
Μα ουτε καν για αυτο δεν ημουν αξιος να γινω.
Να μα τον θεο και την παναγια.
Το να σκεφτεσαι υπερβολικα πολυ, ειναι αρρωστια.
Στην καθημερινη ζωη, αρκει και με το παραπανο, μια συνηθισμενη πνευματικη δραστηριοτητα θα εφτανε.
Δηλαδη και το μισο η το ενα τεταρτο απο αυτην, που εχει συνηθως ενας εξυπνος ανθρωπος στην δυστυχη εποχη μας.
Μα περιφανευεται κανεις για τις αδυναμιες του?
Και μαλιστα με τοση αναιδεια?
Μα τι λεω?
Ολοι το ιδιο δεν κανουν? Για τις αδυναμιες τους δεν ειναι περηφανοι?
Και ισως πιο πολυ και απο ολους να το κανω εγω?
Καλα ας μην το συζηταμε, ο συλλογισμος μου ειναι απιθανος.
Ωστοσο εχω την ακραδαντη πεποιθηση, οτι οχι μονο η υπερβολικη δραστηριοτητα ειναι αρρωστια,
αλλα καθε ειδους πνευματικη δραστηριοτητα ειναι αρρωστια.
Για παραδειγμα ειμαι φοβερα φιλοτιμος.
Ειμαι και μιγιαγγιχτος, που μερικες φορες προσβαλλομαι τοσο ευκολα οσο ενας καμπουρης η ενας κοντοπουτανος.
Ωστοσο ειναι στιγμες που θα ενθουσιαζομουν αν ετρωγα και κανενα χαστουκι.
Μιλαω σοβαρα ε?
Θα μπορουσα διχως αλλιως, να βρω εναν τροπο να απολαμβανω την απελπισια.
Ειναι αναμφισβητητο οτι η απελπισια, μας προσφερει τις πιο δυνατες ηδονες, προπαντων οταν δεν ξερει κανεις, τι να κανει υστερα απο μια προσβολη.
Αυτη ειναι η περιπτωση που δεχεται καποιος την σφαλιαρα.
Τον συντριβει η ιδεα του απολυτου εξευτελισμου.
Και πρωτα πρωτα ειμαι ενοχος εγω, γιατι ειμαι πιο εξυπνος, απο ολους εκεινους που με περιτριγυριζουν.
Φανταζομουν τον εαυτο μου, παντα εξυπνοτερο απο τους αλλους, και μερικες φορες κοκκινιζα για αυτο.
Περασα το μισο της ζωης μου, στραβοκοιταζοντας τους ανθρωπους, αλλα ποτε δεν κατορθωσα να τους κοιταξω καταματα.
Και τελικα ειμαι ενοχος, γιατι αν ειχα καποια μεγαλοψυχια μεσα μου, με την σκεψη πως ειναι τελειως ανωφελη δεν θα υπεφερα τοσο.
Ειμαι απολυτα βεβαιος πως δεν θα μπορουσα να κανω τιποτα.
Ουτε να συγχωρησω εκεινον που με προσβαλε, γιατι θα το εκανε με τους φυσικους νομους, και σε αυτους δεν υπαρχει συγνωμη.
Ουτε και να λησμονησω, γιατι παρα σαν θυμα των φυσικων νομων, η προσβολη παραμενει προσβολη.
Τελος αν ηθελα να παω κοντρα στον υβριστη μου, θα ηταν τελειως αδυνατο, γιατι δεν θα μπορουσα να το παρω αποφαση, ακομα και αν το ηθελα.
Για πιο λογο δεν θα μπορουσα να το αποφασισω?
Ερωτηση.....
Πως φερονται εκεινοι που ξερουν να εκδικουνται?
Πως ξερουν να υπερασπιζουν τον εαυτο τους?
Ενας πρακτικος ανθρωπος της δρασης, μονο μπροστα σε ενα τοιχο θα μπορουσε να σταματησει.
Για αυτους ο τοιχος δεν ειμαι προκληση,σαν εμας τους διανοουμενους που σκεφτομαστε αλλα δεν δρουμε.
Αυτον τον πρακτικο ανθρωπο εγω τον θεωρω αληθινο και ισορροπημενο.
Αλλα ειναι κουτος.
Μα που ξερετε?ισως ετσι πρεπει να ειναι ενας ισορροπημενος ανθρωπος.
Να επιβιωνει μεσα απο την κουταμαρα του.
Εγω τον κακο τον ανθρωπο τον λεω ποντικι.
Ας υποθεσουμε οτι ενα ποντικι θελει να εκδικηθει επειδη τον προσβαλαν.
Θα μαζεψει περισσοτερη κακια απο τον ισορροπημενο ανθρωπο.
Βραζει η κακια μεσα του, απο τον αλλον που εχει μεσα τους την εμφυτη κουταμαρα και θεωρει απλουστατα,
 την εκδικηση σαν εκδηλωση δικαιωσυνης, ενω ο ποντικος λογο της υπερτροφικης συνειδησης, δεν το παραδεχεται.
Πηρα φορα και γραφω ε? χεχεχεχε!!
Να δειτε που στο τελος ο πονοδοντος που εχω, θα εχει γινει απολαυση. τς τς τς..
Δεν το πιστευετε ε? Το ειχα παθει και πιο παλια αυτο το πραμα.
Πριν εξι μηνες περιπου, με ειχε πιασει παλι και ο πονος ειχε κρατησει κατι μερες.
Με πεθανε λεμε.
Και να ξερετε κατι.
Ο πονος δεν ειναι σιωπηλος, αλλα βογκας και ουρλιαζεις.
Αλλα ομως κυριες και κυριοι, υπαρχουν και τα αλλα βογκητα.
Τα υποκριτικα..
Και σε αυτα τα βογκητα, υπαρχει η απολαυση σε αυτον που υποφερει, και αν δεν υπηρχε η απολαυση δεν θα βογκουσε.
Αυτα τα βογκητα εκφραζουν ανωφελο πονο, που ειναι εξευτελιστικος για το ατομο σας.
Μηπως ειστε σκλαβος των δοντιων σας?
Μηπως μεσα απο τις βρισιες των βογκητων, που το αιμα φτανει στα χειλη, και στους σαρκασμους που ακουτε,
γεννιεται σιγα σιγα μια ευχαριστηση, που μπορει να φτασει στην πιο μεγαλη ηδονη?
Να το πω αλλιως?
Ας ακουσουμε λιγο τα βογκητα των πολιτικων που μας κυβερνουν, οταν τους πονανε τα δοντια.
Λετε να βογκανε επειδη τους πονανε?
Η μηπως επωφεληθηκαν απο την διανοητικη αναπτυξη του πολιτισμου?
Μηπως ειναι σκετη κωμωδια?
Αυτα τα ξεφωνητα και τα βογκητα της δειλιας, να ξερετε κρυβουν απολαυση.
Σας τυραννω την ψυχη λεει απο μεσα του.
Θα νιωθετε συνεχεια οτι πονανε τα δοντια μου..
Ετσι ειμαι και εγω παλικαρια. Σας λεω οτι εχω πονοδοντο, αλλα για εμενα ειναι σκετη απολαυση αυτο.
Ξερω οτι σας αηδιαζει να ακουτε τα βογκητα μου. Αλλα ειναι το χειροτερο για εσας αυτο.
Μην βιαζεστε ομως, θα ακουσετε πολλα ακομη.
Δεν τα καταλαβατε αυτα που λεω ε?
Οχι... γιατι φαινεται πως πρεπει να ειναι κανεις πολυ εξελιγμενος, και ευσυνειδητος για να περασει μεσα,
στα λεπτα σημεια αυτης της απολαυσης.
Ισως να σας φαινεται αστειο ολο αυτο.
Και ισως τα αστεια μου να μην ειναι του γουστου σας, γιατι ειναι χονδροειδη, σκοτεινα, δυσνοητα, και ακαθοριστα.
Και αυτο το κανω γιατι δεν σεβομαι τον εαυτο μου ξερετε ε?
Αλλα πειτε μου...
Μπορει ενας ανθρωπος, που εχει νιωσει βαθια τον εαυτο του, να τον σεβεται?
Μπορει λοιπον καποιος που σεβεται τον εαυτο του, ενω ειναι αποφασισμενος να βρει την απολαυση,
εχοντας συνειδηση του ξεπεσμου του?
Δεν τα ρωταω αυτα επειδη με αναγκαζει, να τα πω καποια ανανδρη μετανοια.
Γενικα ποτε δεν μου αρεσε να τραυλιζω.
Αλλοτε μου αρεσε να ζηταω συγνωμη, οταν ακριβως δεν ειχα κανει τιποτα, και αυτο ηταν το χειροτερο.
Μα να ζητας συγνωμη για κατι που δεν εκανες?
Με λιγα λογια, εγω ξεγελουσα τον εαυτο μου, αν και δεν υποκρινομουν καθολου.
Και αν το εκανα αυτο, ηταν γιατι ημουν τζαναμπετης.
Σιγουρα θα με ρωτησετε γιατι το εκανα αυτο ε?
Στεναχωριομουν να καθομαι, χωρις να κανω τιποτα.
Μηχανευομουν διαφορα ψεμματακια. Σας εβαλα σε σκεψεις ε? χεχεχεχε!!
Για εξεταστε τον εαυτο σας λιγο καλυτερα να δουμε.
Φανταζομουν περιπετειες, δημιουργουσα καποια ζωη, για να ζησω μεσα σε αυτην.
Και ποσες φορες μου ετυχε να προσβληθω χωρις λογο, μονο και μονο για ευχαριστηση, αν και ηξερα οτι
δεν υπηρχε καμια αφορμη για να θυμωσω.
Η πλακα ειναι οτι θυμωνα σαν να υπηρχει κατι.λολ
Ξερεις ποσοι με ρωτησαν, μα εσυ δεν θυμωνεις ποτε?
Παντα μου αρεσε στην ζωη ,να κανω τετοιους ακροβατισμους, τοσο, που στο τελος δεν μπορουσα να κυβερνησω
τον εαυτο μου.
Δηλαδη ελεος.
Πεινασα βρε γαμωτο τωρα.
Τι σκατα να φαω τωρα πρωι πρωι? Πω πω πολυ εγραψα βρε.
Για μισο να κανω ενα τσιγαρο.
I am back..λοιπον τι λεγαμε για να δω..
Α ναι, δεν μπορουσα να κυβερνησω τον εαυτο μου, και αλλες φορες παλι επιθυμουσα να ερωτευτω.
Υπεφερα πολυ σας διαβεβαιωνω.
Στο βαθος της καρδιας μου δεν πιστευα στον πονο. Τον κοροιδευα...
Μαλιστα ημουν και ζηλιαρης.
Και παντα απο πληξη κυριες και κυριοι.
Η απραξια δεν ξερω, αλλα με βαραινε πολυ μεσα μου.
Γιατι ο μονος και ταιριαστος καρπος της συνειδησης ειναι η αδρανια, μαλλον πιο καλα η συνειδητη αδρανια.
Το ειπα πριν, και το λεω και τωρα, ολοι οι πρακτικοι ανθρωποι της δρασης, ειναι ανοητοι και στενομυαλοι.
Αχ τι καλα θα ηταν, να εμενα τουλαχιστον απραγος απο τεμπελια..
Χαχαχα ξερετε ποσο πολυ θα εκτιμουσα τον εαυτο μου ετσι αν ημουν ενας τεμπελης?
Μαλλον θα το επαιρνα στα σοβαρα ε?
Δεν ξερω μου βγαζει κατι πολυ θετικο.
Και οποιος με ρωτουσε  τι ειμαι, θα του ελεγα ειμαι ενας τεμπελης..
Μα δεν ειναι σκετη καυλα αυτο?
Μα δεν ειναι ευχαριστο να ακους τους αλλους να μιλουν για εσενα ετσι?
Δεν ξερω εγω την βρισκω παντος.
Τεμπελης ειναι ενα επαγγελμα, και ενας προορισμος.
Ειναι μια σταδιοδρομια βρε.
Βρε μην γελατε ετσι ειναι.
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ..
Βρε ειναι ευχαριστο να ακουμε τετοια πραγματα, στην αρνητικη εποχη που ζουμε..
Τι να πω αλλο? Τα ειπα ολα, και βαρεθηκα να γραφω ,και δεν ηπια ακομα και καφε ε?
ελεος..
Και για να κανουμε και λιγο τζερτζελε, να βαλω καμια ερωτησουλα στο κοινο μου.
Εσυ ξερεις πως μπορεις να κανεις τον πονοδοντο να ειναι σκετη απολαυση?ε?ε?ε?ε?ε?ε?